فرضیه‎های حذف تماشاگر

اخیرا فوتبال ایران دست خوش تغییراتی ناخوشایند در تعداد هوادار بوده است. این تغییرات به هر دلیلی سبب افت خود فوتبال و بخش بزرگی از ورزش در جامعه خواهد بود.
۱) مشکلاتی که تماشاگران …

اخیرا فوتبال ایران دست خوش تغییراتی ناخوشایند در تعداد هوادار بوده است. این تغییرات به هر دلیلی سبب افت خود فوتبال و بخش بزرگی از ورزش در جامعه خواهد بود.

۱) مشکلاتی که تماشاگران و هواداران تیم تراکتور سازی برای مأموران امنیتی به بار می‎آورند، موجب...

۲) مشکلاتی که تماشاگران و هواداران تیم تراکتورسازی برای سازمان ترافیک و حمل و نقل شهرداری به بار می‎آورند، موجب...

۳) تصمیم‎های سازمان لیگ یا هیأت فوتبال کشور برای کاستن از درگیری‎ها یا کنتاکت با دیگر بازی‎ها، موجب...

۴) مشکلاتی که باشگاه تراکتورسازی از بابت هواداران غیر سازمان دهی شده دارد، موجب...

۵) تصمیم شتاب زده برای ایجاد کارت‎های الکترونیکی و دردسرهای آن، موجب...

۶) هیچ کدام از موارد فوق، بل که این توهمی‎ست که ما بی‎خود بدان دچار شده‎ایم.

این لیست سیاه حال و هوای یک بازی خوب و قهرمانانه را به هم ریخته است. در هر حال، وضعیت کنونی استادیوم نشان دهنده‎ی کاهش چشم‎گیر تماشاگر است. بازی که تماشاگری نداشته باشد به یک شاهی نمی‎ارزد. اصولا هر حرکتی در جامعه، چه ورزشی، فرهنگی یا اقتصادی اگر خواهان عمومی نداشته باشد به بن بست می‎انجامد. قطعا مدیر عامل باشگاه و مسؤولین ورزشی استان شاهد چنین وضعیت بدی از تماشاگر هستند و فکر می‎کنم همه در این که از دست دادن تماشاگر نه به سود اقتصاد ورزشی‎ست و نه به سود شادی و هیجان مردم، توافق داریم. قطعا پشت حذف تماشاگران راه حلی نهفته نیست: راه حلی که به حذف مردم بینجامد، یک راه حل سیاه است،- راه حلی ساده انگارانه و از سر بی‎ذوقی.

تا جایی که به شناخت من از مسؤولین استان مربوط می‎شود، چنین راه حلی موردی ندارد. اما نگرانی مردم و بازار داغ شایعات مبنی بر فرو نشاندن بیرق تراختور فضای اضطراب را شعله‎ور می‎کند. و روشن کردن وضعیت بد امروز و موانعی که بر سر تماشاگران آمده است، از ادامه‎ی آن جلوگیری خواهد کرد. صندلی‎های خالی استادیوم هفتاد نفری و سابقه‎ای با شور و حال بی‎نظیرش کم‎کم به یک نوستالژی بدل می‎شود. حسی از دست دادن همه‎ی امیدها و آرزوها سرتاسر مردم را فرا گرفته است و حتا بیش از آن مشکلات اقتصادی هم بر آن‎ها افزوده خواهد شد.

فرضیات بالا را که با پهن و گشاد شدن جاده‎ی استادیوم یک جا می‎گذاریم می‎شود یک تناقض عجیب و غریب که چه کسانی قرار است از این جاده‎ی به این بزرگی به استادیوم بروند. عکس‎هایی که از سال پیش در آرشیو داریم این مسیر را نقاط سیاهی از مردم پوشانده است و امروزه دریغ از یک عکس به این عظمتی. من که از عکاسی هواداران تراختور خسته نمی‎شدم، امروزه دیگر نای رفتن به نیمکت‎های خالی را ندارم.

اما در مورد فرضیه‎های سیاه بالا، کارشناسان امر خواهند توانست که نقاط کور را شناسایی کنند و به نگاه‎های پرسش آمیز مردم پاسخ قانع کننده‎ای بدهند. و ما فقط به عنوان خبرنگار خود را در نگرانی‎های مردم شریک می‎بینیم و رونوشتی از دردهای آنان را بر خود رقم می‎زنیم. و از نشان دادن راه حل‎های من درآوردی پرهیز می‎کنیم تا دوباره شاهد شور و حال به مراتب بهتری از سال‎های پیش باشیم.

خلیل غلامی