آنقدرها هم تلخ نبود

خاطرات آندو از حذف انگلیس

«دن برنان» نویسنده معروف «فورفورتو» پس از شکست انگلیس مقابل کرواسی و حذف از یورو ۲۰۰۸ در اولین شماره این مجله مطلب خود را اینگونه آغاز می کند:

«سوالات بدون پاسخ انگلیسی ها از بابت ناکامی تیم ملی کشورشان در راه یورو ۲۰۰۸ هنوز مردم این کشور را آزار می دهد. پس از آن سرشکستگی اما یک چیز به وضوح دیده می شود و آن حساسیت شرایط فعلی فوتبال ملی است. ما در مجله «فورفورتو» به جای اینکه سرمان را پایین نگه داریم به این فکر افتاده ایم نگاهی به اوضاع بیندازیم و دست به یک همه پرسی جهانی بزنیم تا راه حل های لازم را پیدا کنیم.

دست به کار شدیم و از بزرگترین نام های فوتبال روز دنیا سوالاتی را پرسیدیم تا بگویند چرا سپید پوشان ملی ما در این راه شکست خوردند و حالا چه باید کرد تا از این مشکلات گذر کرد. از آنهایی مشورت خواستیم که در حال حاضر از آنچلوتی گرفته تا زاگالو جزو مربیان سرشناس فوتبال دنیا هستند یا روزگاری ستاره ای در فوتبال بوده اند.

بسیاری از این کارشناسان معتقدند غیبت فوتبال انگلیس در تابستان سال بعد چیزی جز یک اتفاق تلخ نیست. در عین حال تنها عده اندکی از آنها از حذف تیم ملی انگلیس در یورو شگفت زده شده اند. با وجود این تقریبا تمامی شان متفق القولند تشکیل نشدن تیمی که دست کم با سطح کیفیت ستاره هایش یکسان باشد غیر قابل توجیه به نظر می رسد. آیا واقعا تقصیر مک لارن بود ما در پی پاسخ این سوال و راه خروج از بحران هستیم.

آندره کانچلسکیس، ستاره سابق منچستر یونایتد و تیم ملی روسیه که اینطور فکر می کند. در همین حال ایراد دیگر را افزایش عجیب توقعات از بازیکنان این تیم می داند. بازیکنانی که همیشه از فقدان روحیه برتری جویی رنج می برند اما گاس هیدینک، کیمیاگری که تیم ملی انگلیس را زمین گیر کرد، اغماض می کند و تنها دلیل شکست را بدشانسی می داند. در حالی که شاید دلایل بسیار مهمتر از بداقبالی را می توان برشمرد. مثلا یوهان کرویف، اعتقاد دارد انگلیس بیشتر از هر چیز دیگری نیاز دارد تفکرات جاه طلبانه کسی مثل گاس هیدینک در روسیه را بر فوتبال ملی اش حاکم کند. کرویف به تعداد زیاد خارجی ها در لیگ برتر هم اشاره دارد که برعرصه ملی اثر نامطلوبی گذاشته است.

در این میان توستائو برزیلی بازیکن تیم قهرمان جام جهانی ۱۹۷۰ نظرش را به سادگی بیان می کند که بسیار هم بی رحمانه است. توستائو می گوید تیم ملی انگلیس یک مشکل چهل ساله دارد و آن هم قابل پیش بینی بازی کردنش است. در همین حال سرمربی توستائو در جام جهانی ۱۹۷۰ یعنی ماریو زاگالو اعتقاد دارد چاره کار می تواند آوردن یک مربی از امریکای جنوبی باشد.

به هر جهت کارشناسانی که در نظر گرفته بودیم نظراتی ارائه داده اند که مطالعه جمع بندی این نظرات گاهی می تواند دردناک باشد. امیدواریم مسوولان اتحادیه فوتبال انگلیس نیز نگاهی به این نظرات بیندازند.»

شاید این دستمایه اولین بحث جدی من و آندو در انگلیس است. از مرکز شهر منچستر تا وستاتون منطقه ای که آندو در آن زندگی می کرد حدود ۲۰ دقیقه با ماشین راه است. در این فاصله آندو از حذف انگلیس پس از یورو و نحوه برخورد در مطبوعات و رسانه ها حرف می زند. اینکه آنها به جای دعوا و غمباد گرفتن، خیلی زود شکست را تحلیل کردند. آندو اینگونه شروع می کند: فورفورتو که سراغ اتورهاگل، ماریوزاگالو، یوهان کرویف، لوییس فیلیپه اسکولاری، گاس هیدینک، کارلوس آلبرتو پریرا، کارلو فان باستن و... تعدادی دیگری از مربیان بزرگ دنیا رفته بود و از آنها دلایل حذف انگلیس را می پرسید، هر کدام آنها برای خودشان دلیلی داشتند و همین گزارش فورفورتو به نوعی تبدیل به یک کار تحلیلی شد تا بفهمند که چرا شکست خورده اند و تبعات این شکست چه بوده است.

سایر نشریات انگلیسی - مثل فورفورتو - در همان روزهای اول برآورد هزینه کردند که این شکست چقدر به آنها ضربه مالی وارد کرده است. مردم انگلیس فقط همان شب را ناراحت خوابیدند و اشک ریختند اما از فردا صبح شکست فراموش شد و دوباره تمام ورزشگاه های انگلیس برای مسابقات لیگ برتر و جام باشگاه های اروپا پرشد؛ چرا که آنها با تمام وجود فوتبال را دوست دارند.

آندو ذهنیت ما را کاملا تغییر می دهد: «در ایران همه خیال می کردند که فوتبال در انگلیس می میرد اما اصلا اینطوری نبود. روزنامه ها و مجلات ورزشی کار تحلیلی خودشان را انجام می داند و اتحادیه فوتبال هم خیلی سریع تمام جوانب را سنجید و دیدید که ظرف یک ماه، فابیو کاپلو را جایگزین مک لارن کردند و کاپلو کارش را برای صعود به جام جهانی ۲۰۱۰ شروع کرد اما در ایران پس از حذف از جام ملت ها چه اتفاقی افتاد .

تا مدت ها در روزنامه ها جنگ و جدال حاشیه ای وجود داشت و تیم ملی هم تا مدت ها بدون مربی بود. انگلیسی ها یک مربی انتخاب کردند اما ما چه کردیم و چند وقت طول کشید تا تیم ملی سرمربی اش را بشناسد. در ایران وقتی تیم ملی بازی دارد، ۲ هزار نفر به ورزشگاه می آیند اما در اولین بازی دوستانه انگلیس پس از حذف از یورو، ورزشگاه ویمبلی پر شد و انگلیسی ها دوباره تیمشان را تشویق کردند تا سوییس را بردند. شاید این اتفاق برای شما عجیب باشد.

شما انتظار دارید که من بگویم غم و اندوه پس از حذف انگلیس را فرا گرفت؛ مردم با ورزشگاه ها قهرکردند اما این ذهنیت غلط ما در ایران است ولی برای آنها فوتبال نمی میرد و آنها با فوتبال زنده اند. خبرنگار فورفورتو سرش را پایین نمی اندازد و به جای افسوس و تزریق یأس و ناامیدی، دنبال آینده است و هوادارش هم می داند که اگر از تیم ملی شان حمایت کند، جام جهانی ۲۰۱۰ را هم از دست خواهند داد.

سعید زاهدیان