امید آفرینی و یأس پراکنی

تاکید رهبر انقلاب بر عدم یأس پراکنی در کشور, موضوع مهمی است که توجه دقیق به آن راهگشا است و برخورد گزینشی و ابزاری با آن, خطرناک

تاکید رهبر انقلاب بر عدم یأس پراکنی در کشور، موضوع مهمی است که توجه دقیق به آن راهگشا است و برخورد گزینشی و ابزاری با آن، خطرناک.

حقیقت آن است که یکی از عوامل مهم در پیشبرد امور، امیدواری به آینده و اعتماد به نفس برای حل مشکلا ت است. لذا اگر کسانی آینده را به صورت یکپارچه تیره و تار نشان دهند و یا هر روز نسبت به توانمندی زنان و مردان ایرانی برای حل مشکلا ت <آیه یأس> بخوانند، پیشاپیش راه را بر پیشرفت‌ها بسته‌اند.

البته با جرات می‌توان گفت که هم اداره کشور یک امر به هم پیوسته است و هم زندگی روزمـره مـردم.پـس هـر کـس کـه آینده را تیره جلوه دهد مـوفـقیت‌های گذشته را نیز در کام مردم تلخ خواهد کرد و هر کس گذشته را به گونه‌ای تفسیر کـنـد کـه گـویـی جـز سـیاهی، تباهی، فساد و سوء مدیریت در آن وجود نداشته است در واقع به این تردید دامن زده است که سازندگان گذشته –کــه هـنـوز هم بسیاری از آنها در عرصه‌های عمومی‌و خصوصی در حال فعالیت هستند– آینده را نیز تخریب خواهند کرد. به عبارت دیگر، سیاه نمایی افراطی نسبت به گذشته، توانمندی جمعی حاکمیت و ملت برای سامان دادن به امور روزمره و ساختن آینده را زیر سوال می‌برد و این، بزرگترین یأس پراکنی است. از سوی دیگر، توقف در گذشته و چشم بستن بر ضعف‌ها نیز انگیزه‌های بهسازی و پیشرفت را کاهش می‌دهد که این نیز پیامدهایی خطرناک و همتراز یأس پراکنی دارد. در خصوص امروز هم باید پذیرفت که ناتوان دانستن ارکان حکومت در انجام کلیه وظایف خود، ناامیدی خطرناکی بر جامعه حاکم خواهد کرد و بسیاری از افراد را برای سرمایه گذاری‌های مادی و معنوی درپروژه‌های گوناگون با تردید مواجه می‌سازد.

از سوی دیگر، تلاش برای فاسد معرفی کردن جوانان، خطرناک دانستن دانشگاه ها، فریب خورده خواندن تشکل‌های غیر دولتی، بروز نشانه‌های بی اعتمادی به فعالا ن اقتصادی بخش خصوصی و از همه بالاتر ناتوان دانستن مردم در تشخیص مــصلــحـت خویش– بویژه در عرصه‌های تعیین سرنوشت – و هر آنچه که اقشار مختلف ملت را در شناسایی افق‌های پیشرفت و گام نهادن در مسیر توسعه ناتوان نشان دهد، نیز نوعی یأس پراکنی است که مخاطبان سخنان اخیر مقام رهبری نباید از آن غفلت کنند.

الـبـته این احتمال وجود دارد که برخی رسـانـه‌هـا و تـریبون داران مدعی اصولگرایی، بـا چـشم بـستن بر ابعاد گوناگون توصیه مهم رهبری، حملا ت خود علیه منتقدان دولت را آغاز کـنـنـد اما چه کسی است که نداند رهبری از مـوضـعـی بـالاتر از دسته بندی‌های سیاسی و جناحی، توصیه‌های خود را بیان می‌کنند ولذا هر کس که با زیر سوال بردن توانمندی‌های اقشار گوناگون ملت، آنها را نسبت به آینده ناامید کنند به همان اندازه نسبت به توصیه رهبری بی توجهی کرده است که کسی بخواهد نقاط مثبت در انجام وظایف قوای سه گانه – و نه فقط دولت – را مورد تـردیـد قرار دهد. هـمـچنین کسانی که برای سرپوش گذاردن بر ضعف‌های امروز، تمامی‌ ‌گذشته را سیاه جلوه می‌دهند از نظر <یأس پراکنی> هـیـچ تـفـاوتـی بـا کـسـانـی نـدارنـد کـه تمامی‌ ‌فعالیت‌های روزمره فعلی دولتمردان را <مخرب> می‌دانند. از سوی دیگر، کسانی که خود را مطیع کامل رهبری مـی‌دانند و دیگران را با اتهام <عدم تبعیت از رهبری> از میدان به در می‌کنند باید بدانند که نشانه تبعیت واقعی – و نه ابزاری – از دستورات رهـبری، توجه به همه سخنان ایشان است.

رهبری نظام در راستای رهنمودهای رهبر فقید انـقـلاب هـمـواره بر لزوم توسعه فضای نقادیدر کشور تأکید کرده‌اند و توصیه‌های بنیانگذار جمهوری اسلا می‌را چراغ راه مردم و مسئولان دانسته‌اند یکی از مهمترین یادگارهای رهبر فقید انقلا ب، تحمل در برابر انـتـقـادهـاست. ایشان حـتی <تخطئه> را موجب پیشرفت می‌دانستند و رهـبـری فـعلـی جـمـهوری اسلامی‌هم بر لزومباز بودن فضای انتقاد نسبت به همه ارکان نظام تأکید کرده‌اند پس اگر کسانی بخواهند با برداشت یک بـعدی از رهنمود اخیر مقام رهبری، کار رابر منتقدان دولت سخت کنند در واقع با کشتن انگیزه انتقاد، از یکسو موجب پراکندن یأس نسبت به <بهبود اوضاع> خواهند شـد و از سـوی دیـگـر، بـا مـخفی نگهداشتن ضعف‌های واقعی، فرصت‌های پیشرفت را از مردم و کشور سلب می‌کنند که این خـود بـزرگـترین <یأس پراکنی> است. نگارندهبر این باور است که نقد سازنده و نقادی به معنای واقـعـی یـعـنـی جـدا ســـاخــتـــن <ضــعـــف> از <قـــوت> و تــفـکـیــک <دستاوردهای مثبت> از <پیامدهای منفی>– در گذشته و حال – بهترین راه برای افزایش امید به آینده و بزرگترین مـانـع بـرای یـأس پـراکنی است. کـسـانـی کـه مـتـأسـفـانه فقط خود را اصولگرا می‌دانند اگر تـعـریف دیگری از امیدآفرینی و یأس پراکنی دارند، آن را مطرح کنند شاید دیگران هم نظر آنها را بپذیرند.