پیرانا

یک داستان سرگرم کننده ی کثیف از موج خونخواری ها و هرج و مرج محض

طی ماه های اخیر ما در احاطه ی اسباب بازی‌ها، سگ‌ها و گربه‌ها، هیولاهای سبز رنگ، فضانوردها و حتی رقصنده‌های سبک هیپ هاپ ۳D هستیم، اما حساب زنان برهنه‌ای که زیر آب رقص باله می کنند به وضوح از تمام این موجودات چند بعدی جداست.

پیرانا به خوبی توانسته است یک فیلم بسیار خوب، یک لذت گناه آلود را در بین فیلم های بنجل اواخر تابستان عرضه کند که متبحرانه روحیه شوخ طبعی راجر کورمن را تثبیت ‌کند.

فیلم سال۱۹۷۸ به کارگردانی جو دانته و نویسندگی جان سیلز ، یک کپی ضعیف از فیلم «آرواره‌ها» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ و دنباله‌های آن بود. دنباله‌ی ضعیفتری در سال ۱۹۸۲ توسط جیمز کامرون و یک بازسازی تلویزیونی ضعیفتر نیز در سال ۱۹۹۵ ساخته شد.

اما الکساندر آجا، که پیشتر «تپه ها چشم دارند» را بازسازی کرده، توانست با کمک گروهی حرفه‌ای از متخصصین جلوه‌های ویژه و نقش آفرینان حرفه‌ای فیلم را اصلاح کند و به آن روح بدمد.

فیلم به دلیل جنبه‌های غیر اخلاقی و خشونت آمیز خود مناسب برای افراد بالای ۱۸ سال است، در نتیجه برای گیشه‌ای که بیشتر متشکل از پسرهای نوجوان بود بسیار سنگین می‌نمود.

فضای اصلی فیلم به سرعت با صحنه ای که دوربین بر روی یک مرد مست که در حال ماهیگیری است زوم کرده تثبیت می شود. اولین قربانی احتمالی کسی نیست جز ریچارد دری‌فاس که در فیلم «آرواره‌ها» نقش مت هوپر را دارد و در فیلم «راه خانه را نشانم بده» ایفای نقش کرده است.

صحنه بعدی کنار دریاچه ویکتوریاست (دریاچه هاواسو در آریزونا). صحنه ای که باید بر روی چنین برکه آرامی بسیار مهیج بنماید. جری اوکانل که از جو فرانسیس الهام گرفته اندوه خود را با زنانی که بیکینی به تن دارند به دست فراموشی می سپارد. از سوی دیگر الیزابت شو کلانتر است که آرامش و امنیت را در شهر برقرار می کند.

زمانی که الیزابت به دلیل وجود خون در آب را بررسی می کند، از پسر نوجوان خود (استیون مک کوئین، نوه ی مک کوئین معروف)، می خواهد مراقب خواهر و برادر های کوچکترش باشد اما او نمی تواند در مقابل وسوسه پیشنهاد اوکونل برای سواری در یک قایق دیدبانی مقاومت کند.

اگر فکر می کنید فیلمی که در باره اش صحبت می کنیم «آرواره‌ها»ست سخت در اشتباهید. آجا برای تنش های شگفت و تعلیق های پیچیده ی مضطرب تحمل کمی دارد، قسمت‌های نیمه کاره و انکار ناپذیری در فیلم وجود دارند، اما آجا هرگز از طنز نوشته های پیت گولدفینگر و جاش استالبرگ غافل نیست.

خون عنصری است که در فیلم های او فراوان است. این کار با کمک جلوه های ویژه ساخته گرِگ نیکوترو و هاوارد برگر انجام میگیرد. این دو چنان منظره ای از قسمت های تکه تکه شده بدن توسط دندان های موجودی به نام نویل پیچ میسازند که از واقعیت طبیعی تر می نماید.

با وجود بهره گیری از عناصر کلیدی تغییرات اعمال شده بر روی نسخه ی تری دی هرچقدر هم قابل قبول اما نتوانستند آنقدر که باید موفق باشند، به خصوص در قسمت هایی که وینگ ریمس ، آدام اسکات ، کلی بروک و کریستوفر لوید با آن بلاهت وسوسه انگیزش که نقش داک براونِ تیز بین و ملوان را ایفای نقش کرده اند.

▪ اکران:جمعه ۲۰ آگوست

▪ تولید: Mark Canton/IPW Prods., Aja/Levasseur Prods.

▪ بازیگران: الیزابت شو، آدام اسکات، جری او کانل، کلی بروک، وینگ ریمس،

▪ کارگردان: الکساندر آجا

▪ فیلم نامه: پیت گلدفینگر، جاش استولبرگ

▪ تهیه کنندگان: مارک کانتن، مارک توبروف

▪ کارگردان هنری: جان آر. لئونتی

▪ موسیقی: کلارک هانتر

▪ طراح لباس: سانجا میلکوویچ هایز

▪ تدوین: باکستر

▪ زمان: ۸۲ دقیقه

مترجم: مونا قنبریان

منبع: هالییوود ریپورتر