نعمت های بزرگ و مشکلات کوچک

وقتی قرار است دست ها به آسمان برود خوب است که برای همه زمین باران ببارد
«خدایا! مرا به بزرگی نعمت هایی که داده ای آگاه کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم، آرامشم را بر هم نزند!» نمی دانم …

وقتی قرار است دست ها به آسمان برود خوب است که برای همه زمین باران ببارد

«خدایا! مرا به بزرگی نعمت هایی که داده ای آگاه کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم، آرامشم را بر هم نزند!» نمی دانم این کلام از کیست، فرقی هم نمی کند، ما از مولا علی علیه السلام آموخته ایم «انظر الی ما قال و لاتنظرو الی من قال» را و باور داریم مهم این است که «چه گفته شود» نه این که «که بگوید» و حالا من در این گفته، نور حقیقت می بینم و عطر حق نمایی، لذا آن را به عنوان یک دعا زمزمه می کنم هم برای خودم و هم برای همه، چه باز در مکتب اهل بیت علیهم السلام آموخته ام که وقت دعا، باید برای همه دعا کرد، وقتی قرار است دست ها به آسمان برود خوب است که برای همه زمین باران ببارد نه یک قطعه، برای همه انسان ها سوغات اجابت بیاورد نه برای خود.

پس من هم این را به دعا از خدا می خواهم، هم برای خود و هم برای شما و باور دارم اگر به فهم این دعا برسیم، اجابت هم تقدیر و روزی مان خواهد شد، آن وقت درخواهیم یافت که آن قدر از نعمت های بزرگ برخورداریم که غفلت از آن ها گاه عین کفران نعمت است و راستی چه نعمتی بالاتر از «امنیت» و چه روزی بالاتر از این که شب و نیمه شب می توان شهر را زیر پا گذاشت، می شود با خیال آسوده خوابید و با آرامش خیال بیدار شد و فاصله خانه تا محل کار را با روانی به قرار آمده طی کرد؛ چه نعمتی بالاتر از سلامتی، که می شود از لحظه، لحظه زندگی شیرین چشم و شیرین کام و شیرین دل بهره برد؟ چه سعادتی از این بالاتر که ما را خدای بزرگی است که همه مشکلات را می توانیم با اتکای به او از سر راه برداریم؟ و راستی چقدر زیبا گفته آن که این سخن را برای همه به یادگار گذاشته است که ؛ « نگویید ای خدا چه مشکلات بزرگی دارم، بلکه بگویید ای مشکلات چه خدای بزرگی دارم» و این اگر به باور و جهان بینی ما تبدیل شود همه مشکلات حتی بزرگ ترین هاشان در برابر عزم و اراده و ایمانمان کوچک خواهد شد و از میان خواهد رفت، پس از خدا بخواهیم ما را به فهم نعمت های داشته عارف گرداند تا حسرت نداشته ها حقیرمان نکند...

نویسنده: رهگذر