گریه های شهید همت برای فرزندش

خانم عبادیان می گفت ابراهیم همه اش توی راه گریه می کرده یعنی حتی جلوی او هم نمی توانسته یا نمی خواسته اشکهایش را پنهان کند می گفت بش گفته «یک قرآن می دهم ببرید بالای سرش بنشینید چند تا آیه بخوانید, بلکه دردش »

خانم عبادیان می‌گفت: ابراهیم همه‌اش توی راه گریه می‌کرده. یعنی حتی جلوی او هم نمی‌توانسته یا نمی‌خواسته اشکهایش را پنهان کند. می‌گفت: بش گفته «یک قرآن می‌دهم ببرید بالای سرش بنشینید چند تا آیه بخوانید، بلکه دردش ...».

نزدیک عملیات خیبر بود و زمستان، و اسلام آباد غرب بودیم که دکتر به من گفت: «بچه تا دو، سه هفته دیگر به دنیا نمی آید».

منتظر تولد بودیم. مهدی هم بی قراری می کرد. ابراهیم نبود، آمد. چشمهای سرخ و خسته اش داد می زد چند شب است نخوابیده. نگذاشت من بلند شوم. دستم را گرفت نشاندم زمین؛ گفت: امشب نوبت من است که از خجالت در بیایم.

گفتم: «ولی تو بعد از این همه وقت، خسته و کوفته آمده ای که ...». نگذاشت حرفم تمام شود رفت خودش سفره را انداخت، غذا را کشید آ ورد. غذای مهدی را با حوصله داد. سفره را جمع کرد برد؛ چای ریخت آورد داد دستم، گفت بخور.

درد که بیشتر شد دیدم دورم می چرخد، نمی داند باید چی کار کند. به سر خودش هم گمانم زد. فکر می کرد من چشهایم بسته است؛ نمی بینمش! صدایش می لرزید.

پرسید: «وقتش است یعنی؟»

گفتم: «اوهوم».

گریه دیگر دست خودش نبود. رفت پیراهنش را پوشید، دکمه هاش را بالا پایین بست، گفت: می رود پیش حاجی. منظورش حاجی اثری نژاد بود. خانه شان دیوار به دیوار خانه ما بود. بعدها شهید شد. ابراهیم نگذاشته بود حرف بزند یا خوش و بش کند، گفته بود «حاجی جان! قربان شکلت بیا این مهدی ما را بردار ببر تا ما برویم بیمارستان!».

مرا برد گذاشت بیمارستان. می خواست دنبالم هم بیاید نگذاشتند مرد راه نمی دادند، گفت: «نگران نباش! من همین الان برمی گردم برگشت آمد خانم عبادیان را برداشت با خودش آورد. می خواست بیاید ببیندم باز راهش ندادند!

خانم عبادیان می گفت: ابراهیم همه اش توی راه گریه می کرده. یعنی حتی جلوی او هم نمی توانسته یا نمی خواسته اشکهایش را پنهان کند. می گفت: بش گفته «یک قرآن می دهم ببرید بالای سرش بنشینید چند تا آیه بخوانید، بلکه دردش ...».

می گفت: «کم مانده بود بزنم زیر خنده بگویم مگر قرار است ژیلا بمیرد که بروم بالای سرش قرآن بخوانم».

گفتم: «می بینی بیمارستان را؟ من این جا نمی مانم».

یکی از پرستارها آمد مرا برگرداند و به ابراهیم گفت: «حالش خیلی بد است، باید بماند».

ابراهیم گفت: «نمی خواهد این جا بماند. زور که نیست! خودم همین الان می برمش باختران».

پرستار گفت: «میل خودت است».

ابراهیم گفت: «دوست دارم ببرمش جایی که بچه اش را راحت به دنیا بیاورد»

پرستار گفت: «ببر ولی اگر هر دوشان تلف شدند، حق نداری بیایی این جا داد و قال راه بیندازی».

داشتم آماده می شدم بروم که حالم بد شد، برگشتم توی بیمارستان. مصطفی به دنیا آمد.

آمدند گفتند باید بمانم و نماندم با هم برگشتیم خانه. جانماز پهن کرد، نماز شکر خواند، آمد سراغ بچه ها. صدای گریه اش را توی اتاق شنیده بودم که چطور خدا را صدا می کرد می گفت: شکر، فردا را هم پیش ما ماند. هیچ کس نبود کمکم کند. غذای بچه ها را خودش می داد به مصطفی آب قند می داد و به مهدی شیر.

دکتر گفته بود نباید تا چند ساعت به نوزاد چیزی داد و ابراهیم طاقت گریه و گرسنگی بچه را نداشت و بش شیر می داد. آن شب را هرگز فراموش نمی کنم فقط نگاهش می کردم!(فارس)

راوی: ژیلا بدیهیان همسر شهید محمد ابراهیم همت