ارتباط کانگورو با جانداران دیگر چگونه است

ارتباط کانگورو با جانداران دیگر چگونه است کانگورو از جمله پستانداران درازپا می باشد که علف خوار است در این مقاله به زندگی کانگورو و ارتباطش با دیگر جانداران پرداخته شده است

مطمئنا حیوانات به وسیله صدا ها و حرکات بدن یعنی همان body language میتوانند با یکدگر ارتباط برقرار کنند یعنی انها همانند انسان ها نمیتوانند w را بگویند بلکه تنها میتوانند با حرکت چشمان ،حرکات سر ،حرکات دست ، منظور خودشان را به دیگران بفهمانند .

ارتباط کانگورو با جانداران دیگر چگونه است؟

کانگورو، نام پستانداری است که در کشور استرالیا و جزیره های اطراف آن یافت می شود. کانگوروها جانداران کیسه داری هستند که بچه هایشان در مرحله ای که به رشد کامل نرسیده اند، متولد می شوند. بچۀ کانگورو و بسیاری از کیسه داران دیگر، درون کیسۀ مخصوصی بر روی شکم مادر حمل و نگهداری می شود. بیش از 50 گونه مختلف از این حیوان در دو گروه مجزا طبقه بندی می شوند. گروه اول که « ماکروپادید » نام دارد، شامل کانگوروهای عظیم الجثه از قبیل: کانگوروی قرمز، خاکستری، کانگوروی والبی و Wallabies ,Pademelons ,Quokka می باشد و گروه دیگر که « پاتوروید » نامیده می شود، مشتمل بر گونه های دسته بندی شدۀ کوچکتری همچون Rat-Kangaroos ,Bettongs ,Potoroos می باشند. کانگوروی خاکستری و قرمز، بزرگترین نوع کانگورو است که قدش به 2 متر( 6.5 فوت )، و وزنش به 85 کیلوگرم ( 187 پوند ) می رسد و کوچکترین نوع نیز « رت کانگوروها » هستند، کانگوروهای خوشبویی که شبیه به موش صحرایی (Rat – رت ) بوده و به استثنای دمشان، حدود 30 سانتیمتر( 12 اینچ ) ارتفاع دارند.

کانگوروها تنها در قاره استرالیا، گینه نو و برخی از جزایر برون مرزی چون تاسمانیا یافت می شوند. گونه های اندکی نیز برای نخستین بار به کشورهای دیگر منتقل شدند، از قبیل « تامارس » و « راک والبی » که به ترتیب به نیوزیلند و هاوایی انتقال یافتند. کانگوروها در هر محل قابل تصوری درسراسر استرالیا و گینه نو سکونت دارند. انواع قرمز در کشتزارها، مراتع هموار و جنگلهای تُنُک (ساوانا) یافت می شوند و زیستگاه نوع راک والبی یا والبی کوهی، در حوالی صخره های واقع در صحرای جنوبی می باشد.

فسیلهای یافت شده بیانگر آن است که نخستین کانگوروها 15 میلیون سال پیش در استرالیا وجود داشته اند. حدود 8 میلیون سال پیش، جنگلهای بارانی استرالیا در نتیجۀ تغییرات جوی جای خود را به جنگلهای تنک و کشتزارهای هموار دادند و کانگوروها نیز به انواع گوناگونی که هم اکنون می شناسیم، تکامل یافتند. این کانگوروهای غول پیکرمنقرض شده، تا 3 متر(10 فوت ) قد و200 کیلو(440 پوند ) وزن داشته اند.

ویژگیهای ظاهری اغلب کانگوروها گوشهای بزرگ و سرهای نسبتا ً کوچکی دارند. پاهای کوچک جلویی دارای پنج انگشت نامساوی است، درحالیکه پاهای عقب چهار انگشت دارد. یکی از انگشتان هر دو پای عقبی دارای پنجۀ تیزی است که آلت دفاعی وی می باشد. رنگ بسیاری از گونه های کانگورو به شکلی است که به آنها کمک می کند هنگام مواجهه با خطر، خود را مخفی سازند. جنس نر کانگوروهای نوع بزرگ، به طور قابل ملاحظه ای بزرگتر از جنس ماده می باشند و این خصوصیت «دیمورفیسم – Dimorphism» (یا اسکلت بندی و رنگ حیوان) نامیده می شود.

یک ویژگی فیزیکی که کانگوروها را از دیگر کیسه داران مجزا می کند، تناسب پاهای پشتی و دم این جانور جهت پریدن او است، به عنوان مثال در کانگوروی قرمز، پاهای پشتی، بسیار بزرگ بوده و تقریبا ً ده برابر پاهای جلویی است. آنها هنگامی که به آرامی راه می روند از هر دو پای خود استفاده می کنند، اما زمانیکه می خواهند بدوند، بر روی پاهای عضلانی پشتی ایستاده و شروع به جهش می کنند. پرش های برخی از کانگوروها بسیار جالب توجه است. کانگوروهای قرمز قادرند در بیشترین سرعت خود، در هر جهش تا بیش از 5 متر( 16فوت ) بپرند. سرعت حرکت آنها نیز به بیش از 50 کیلومتر( 31 مایل ) در ساعت می رسد. دم سنگین و عضله ای جانور نقش مهمی در حرکت او ایفا می کند. دم او هنگام پریدن به عنوان یک موازنه و رادار عمل کرده و هنگام نشستن نیز از او حفاظت می کند.

نها عضو خانوادۀ کانگوروها که نمی پرد، رت کانگوروی خوشبو می باشد. دانشمندان کوشیده اند علت شایع بودن پرش در میان کانگوروها و عدم رواج آن میان پستانداران دیگر را دریابند. تحقیقات آنها نشان داده است که کانگوروها برای پریدن به انرژی بیشتری نیاز ندارند و دلیل آن هم عمدتا ً وجود تاندون های فنر مانندی است که در پاهایشان قرار دارد.

آنها برای شروع پرش به انرژی نسبتا ً زیادی احتیاج دارند، اما برای اینکه سرعت پرش خود را افزایش دهند، مقدار کمی انرژی اضافه تر لازم دارند. در مقایسه، پستاندارانی که روی چهار پای خود می دوند، با افزایش سرعت، میزان نیاز آنها به انرژی بیشتر نیز افزایش می یابد.

تولید مثل

کانگوروها نیز مانند همۀ کیسه داران، جفت واقعی ندارند ( جفت، ترکیبی است که درون رحم مادر ایجاد شده و جنین در حال رشد را تغذیه کرده و مواد زائد آنرا نیز دفع می کند .

کانگوروی ماده به جای تولید یک جنین کاملا ً تکامل یافته، نوعی کیسۀ زرد درون رحم خود تشکیل می دهد که دور تا دور جنین را در برمی گیرد. جنین مدت 4 الی 5 هفته مواد غذایی را از این کیسه جذب کرده وسپس در قالبی جنین مانند، اما درحالتی که دستهایش کاملا ً رشد کرده، به دنیا می آید. بچه کانگوروی کوچک که وزنش حدود 1 گرم است، بر روی بدن مادرش خزیده و وارد کیسه می شود. او به محض وارد شدن به کیسۀ روی شکم مادر، شروع به شیر خوردن می کند. نوزاد چندین ماه در این کیسه می ماند تا مرحله ای که کاملاً رشد کرده و بتواند روی پای خودش بایستد. بچۀ کانگورو که گاهی « جوی » نامیده می شود، ممکن است تا یکسالگی همراه مادرش باشد و برای تغذیه و حفظ امنیت داخل کیسه برود.

همۀ کانگوروها در هر مرحله زایمان خود، یک نوزاد به دنیا می آورند به استثنای رت کانگورو که معمولاً دوقلو زاست. بر طبق شرایط محیطی و منابع غذایی، هر کانگورو سالیانه یک بار وضع حمل می کند. برخی از کانگوروها یی که در مناطق خشک زندگی می کنند، این توانایی را دارند که درصورت وجود آب و غذای کافی، تولید مثل کنند. بنابر این چرخه تولید مثل آنها در وضعی نرمال قرار می گیرد اما در صورتیکه شرایط مساعد نباشد، ممکن است طی چندین سال، هیچ زایمانی نداشته باشند.

طول زندگی کانگوروهای عظیم الجثه جنگلی بین 12 الی 18 سال است اما غذا و شرایط جوی این میزان را تحت تاثیر قرار می دهد. آنهایی که در قفس هستند تا 28 سال عمر می کنند، اما گونه های کوچکتر طول عمر کوتاه تری دارند.

وضعیت اجتماعی

از آنجاییکه گونه های محدودی از کانگوروها به طور جزء به جزء تحت بررسی قرار گرفته اند، زندگی اجتماعی آنها به درستی شناخته نشده است. گونه های کوچکتر تمایل به زندگی انفرادی داشته و به طور گسترده ای در قلمرو حیوان نر که چندین ماده را در بر گرفته، پراکنده شده اند. این حیوانات فقط به منظور جفت گیری، به هم نزدیک می شوند و مادر و فرزند نیز فقط تا زمانیکه بچه بتواند به تنهایی زندگی کند، کنار هم می مانند.

برخلاف این گروه، کانگوروهای قرمز و خاکستری، بسیار اجتماعی بوده و گروههای بزرگی بیش از10 نر و ماده تشکیل می دهند که گروه آنها « ماب » نامیده می شود و قدرتمندترین عضو گروه « بومِر » نام دارد و این کانگورو می تواند تا ده سال این مقام را در دست داشته باشد و با اعضای گروه به جفت گیری بپردازد. اما سرانجام کانگوروی نر جوان وقوی تری او را مجبور به ترک موقعیت و یا حتی ترک گروه می کند.

کانگوروهای بزرگتر گرچه معمولاً حیوانات کمرویی هستند، اما هنگامیکه از جانب حریف مورد تهدید قرار گیرند، به شکل یک کُشتی رسمی، توسط دم و پاهای پشتی از خودشان محافظت کرده و با پنجه و پاهای های نیرومند خود، به حریف ضربه می زند.

چگونگی بقاء

روزگاری بومیان استرالیا کانگوروها را به خاطر گوشت وپوستشان شکار می کردند، اما تاثیر زیادی بر تعداد کانگوروها نداشتند. با ورود اروپائیان به قاره استرالیا، شکار بی رویه و ورود احشامی که به خوردن علفزارها پرداختند دست به دست هم داده و باعث شدند جمعیت تعدادی از گونه های کوچک کانگوروها کاهش یابد.

امروزه ساخت و سازهای شهری که باعث کاهش مناطق قابل زیست کانگوروها شده است، زندگی برخی گونه های خاص را تهدید می کند. پستانداران درنده ای همچون روباه، سگها و گربه های خانگی که وارد استرالیا شده اند، کانگوروهای نوع کوچک را مورد حمله قرار می دهند و پستانداران تازه وارد دیگر به ویژه خرگوشها و چهارپایان دیگر، با کانگوروها بر سر منابع غذایی با آنها مقابله می کنند. کانگوروهای نوع بزرگ نیز توسط گله داران که آنها را آفت مزرعه های خود می دانند، شکارو یا مسموم می شوند.

علیرغم این فشارها، کانگوروهای بزرگ همچنان به زندگی خود ادامه می دهند. در حدود 10 گونۀ کانگوروها در معرض خطر انقراض هستند که شامل چندین نوع rat-kangaroos,hare wallabies, nailtail wallabiesرت کانگورو، دو نوع کانگوروی « هِر والبی » و دونوع کانگوروی « نِیل تِیل والبی » هستند