بخشنده باشیم

زمانی که با واژه هنر، روبه رو می‌شویم، مفهوم زیبایی به ذهن انسان خطور می‌کند.

آفتاب: زمانی که با واژه هنر، روبه رو می‌شویم، مفهوم زیبایی به ذهن انسان خطور می‌کند. این زیبایی، به مبدأ و منشأ اصلی خود بر می‌گردد، یعنی خداوندی که خود، هنرمند است و زیبایی‌های فراوانی را در جهان خلقت و البته در بشرِ پُر رمز و راز نهفته است. رنگ آمیزی طبیعت و فرصت حیات و زندگی دادن به انسان ها، از هنرمندی‌های این خالق تواناست. آری، زندگی، خود هنر است، اگر چه هنر‌های دیگر می‌توانند رنگ و بویی تازه به آن ببخشند. جای هنر در زندگی کجاست؟ بیشتر ما، هنر را محدود به یکسری موضوعات خاص می‌دانیم، مثلاً سینما؛ امّا می‌توان هنرمندانه زندگی کرد و مانند هنرمند که مثلاً به رنگ و تصویرها جان تازه‌ای می‌بخشد، ما هم با گذشت و بخشش، به زندگی مان جان تازه‌ای بدهیم و برای بهبودی روابط و کسب موفّقیت، از آن بهره بگیریم. گذشت، فرایندی است که مرحله نخست آن، شفا و بهبودی ذهنی فردِ بخشاینده است.

بخشش به معنای حقیقی، یعنی رهایی از آزارهایی که باعث رنج و آزردن ما شده است، مثل: رها کردن نفرتی که در درون ما وجود دارد و حال ناخوشایندی به ما می‌دهد. بخشیدن، به مفهوم فراموشی و چشم پوشی نیست؛ زیرا انسان نمی تواند هیچ چیز را از حافظه خود پاک کند؛ بلکه تنها می‌تواند ببخشد و رها کند. گذشت، هنر والای عقل است. برای رسیدن به آن، ابتدا باید خود را بشناسیم و توان بخشیدن خود را داشته باشیم، تا بتوانیم از بداندیشی و سوءظن نسبت به شخصی که ما را آزار داده است، رها شویم. اغلب ما، بخشش را کاری سخت و دشوار می‌پنداریم؛ امّا برای راحت بخشیدن، لازم است بدانیم که هیچ انسانی کامل نیست و همه آدمیان، ممکن است در طول زندگی، دچار اشتباهات فراوانی شوند که برای رهایی و رسیدن به آزادی، گذشت و بخشش را می‌طلبد.

گاهی اوقاتْ حس می‌کنیم که احساسات ناخوشایند ما، موجّه نیستند و یا از این که آنان را تایید کنیم، هراس داریم؛ در صورتی که زمانی قادر به بخشیدن هستیم که احساسات ناخوشایند خود را موجّه کنیم و اجازه دهیم رنجی را که برای آنْ بخشیدن لازم است، و نشئت گرفته از احساسات ناخوشایند ماست، احساس کنیم. البته اوج بخشیدن، زمانی تحقّق می‌پذیرد که هر دو طرف (طرف آزاردیده و خطاکننده)، این عمل را انجام دهند. یادمان نرود که گذشت، قدرتِ رویارویی با افرادی است که باعث آزار ما شده‌اند و دادن فرصت برای جبران و ایجاد تعهّد و حسّ مسئولیت‌پذیری است.