احمدی نژاد و جریان اصولگرا

رابطه آقای احمدی نژاد و جریان اصولگرا در مرحله حساسی قرار گرفته است و همکاری مجلس هفتم به عنوان نماد حاکمیت جریان اصولگرای کشور با دولت نهم در معرض چالش های جدی واقع شده است

رابطه آقای احمدی‌نژاد و جریان اصولگرا در مرحله حساسی قرار گرفته است و همکاری مجلس هفتم به‌عنوان نماد حاکمیت جریان اصولگرای کشور با دولت نهم در معرض چالش‌های جدی واقع شده است. به‌رغم حاکمیت مطلق اصولگرایان بر مجلس هفتم و ادعای دولت نهم در تعلق به جریان اصولگرا و بالا‌تر از آن احیای ارزش‌های انقلا‌ب اسلا‌می، واقعیت این است که تفاوت‌های آشکاری بین جهت‌گیری‌های دولت و مجلس وجود دارد.

جناب رئیس‌جمهور هر چند خود را اصولگرا می‌داند اما حاضر به هماهنگی و همراهی با جریان کلی اصولگرایی در کشور نیست، ریاست جمهوری ایشان نتیجه ایستادگی شخصی وی در مقابل جناح اصولگرا در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۳ است. اگر قرار بود آقای احمدی‌نژاد در چارچوب‌های تعیین‌شده توسط جریان اصولگرا حرکت کند؛ هرگز فرصت نقش آفرینی در سمت رئیس جمهور ایران را پیدا نمی‌کرد. در ماه‌های اول پس از رئیس‌جمهورشدن آقای احمدی نژاد، به‌نظر می‌رسید بخش‌های مختلف جریان اصولگرا و نیز آقای احمدی نژاد قصد دارند؛ اختلا‌فات مربوط به دوران مبارزات انتخاباتی را کنار گذاشته و یک همکاری استراتژیک را پی‌ریزی کنند ولی به‌تدریج مشخص شد که این همکاری‌ها نه یک همکاری استراتژیک بلکه یک همکاری تاکتیکی بوده است و احمدی نژاد در موضعی نیست که خود را تسلیم جناح اصولگرا کند و در مقابل، با وجود انفعال جناح اصولگرا، این جریان فراگیر هم تسلیم احمدی‌نژاد نخواهد شد. ‌ تحولا‌ت سیاسی اخیر و بر کناری پی در پی جمعی از وزرا که دامنه آن به نیروهای شاخص سپاه پاسداران هم کشیده شد نشان داد که همکاری‌های آقای احمدی نژاد با نهاد‌های مهمی چون سپاه و بسیج و نیز مجموعه نیروهای اصولگرا کاملا‌ تاکتیکی و متناسب با نیاز ایشان است.احمدی نژاد پس از آنکه توانست با روحیه و جسارت، مجلس را در انفعال کامل قرار داده و رای اعتماد برای وزیر جوان و وفادار خود برای مدیریت صنعت و معدن کشور را بگیرد، مطمئن شد که زمان مناسب برای استقرار کابینه بدون حضور عناصر وابسته به سایر بخش‌های اصولگرا که در مجلس حضور دارند فرا رسیده است. حذف سریع فرشیدی، برخورد با سردار ذولقدر و تلا‌ش برای برکناری جهرمی و پور محمدی از نشانه‌های این حرکت و نتیجه اشتباه مجلس در دادن رای اعتماد سخاوتمندانه به آقای محرابیان است.

آنچه مهم است این است که مجلس باید متوجه باشد که در مقابل هر اشتباه و عقب‌نشینی، آقای احمدی‌نژاد چند قدم به سمت ایجاد جریان سیاسی وابسته به خود گام برخواهد داشت. ‌ به‌نظر می‌رسد جریان اصولگرا ناچار است به سیاست کج‌دار و مریز خود در برخورد با پدیده‌ای بنام احمدی نژاد پایان دهد، اگر می‌تواند به افکار و ایده‌های آقای احمدی نژاد و حلقه اول سیاسی نزدیک به او، با آنکه در اداره ایران با درآمدهای چند ده میلیارد دلا‌ری نفت عاجز مانده اند، خود رابرای اداره جهان آماده می‌کنند، اطمینان کند و بدون تعارف، رهبری احمدی نژاد بر جریان اصولگرای کشوررا بپذیرد و به دغدغه‌های موجود در روابط خود با وی خاتمه داده و دست در دست احمدی نژاد به پیش برود. اگر هم نمی‌تواند که قاعدتا با توجه به ذخیره فکری، عقلی و تجربی که در جریان اصولگرای کشور است، نمی‌تواند تسلیم رهبری آقایانی در سطح رحیم مشایی و ثمره هاشمی شود، باید از انفعال خارج شده و بدون مماشات از اصالت‌های خود، انقلا‌ب اسلا‌می و تفکرات راستین، به‌دور از خرافات و طبق مبانی انقلا‌بی امام راحل(ره) و مقام معظم رهبری، قاطعانه دفاع و آقای رئیس جمهور را مکلف به رعایت اصول کشورداری بر مبنای عدل و انصاف کند. ‌ کمک‌های تاکتیکی و حمایت‌های سخاوتمندانه از آقای رئیس‌جمهور در شرایطی که ایشان هیچ نیاز به همکاری با احدی احساس نمی‌کند و نیز حاضر نیست مسوولیت اشتباهات خود را بپذیرد، عاقبت خوشی نخواهد داشت.

حسین مرعشی