تربیت صحیح نخستین وظیفه خطیر والدین

برخی کودکان در اثر روش‌های غلط تربیتی بسیار حساس و زودرنج بوده و نسبت به هر موضوع بی‌ارزش و کوچک، فورا اظهار ناراحتی می‌کنند که دلیل آن فقط ناشی از تربیت غلط فرزندان است.
واکنش …

برخی کودکان در اثر روش‌های غلط تربیتی بسیار حساس و زودرنج بوده و نسبت به هر موضوع بی‌ارزش و کوچک، فورا اظهار ناراحتی می‌کنند که دلیل آن فقط ناشی از تربیت غلط فرزندان است.

واکنش رفتاری که کودک از خود نشان می‌دهد، معمولا به واسطه حساسیت‌های بی‌مورد والدین آنان است که این زمینه را فراهم می‌سازد که فرزند دچار نوعی سردرگمی و درپی آن دچار زودرنجی شود.

در همین راستا کودک می‌تواند به سادگی بر افراد دیگر تأثیر بگذارد و لازم به ذکر است که همین کودکان به صداهای غیرمعمول، جاهای پرجمعیت و شلوغ و همچنین تغییرات محیط زندگی به سرعت عکس‌العمل نشان داده و احساس ناامنی می‌کنند و ناراحتی‌هایی را از لحاظ روحی برای خودشان و والدین‌شان به وجود می‌آورند.

حال نکته حائز اهمیت این است که چگونه می‌شود با این کودکان کنار آمد و برخورد صحیح کرد. والدین باید قبول کنند که تخم این حساس بودن را با روش غیراصولی در دل کوچک فرزندان خود کاشته‌اند، بنابراین قبل از هر کاری ابتدا باید سلامت روانی خود را بررسی کنند تا اگر نابسامانی وجود داشت برطرف ساخته و سپس به سراغ تربیت فرزند خود بروند، چراکه عواملی از قبیل جلوگیری از حضور کودک در جمع، تحقیر و سرزنش وی به خاطر موضوعات کوچک و یا تنبیهات و تبعیضات در میان کودکان، در روح لطیف او احساس طرد شدن و گناه را به وجود آورده‌اند.

لازم به ذکر است، زمانی که والدین کودک را از موهبت بزرگ بچگی کردن محروم می‌سازند، کودک باید تاوان اشتباهات رفتاری والدین خود را پس بدهد، پس والدین نباید با تربیت غلط در حق کودک ظلم کنند، بلکه باید کودک را با محبت خود سیراب سازند تا کمبودها و امیال سرکوب شده او که در اثر بی‌توجهی والدین خود به وجود آمده است، از بین برود.

پدر و مادران وقتی می‌بینند مسئله‌ای فکر فرزندانشان را مغشوش کرده است، با آرامش و خونسردی با او رفتار کنند و اگر کودک در محیطی احساس ناامنی می‌کند، او را از محیط مذکور بیرون ببرند و هرگز برای رفع حساسیت کودک او را به زور و اجبار به انجام دادن کاری که دوست ندارد، مجبور نکنند و به این نکته نیز توجه داشته باشند که برای همیشه نمی‌توان موقعیت‌های حساس را که سبب ناراحتی کودک می‌شود، از او دور ساخت.

بنابراین باید والدین تلاش کنند که به تدریج با بالا بردن حس اتکاء و اعتماد به نفس فرزندان، او را نسبت به چارچوب کلی مسئله آشنا کنند و با تفهیم و آموزش‌های منطقی در حد درک و فهم کودک حساسیت او را از بین ببرند و بر توانایی او برای سازگاری با محیط بیافزایند و یقین داشته باشند که کودک با هر آنچه که در محیط اطرافش وجود دارد، خود را وفق خواهد داد.

لذا با کمی صبر و بردباری و نیز استفاده از روش‌های درست تربیتی می‌توان کودک را از صدها ناراحتی و نابسامانی روحی، از جمله حساس بودن و زودرنجی‌ رهایی بخشید و او را به کودکی بانشاط و شاد و فردی معاشرتی و اجتماعی تبدیل کرد.