یك شبه پیشرفت نمی كنیم

همه می دانیم كه غیر از ورزش های كشتی و فوتبال ورزش های دیگری هم وجود دارد كه یا به اندازه كافی موفق نیستند و یا به آنها توجه نمی شود یكی ازاین رشته ها تنیس است كه واجد هر دو حالت گفته شده است

همه می دانیم كه غیر از ورزش های كشتی و فوتبال ورزش های دیگری هم وجود دارد كه یا به اندازه كافی موفق نیستند و یا به آنها توجه نمی شود. یكی ازاین رشته هاتنیس است كه واجد هر دو حالت گفته شده است. تنیس ملی ما دوباره ازدسته دوم دیویس كاپ به گروه سوم نزول كرد و از نظر عملكردی موفقیت چندانی به دست نیاورده است. سقوط به دسته سه باعث شده است تیم ما از حریفان خود فاصله بگیرد و این زنگ خطری است كه برای تنیس ایران به صدا در آمده است.

از طرفی به این رشته اهمیت زیادی داده نمی شود. با این حال این رشته ورزشی هم جزیی از خانواده بزرگ ورزش است و باید با هم فكری برای حل مشكلات آن و رسیدن به درجات بالاتر تلاش كرد. از بزرگ ترین مشكلات تنیس باید به طرز تفكر رایج جامعه اشاره كرد. شكی نیست كه هنوز در جامعه ما به تنیس به عنوان یك رشته تجملی نگاه می شود. هنوز هم خانواده ها ترجیح نمی دهند حتی تابستان فرزندان خود را با تنیس پر كنند.

شاید در شرایط كنونی دیگریك رشته نسبتا گران نباشد و تغییر این دیدگاه منفی جز با تبلیغ گسترده محقق نمی شود. پس از آن مساله امكانات از لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری مطرح است. تعداد زمین های تنیس در ایران در ۳۰سال گذشته افزایشی نداشته و این یكی از بزرگ ترین مشكلات تنیسورهای ایرانی است. زمین های تنیس مجموعه انقلاب تهران تنها زمین های منطبق با استانداردهای جهانی است كه آن هم متعلق به بخش خصوصی است و فدراسیون تنیس باید بابت استفاده از آن هزینه ای را پرداخت كند.

همچنین مساله همگانی كردن این رشته مطرح است و عملی شدن این طرح مثل اغلب طرح های مورد نیاز فدراسیون به حمایت سازمان تربیت بدنی و شركت توسعه و تجهیز اماكن ورزشی بستگی دارد. یكی از این طرح هاكه مورد نظر فدراسیون نیز بوده است اشاعه تنیس در مدارس سراسر كشور با كمك و حمایت وزارت آموزش و پرورش است كه در صورت تهیه امكانات لازم برای این طرح از جمله تهیه راكت، توپ و تور می توان به این طرح امیدوار بود. به هر حال ایران اگر بخواهد در تنیس پیشرفت كند راهی جز تمركز روی سنین پایه ندارد.

میانگین سنی ۲۷ سال برای تیم ملی تنیس مابالاست و باید تلاش كنیم تا با فعالیت روی تیم های پایه میانگین سنی تیم راكاهش دهیم. با برنامه ریزی روی تیم های پایه، استفاده از مربیان خارجی آگاه به علم روز دنیا برای این تیم ها و بها دادن به جوانان می توانیم در طولانی مدت به این موفقیت برسیم .

آموزش مستمر بازیكنان ۱۰ تا ۱۲ ساله آینده تنیس ایران را برای همیشه تضمین خواهد كرد. هم اكنون شعار جوانگرایی شنیده می شود اما باز هم همان نفرات در تیم هستند. البته نباید توانایی های ملی پوشانمان را زیر سوال برد اما آنها فقط به این دلیل بهترین تنیس بازان ما هستند كه مسوولان روی نفرات دیگر سرمایه گذاری كافی نمی كنند.

هر چند پاسخ مسو ولان نیز منطقی به نظر می رسدكه در شرایط بازی های حساس مثل دیویس كاپ نمی توان از افراد بی تجربه استفاده كرد. به طور كلی هر بازیكنی نیازمند شركت در مسابقات بزرگ است و چه بهتركه این تورنمنت ها در داخل كشور انجام شود. در دنیای تنیس به بازیكنی حرفه ای می گویند كه نزدیك به ده ماه از سال را در مسابقات معتبر و تورنمنت های گوناگون سپری كند.

شاهقلی و شكوفی جزو بهترین های ایران هستند اما تا زمانی كه آنها با بازیكنان گوناگون خارجی در سطوح مختلف بازی نكنند هرگز پیشرفت نمی كنند. در فرانسه نزدیك به ۱۰ هزار باشگاه تنیس فعالیت می كند كه هركدام از آنها در سال حداقل یك دوره مسابقه برگزار می كند. بنابراین نزدیك به ۱۰ هزار مسابقه در سال برگزار می شود كه آمار جالبی است. اما در ایران تعداد مسابقات مهم و معتبر در سال چندان زیادنیست. حال اگر قادربه برگزاری مسابقات مهم نیستیم بهتراست شرایط حضور بازیكنان در مسابقات خارجی را فراهم كنیم تا از رقبای خود عقب نمانیم.

اگر در گذشته بازیكنان بهتری داشتیم دلیلش این بود كه با اعزام آنها به مسابقات مختلف به بازیكنانمان این فرصت را می دادیم كه بازی مقابل تنیسورهای خارجی را تجربه كنند و به داشته هایشان اضافه كنند اما الان اشكان شكوفی و انوشا شاهقلی فقط یك بازی تكراری را مقابل یكدیگر تجربه می كنند.

چیز تازه ای بعد از هربار بازی مقابل هم به آنها اضافه نمی شود. تیمی مثل كویت كه دردیویس كاپ ایران راشكست داد شرایط بهتری داشت. آنها در سال های اخیر سرمایه گذاری كلانی روی این رشته ورزشی داشته اند. با وجود مربیانی كه در كویت مشغول فعالیت هستند و اعزام مستمر تنیسورهای این تیم به معتبرترین مسابقات تنیس جهان قطعا سطح بازی آنان بالاتر از بازیكنان ایرانی است. در پایان بایدبه لزوم برخورداری از ثبات مدیریتی اشاره كرد.

تنیس بیش از هر چیزی نیازمند ثبات و آرامش است. اگر نگاهی به پیشرفت برخی رشته های ورزشی از جمله شنا و والیبال در چند سال گذشته داشته باشیم خواهیم دید كه پیشرفت این رشته ها نتیجه ثبات مدیریتی آنها بوده است.

آرامش حاكم بر این دو رشته موجب پیشرفت آنها در سال های گذشته شده و به نظر می رسد كه آنها اكنون نتیجه تلاش ها و برنامه ریزی های بلند مدت مدیران خود را می گیرند. پیشرفت سطح تنیس نیز احتیاج به برنامه ریزی طولانی مدت دارد. انجام اقدامات زیربنایی و پایه ای در چند روز و چندماه خلاصه نمی شود.

مونا گل نبی