دوربینی (Hyperopia)

در پزشكی دوربینی، هیپروپی نامیده می‏شود كه نسبت به نزدیک بینی شیوع كمتری دارد. دوربینی معمولا در حدود ۱+ تا ۴+ دیوپتر بوده و بندرت به ۸ دیوپتر و بالاتر می‏رسد. دوربینی وقتی ایجاد …

در پزشكی دوربینی، هیپروپی نامیده می‏شود كه نسبت به نزدیک بینی شیوع كمتری دارد. دوربینی معمولا در حدود ۱+ تا ۴+ دیوپتر بوده و بندرت به ۸ دیوپتر و بالاتر می‏رسد. دوربینی وقتی ایجاد می‏شود كه یا چشم نسبت به انحنای قرنیه طول كمتری داشته و یا قرنیه نسبت به طول چشم انحنای كمتری دارد, در نتیجه نور وارده به چشم در پشت شبكیه متمركز می‏شود. در این حالت اشیای دور تار بنظر می‏رسند و تصاویر نزدیك حتی بیشتر تار می‏شوند. افراد جوان كه دوربین هستند می‏توانند با استفاده از قدرت متمركزكننده عدسی چشم, تصویر را از پشت شبكیه به روی شبكیه بیاندازند و در نتیجه واضح ببینند. اما در دوربینی شدید یا سنین بالاتر این توانایی كاهش یافته و بیماران احتیاج به عینك مطالعه یا عینك دو دید دارند.

با افزایش سن توانایی متمركز كردن تصویر بر روی شبكیه كاهش می‏یابد و بتدریج وابستگی چشم‏های دوربین به عینك بیشتر می‏شود و به شماره بالاتری نیاز پیدا می‏كنند. معمولا در افراد دوربین نمره واقعی چشم بالاتر از عینك مورد استفاده آنها می‏باشد. برای اصلاح دوربینی از عدسیهای محدب استفاده می‏شود كه با علامت مثبت(+) تجویز می شوند. چشم از پشت این عینكها درشت‏تر بنظر می‏رسد.