تحمیل هزینه جنگ بر دیگران

برای جهانیان این باید عجیب به نظر برسد در حالی كه شیرازه ملت ما رو به فروپاشی است آخرین تارهای نجابت و انسانیت از پوششی به نام وجدان جدا می شوند، تنها كاری كه ما می كنیم تماشاگر برنامه تلویزیونی «بت آمریكایی» *(American Idol) باشیم. براساس اظهارات مایك گرین (نویسنده كتاب همه حقیقت جنگ ایالات متحده علیه ترور)، ۱۹۲ كشور به رسمیت شناخته شده در جهان وجود دارند و ایالات متحده در ۱۳۵كشور از تعداد فوق پایگاه نظامی و سرباز دارد. جمعاً ما بیش از چهارصد هزار سرباز داریم كه بخش مهمی از جهان را اشغال كرده اند.
دومین كشوری كه بیشترین رقم سرباز در سراسر جهان را دارد انگلستان با ۳۵هزار و پس از آن فرانسه با ۲۳هزار سرباز است. در ظاهر چنین به نظر می رسد كه آوردن دموكراسی به جهان حضوری گسترده و تسلیحات زیادی را می طلبد. البته اگر فرض را بر این بگذاریم كه هدف همان گسترش دموكراسی باشد اما واقعیت این است كه هدف هژمونی، استیلا و امپراتوری جهانی است. شاید اشتهای سیری ناپذیر آمریكا برای سرگرمی ها و تفریحات، در حقیقت شكلی از خود درمانی است كه مكانیسم تحویل آن به جای سوزنهایی كه از طریق پوست به بدن تزریق می شوند تلویزیون می باشد. سرگرمی های بی حس كننده ذهن، پوچ، حساسیت زدا خود روشی است برای كشتن درد حقیقتی كه پیوسته بر سواحل وجدان فرسوده ما فرود می آید، حقیقی آنچنان دردناك كه ما به هر قیمتی كه شده باشد آن را خفه و پنهان كنیم. این بت آمریكایی است، برنامه ای كه من هرگز جذابیت مردمی آن را نفهمیدم، برنامه ای كه سر و صدای روشن و واضح حقیقت را دور نگاه داشته و بی اعتنایی به درد و مصیبت های جهان را ممكن می سازد. تلویزیون واقعی خیلی كارها می كند اما یكی از كارهایی كه من مطمئن هستم انجام نمی دهد به تصویر كشیدن واقعیت است. سرگرمی های كم عمق و مبتذل فقط مشاعر را كند و خرفت می كند درست مثل این می ماند كه ما را از واقعیتی كه كشورمان بر جهان تحمیل كرده است مصون بدارد. آمریكا واقعیت هایی زندگی را برای بسیاری از مردم جهان به ویرانه هایی فروپاشیده، ترور بی پایان تحت عنوان شوك و حیرت، كثافت و بوی متعفن زندانی هایی مخفی مانند گولاگ، جایی كه شكنجه در مقایس هایی كه تنها سازمان سیا از آن آگاه است، تبدیل كرده است. اتلاف و از دست رفتن نگران كننده زندگی واقعی و تأثیر آن بر خانواده ها ماورای درك است. نسل كشی و پاكسازی قومی دموكراسی نیستند و هرگز نخواهند بود.
فریاد درد و رنج در هیاهوی قیل و قال تقلاهای شخصی خودمان، در جامعه ای كه سود را بر انسانها ترجیح می دهد، به سختی شنیده می شود. بهتر است صدای تلویزیون را بلندتر كنیم تا فریاد دموكراسی نظم نوین جهانی را نشنویم. ما نمی خواهیم درباره آنچه كه رئیس جمهور به نام ما انجام می دهد احساس ناراحتی كنیم. درد و رنج مردمان بی نام و نشان دیگر ملتها برای سطح رفاه و راحتی ای كه ما از آن برخورداریم هزینه كوچكی است. مادامی كه ما اجازه ندهیم واقعیت ها به یكباره بر ما هجوم آورند، می توانیم با خود زندگی كنیم. امنیت در جهل و ندانستن است - پناگاه تمام ترسوهای از خود متنفر. خدای را شكر ما یك ملت مسیحی هستیم كه در خشك مقدسی مذهب غرق شده است، بیایید دعا كنیم.
اگر سؤالی نكنید، جوابی نخواهید گرفت. اگر سوال اشتباهی بكنید، جواب اشتباه خواهید گرفت. اما با سؤالات درست همه چیز در كانونی روشن قرار گرفته وفهم و درك ممكن می شود، اما آگاه باشید كه اگر گزینه شما دانستن حقیقت شد، اغلب اوقات برای شما باعث ناراحتی و دردسر می شود. اما تنها حقیقت است كه برای ما آزادی را به ارمغان می آورد بنابراین دانستن آن واجب است. این حقیقت كه دولت ما بخش مهمی از دلارهای مالیاتی ما را برای تجهیزات مرگ، نظامی گری و تسلیحات هزینه می كند و مقدار بسیار كمی را به امور انسانی اختصاص می دهد داستان آمریكا را بازگو می كند.
۵۲سنت از هر دلار مالیاتی به شكلی به صندوق پنتاگون خشم می شود. پیامدهای این مسائل هم در داخل كشور و هم خارج از كشور قابل مشاهده است. به همین دلیل است كه درخاورمیانه و ماوری آن به آمریكا به چشم شیطان بزرگ نگاه می شود. راستی اگر دموكراسی از طریق لوله تفنگ ۴۷-Ak و یا از طریق بمبارانهای وسیع تحویل شما و فرزندانتان داده می شد چه احساسی داشتید؟ صرفنظر از میزان تلاش سخت مان، نمی توانیم از حقیقت و پیامدهای آن فرار كنیم. آمریكا كماكان تأمین كننده كالایی به نام خشونت در روی زمین است. ما نسبت به فقرای خود غافلیم حتی در زمانی كه بقیه جهان را به فقر می كشانیم، آنها را تحت حاكمیت جهان خوارگی قرار داده واستعمار می كنیم. ما تنها ملتی هستیم كه از بمب اتم استفاده كرده ایم. اگر دموكراسی این است، جهان دیگر تحمل آن را ندارد. بنابراین بیایید آنگونه شاد باشیم كه گویی فردایی وجود ندارد.
بیایید در حالی كه نسبت به كوههای یخ شناوری كه از میان تاریكی ها و در سكوت حركت می كنند بی اعتناییم خوش باشیم و تظاهر كنیم كه كشتی تایتانیك ما رو به غرق شدن نیست. در آن صورت، ما تا آخرین لحظه ای كه موجهای سیاه مرگ ما را به زیر فرو كشانده و به پوچی و عبث انتقال می دهند، اوقات فوق العاده خوشی را خواهیم داشت. واقعیت در اینجا آنچنان دستكاری و تحریف شده است كه سخن گفتن درباره حقیقت شبیه به زندگی در تیمارستان دیوانگان است. در پشت دیوارهای این امپراتوری، سخن گفتن درباره حق و حقیقت مساوی با خیانت است، مساوی است با اقدام به فتنه و آشوبگری.

چارلز سولیوان
پی نوشت:
* نام برنامه ای كه در آن نوجوانان برای ارائه استعداد خوانندگی خود به رقابت می پردازند.
ـ چارلز سولیوان، عكاس و فعال اجتماعی و نویسنده آزاد است كه در ایالت ویرجینیا زندگی می كند

منبع : روزنامه ایران