سر و صداهای کشنده

سروصدا بخشی از زندگی روزمره است اما وقتی از حد معمول بلندتر و طولانی تر می شود می تواند نه تنها به طور جدی به شنوایی افراد بلکه به کل سلامت جسمی و روانی صدمه بزند. مواجهه طولانی با صدای های بم و زیر، علاوه بر از دست دادن شنوایی، انسان را در مقابل خطر بیماری های قلبی، کلیوی و کبدی قرار می دهد. همچنین این خطر جوانان علاقه مند به گوش دادن موسیقی با صدای بلند را بیشتر تهدید می کند.
قابل توجه است که خطر استفاده از صدای بلند موسیقی در فضای بسته اتومبیل بیشتر از فضاهای بزرگ تری مانند خانه به شنوایی افراد صدمه می زند. مواجه شدن بیش از حد با صدا های بم که از جمله خلبانان با آن سرو کار دارند می تواند به سکته قلبی، سرطان، صرع، عصبانیت و حتی خودکشی منجر شود. یک مرجع تحقیقات در امریکا درجه حادی آزاردهندگی را نسب به مدت زمانی که شخص در مقابل صداهای بم قرار دارد به سه گروه مختلف تقسیم بندی می کند که شامل ۱ تا ۳ سال برای شرایط کم، ۴ تا ۹ سال برای متوسط و ۱۰ تا ۱۵ سال برای شرایط حاد قید شده است.
کسانی که در شرایط حاد به سر می برند عموماً رگ های شان کلفت تر از دیگران می شود و دچار اختلالات عصبی هستند. قابل توجه است که محققان به اختلالات در شش این افراد برخورد کرده اند که با وجود عدم استفاده از سیگار علائم مشابهی را نشان داده اند.
درعین حال که صداهای ناگهانی مانند انفجار می توانند در جا موجب ناشنوایی شوند، اما از دست رفتن شنوایی معمولاً به صورت تدریجی اتفاق می افتد و متاسفانه افراد موقعی متوجه بیماری خود می شوند که دیگر کاری نمی شود کرد، چرا که ناشنوایی قابل معالجه نیست.
بدون آنکه خود بدانیم اکثر ما یا حداقل آنهایی از ما که در شهرهای بزرگ زندگی می کنیم جزء کسانی هستیم که تحت تاثیر آلودگی صوتی به سر می برند، زیرا آلودگی صوتی به علت ناملموس بودن، مورد بی توجهی افکار عمومی قرار می گیرد تا جایی که شنیدن صداهای غیراستاندارد و تحمل آلودگی صوتی جزء لاینفکی از زندگی افراد در کلانشهرها می شود. حال چه بهتر که بدانیم تا ندانسته یک روز دیگر به جمع ناشنوایان نزدیک تر شویم.
در حیطه فرکانسی ۲۰ تا ۵۰۰ هرتز شخصی که ۸ ساعت در روز در مقابل صدای ۹۰ دسی بلی باشد صدمات سختی را به اعضای مختلف بدن خود وارد می کند. اگر در این معادله به جای صدا نور را فرض کنیم مورد مشابه این خواهد بود که شخص مورد نظر در مقابل اشعه ایکس قرار گرفته است. اگر در زندگی روزمره تان یکی از این موارد را تجربه می کنید تحت تاثیر آلودگی صوتی هستید.
در اغلب اوقات روز شنیدن صدای هایی مانند خیابان شلوغ، ماشین جاروبرقی یا یک رستوران شلوغ، احتیاج به بلند کردن صدا برای برقرار کردن یک مکالمه معمولی با شخصی در فاصله دو متری در بخشی از روز، استفاده از وسایل صدا ساز برای حداقل نیم ساعت در روز، کار در یک محیط صنعتی صدا ساز مانند کارخانجات با ماشین های سنگین، پارچه سازی، جاده سازی، چوپ بری، شنیدن صدای اسلحه، چکش، قطره آب و در آخر داشتن گوش کم شنوا یا ناشنوا در انتهای شب که صبح روز بعد به حالت عادی خود بر می گردد.
از میان علائم از دست دادن شنوایی می توان به کم شدن امکان انجام مکالمات روزمره، شکایت اهل خانواده از اینکه به تلویزیون یا وسیله صوتی دیگر با صدای خیلی بلند گوش می دهید، زحمت در استفاده از تلفن، به سختی شنیدن حرف های «ت، د و س» و اشتباه شنیدن حروف دیگر به جای آنها و شنیدن مداوم صدای های مانند زنگ و سوت در گوش اشاره کرد.
در خارج از خانه کسانی که با مشاغلی مانند راه و ساختمان، چوب بری، پلاستیک سازی، پارچه سازی، کارگاه های پرس، کاغذ سازی ها و محل شیشه کردن مایعات سروکار دارند جزء گروه ریسک پذیر هستند.
همچنین از میان عوامل آلاینده صوتی در محیط خانه می توان به بوق و آلارم اتومبیل، ماشین های ساختمانی وحمل و نقل سنگین، صدای بلند ضبط صوت، رادیو و تلویزیون، صدای بلند زنگ تلفن اشاره کرد.
تنها راه حلی که برای مقابله با آلاینده های صوتی وجود دارد همکاری همه جانبه بین سازمان های مربوطه و شناخت و به کارگیری روش موثر و متناسب با شدت آلایندگی در مقابل آن است. کسانی که در حیطه ریسک پذیر به سر می برند باید هر از گاهی شنوایی خود را در یک کلینیک گوش چک کنند و چنانچه راهی غیر از تحمل صداهای ناهنجار در محل کار و یا زندگی خود ندارند از گوشی های مناسب استفاده کنند.
راه حل ریشه یی آلودگی صوتی اصلاح فرهنگ اجتماعی از طریق اطلاع رسانی است. بسیاری از شهرداری های بزرگ اروپا و امریکا مشغول تصویب قوانینی برای غیرقانونی کردن استفاده از وسایل مولد صداهای ناهنجار همانند ماشین های پر سرو صدای برگ جمع کن های بادی، آلارم و بوق بلند اتومبیل های شخصی و موتورسیکلت های پر سرو صدا هستند.
بنابر گزارش سازمان بهداشت جهانی در اروپا امروزه صدای ترافیک، مزاحم بیش از یک سوم جمعیت این قاره است و غریب به نیمی از اروپاییان در مکان هایی با آلودگی صوتی زندگی می کنند. این سازمان تاکید می کند که با ایجاد هورمون های استرس، سروصدا صرفاً عامل مخربی برای دستگاه شنوایی نیست و صدمات جدی به روان انسان تحمیل می کند. اتحادیه اروپا برای یک خواب شب سالم صدای کمتر از ۳۰ دسی بل و در یک محیط کلاس درس سرو صدای زیر ۳۵ دسی بل را پیشنهاد می کند.
در حالی که شهر بانکوک در تایلند با ۱۰۰ دسی بل آلوده ترین شهر دنیا معرفی می شود. کارشناسان بر این باورند که نبود کنترل بر آلاینده های صوتی در تهران این شهر را در آینده یی نه چندان دور به آلوده ترین شهر دنیا تبدیل خواهد کرد. چند درصد از مردم ایران و مخصوصاً شهرهای بزرگی مانند تهران با این آمار زندگی می کنند؟ با وارد شدن به سایت زیر و شنیدن شدت دسی بل های مختلف می توانید جواب این سوال را حدس بزنید.

http://www.quieterhomes.org/noise_levels/index.cfm
مونا قاسمیان

منبع : روزنامه اعتماد