یووه و یوونتوس آزگلیو

یوونتوس نخستین بازی رسمی اش در لیگ ایتالیا را در سال ۱۹۰۰ انجام داد لباس معروف راه راه سیاه و سفید در سال ۱۹۰۳ از ناتینگهام برای آنها فرستاده شد

تاریخچه یوونتوس

داستان یکم نوامبر ۱۸۹۷ شروع شد. گروهی از جوانان چهارده تا هفده ساله دبیرستان آزگلیو در تورین در حالی که بر روی یک نیمکت خیابان (کورسو- ر- اومبرتو) نشسته بودند، تصمیم گرفتند تا باشگاهی ورزشی تأسیس کنند که هدف اصلی آن بازی فوتبال باشد. آنها در همان زمان نام «یوونتوس» را بر حسب اتفاق یا قصد قبلی برای تیم انتخاب کردند و مردم سریعاً این نام را قبول کرده و آن را به عنوان جزیی از زندگی پذیرفتند.

باشگاه که در آن زمان انریکو کاناری ریاست آن را برعهده داشت زمانی که توانست اسم و رسمی برای خود دست وپا کند، بلافاصله ساختمانش را تغییر داد در صورتی که تیم های مطرح تری در شهر وجود داشتند. در آن زمان تیم پیراهن صورتی بر تن می کرد.

یوونتوس نخستین بازی رسمی اش در لیگ ایتالیا را در سال ۱۹۰۰ انجام داد. لباس معروف راه راه سیاه و سفید در سال ۱۹۰۳ از ناتینگهام برای آنها فرستاده شد. یوونتوس در آن زمان در پیاتزاد آرمی بازی می کرد و همزمان نیز بعضی بازی ها نیز در زمین نزدیک ایستگاه قطار یعنی پورتا سوسا انجام می شد که به زودی مملو از ساختمان شد و یووه مجبور شد زمینی در موتو ولودرمو اجاره کند و تا سال ۱۹۰۶ در آنجا بازی می کرد. پس از آن به شمال شهر و به کورسو مارسیگلیا نقل مکان کرد. استادیوم جدید یووه که چندان بزرگ هم نبود به «کامپو یوونتوس» در تورین مشهور بود. یووه نخستین قهرمانیش در ایتالیا را پس از شکست جنوا و میلانزه جشن گرفت. این پیروزی نتیجه زحمات دست اندرکاران و پیشگامان باشگاه بود که تحت ریاست آلفردو دیک سوئیسی فعالیت می کردند که البته تعدادی از بازیکنان خوب خارجی نیز به قهرمانی این تیم کمک کردند. بزودی آلفردو دیک که حمایت اکثر بازیکنان را نیز از دست داده بود یووه را ترک کرد و تیمی دیگر را تشکیل داد و آن را «تورین» نام نهاد و بازیکنان خارجی بزرگ زیادی را به این تیم آورد. در سال ۱۹۲۳ «جیامپیرو کومبی» ، یکی از بزرگترین دروازه بانان آن زمان نخستین بازی اش را برای یووه انجام داد.

روز بیست و چهارم جولای روزی تاریخی برای این باشگاه بود. اعضای باشگاه به اتفاق آراء ادواردو آنیلی، پسر رئیس کارخانه اتومبیل سازی فیات را به عنوان رئیس باشگاه انتخاب کردند. پس از آن یووه تحت مربیگری کارلو کارکانو، در اوایل دهه ۱۹۳۰ موفق به فتح پنج جام پی در پی باشگاههای ایتالیا شد.

در آن زمان بازیکنان بزرگی مثل ارسی، کالیگاریس، مونتی، سزارینی، وارگلین، برتولینی، فراری و بورل در یووه بازی می کردند، که اکثر آنها در تیم ملی ایتالیا نیز حضور داشتند و در جام جهانی ۱۹۳۴ موفق به فتح جام شدند.ساخت استادیوم افسانه ای کوموناله در سال ۱۹۳۲ شروع شد. ورزشگاه تنها در هفت ماه ساخته شد و در ابتدا نام رهبر فاشیست ایتالیا، بنیتو موسولینی را بر آن گذاشته بودند. در چهاردهم مه ۱۹۳۳ نخستین بازی رسمی در این ورزشگاه انجام شد.

این ورزشگاه گنجایش هفتاد و یک هزار و یک صد و شصت نفر تماشاگر را داشت و تا سالها بزرگترین استادیوم ایتالیا محسوب می شد. پس از جنگ جهانی، دوباره نام کوموناله را برای این ورزشگاه انتخاب کردند.نخستین حضور یووه در صحنه اروپا به دوران پس از جنگ جهانی باز می گردد که آنها در جام اروپایی (بعدها به جام برندگان اروپا تغییر کرد) چهار بار به مرحله نیمه نهایی صعود کردند. در سال ۱۹۴۷ جیانی آنیلی فرزند ادواردو آنیلی که در سال ۱۹۳۵ در حادثه سقوط هواپیما مرگی غم انگیز داشت، ریاست باشگاه را برعهده گرفت. مرگ آنیلی باشگاه را با مشکلات مالی مواجه کرده بود و آنها را به فکر پرورش بازیکنان جوان انداخت و در دوران پس از جنگ صحنه را به تیم رقیب یعنی تورینو واگذار کرد که در آن سالها تبدیل به یکی از قدرت های برتر ایتالیا شده بود. در سال ۱۹۴۹ تیم تورینو که یکی از بهترین تیم های تاریخ ایتالیا بود دچار یک سانحه هوایی شد که اثرات آن برای تورینو بسیار ناگوار بود و به جای آن یوونتوس قهرمان ایتالیا شد. فصل پس از آن یووه به مقام سوم رسید، اما در سال ۱۹۵۲ مجدداً قهرمان شد و بعد از آن که تعداد قهرمانی هایش با جنوا برابر شد دوران افول این تیم آغاز شد. در آن دوران که بازیکنانی مثل هسنن، موچیلینی و بونی پرتی در این تیم بازی می کردند به نظر می آمد انگیزه ای برای قهرمانی دوباره این تیم ندارند و عرصه را به اینتر واگذار کردند تا دو سال پیاپی قهرمان شود. در سال ۱۹۵۴ ، به دنبال استعفای جیانی آنیلی، رئیس باشگاه، هسنن و پارولا این باشگاه را ترک کردند و یووه در آن سال به مقام هفتم رسید. فصل بعد کار به جایی رسید که آنها چند امتیاز تا سقوط فاصله داشتند.

یک سال بعد یوونتوس باز هم به مقام قهرمانی رسید و در سال ۱۹۵۸ نیز با درخشش بونی پرتی، چارلز و سیوری مجدداً در صدر قرار گرفت.

سال ۱۹۶۱ یووه باز هم اول شد و رقم قهرمانی هایش را به عدد دوازده رساند. این تیم تحت هدایت بروچیچ و سزارینی به سه مقام قهرمانی رسید، اما با رفتن سزارینی به ناپولی و آمدن گوناگرن به عنوان مدیر فنی، دوران رکود این تیم فرا رسید و همزمان بونی پرتی، بازیکن افسانه ای یووه پس از چهار صد و چهل و چهار بازی و به ثمر رساندن یکصد و هشتاد و دوگل از فوتبال خداحافظی کرد. در فصول بعد آمارال و گلیو مربیگری یووه را بر عهده گرفتند و با وجود این که به مقام های دوم و چهارم قرار گرفت، اما هر دوی آنها برکنار شدند. در سال ۱۹۶۴ هررا سرمربی تیم شد و سیوری ستاره آرژانتینی این تیم به دلیل این که زیاد به بازی گرفته نمی شد به ناپولی پیوست.

سه سال بعد هررا یوونتوس را به مقام قهرمانی رساند. آرماندو پیکی جوان در سال ۱۹۷۱ مربیگری تیم را برعهده گرفت و یووه را تبدیل به یک قدرت واقعی فوتبال کرد. در آن زمان بازیکنانی مثل کوزیو، بته گا، کاپلو و اسپینوزی به یووه پیوستند تا در کنار فورینو، آناستازی، کوکودو و موزینی تیمی قدرتمند را تشکیل دهند.

فصل بعد ویچپالک جای پیکی را گرفت و یوونتوس به اولین قهرمانی اش از مجموع هفت قهرمانی در طی یازده سال دست یافت.

پس از دوران طلایی اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد، طولانی ترین دوران ناکامی یووه پس از جنگ جهانی آغاز شد.

جیووانی تراپاتونی پس از کسب شش عنوان قهرمانی لیگ ایتالیا و قهرمانی در جام باشگاههای اروپا پس از یازده سال از این تیم جدا شد و پس از مدت کوتاهی میشل پلاتینی فرانسوی جای او را گرفت. در آن دوران این تیم شاهد اوج گیری قدرت دیگری در فوتبال ایتالیا به نام میلان بود که با حمایت مالی سیلویو برلوسکونی قدرت پیدا کرده بود. یووه امیدوار بود که دینوزوف، دروازه بان افسانه ای یووه و تیم ملی ایتالیا سکان هدایت این تیم را به عهده بگیرد و این طور نیز شد و او توانست در فصل ۹۰-۱۹۸۹ به جام یوفا و جام حذفی ایتالیا دست یابد. سال بعد مایفردی جای زوف را گرفت و مونتزامولو نیز به عنوان نایب رئیس باشگاه انتخاب شد.

پس از جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا بازیکنانی مثل توماس هاسلر آلمانی و روبرتو باجو به یوونتوس ملحق شدند. در آن فصل آنها به مقام هفتم جدول رسیدند و جواز حضور در جام باشگاههای اروپا را نیز بدست نیاورند.

در سال ۱۹۹۴ مارچلو لیپی سکان تیم را به دست گرفت و در همان زمان بود که میلان در دوران افول به سر می برد. آن موقع بازیکنانی مثل یورگن کولر، آندریاس مولر، فابریتزیو راوانلی، دیوید پلات و آنجلو پروتزی در این تیم بازی می کردند. لیپی با درخشش ستارگانی مثل باجیو، ویالی و دیگران که در تیم حضور داشتند «بانوی پیر» را به جایگاه اصلی خود بازگرداند. دو سال بعد، یعنی در سال ۱۹۹۶ یووه برای دومین بار به مقام قهرمانی باشگاه های اروپا رسید، اما سه سال پس از آن یعنی سال ۱۹۹۹ لیپی پس از فتح نه جام برای یووه، استعفا داد و کارلو آنجلوتی جایگزین وی شد. کارلتو با خرید بازیکنان نه چندان مطرحی مثل میرکوویچ، اشنایدر و بلانشار و مصدومیت بازیکنان کلیدی اش در پایان فصل ششم شد. فصل بعد یووه حضوری موفق تر داشت و در حالی که تا آخرین روز بازی ها صدرنشین بود قهرمانی را به لاتزیو واگذار کرد و فصل پس از آن نیز دیگر تیم شهر رم تنها با دو امتیاز اختلاف نسبت به یووه قهرمان شد. در آن زمان زیدان و اینزاگی از بهترین بازیکنان یووه بودند.

---