آیا می‌دانید گوش دادن هم ارتباط کلامی است؟

زندگی انسان از بدو تولد در میان دیگران و در اجتماع آغاز میشود.
نوزاد که به تدریج در میان دیگران زندگی می‌کند، رفتارهای اجتماعی را یاد می‌گیرد و با محیط زندگی خود سازگار می‌شود.
یکی …

زندگی انسان از بدو تولد در میان دیگران و در اجتماع آغاز میشود.

نوزاد که به تدریج در میان دیگران زندگی می‌کند، رفتارهای اجتماعی را یاد می‌گیرد و با محیط زندگی خود سازگار می‌شود.

یکی از رفتارهای اجتماعی انسان حرف زدن یا ارتباط کلامی است. بطور کلی ارتباطCommunication یعنی فرایند انتقال پیام از فرستنده به گیرنده مشروط بر آن که محتوای مورد انتقال از فرستنده‌ به‌ گیرنده منتقل شود و بالعکس. برای برقراری رابطه، انتقال دهنده و گیرنده باید کد یا رمز مشترکی داشته‌ باشند تا معنی اطلاعات موجود در پیام بدون‌اشتباه تعبیر ‌شود.

این کد یا رمز مشترک در ارتباط کلامی از جنس کلام یا زبان مشترک است؛ که خود همواره با رمزها و کدهای‌غیرکلامی مثل حرکات و‌ حالت‌های بدن، چهره و دست و… (زبان بدن) همراه است. این رفتارهای غیرکلامی به شکلی تفکیک ناپذیر با بخش کلامی شنونده را تحت تاثیر خود قرار می‌دهند.

با توجه به تعریف ارتباط، هر ارتباطی دو سو دارد: یکی فرستنده و دیگری گیرنده (فعلاً به پیام و کانال‌ انتقال آن کاری نداریم.)

در ارتباط کلامی فرستنده همان گوینده‌است و گیرنده همان شنونده .

بنابراین می‌بینید که نقش شنونده کم‌تر از گوینده نیست و هر دو نقشی برابر در انتقال پیام یا در ارتباط کلامی دارند.

پس گوش‌دادن هم بخشی از ارتباط کلامی است.

حالا به این پرسش پاسخ دهید: یک شنونده خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟

شنونده‌ی خوب یا فعال نقش خود را در ارتباط کلامی می‌داند و آن را دست کم نمی‌گیرد. برای مثال وقتی کسی حرف می‌زند، شنونده‌ی خوب

مراقب است که حواسش پرت نشود.

برای این کار سعی می‌کند هرچند لحظه یک بار حرف‌های شنونده را در ذهن خود خلاصه کند و مهم‌ترین بخش آن را به خاطر بسپارد.

مراقب زبان بدن یا پیام‌های غیرکلامی خود است.

برای این کار سعی می‌کند به حالت‌های خود تسلط داشته‌باشد. گاه‌‌گاه با یک حرکت سر یا دست یا تغییرحالت در چهره‌ نشان دهد که دارد به حرف گوینده توجه می‌کند. گاه با بیان کلمه‌های کوچک و اصوات لازم گوینده را تشویق می‌کند که به حرفش ادامه دهد.

به ارتباط از طریق چشم اهمیت میدهد و به چشم‌های طرف مقابل نگاه می‌کند.

وسط حرف گوینده نمی‌آید و کلامش را قطع نمی‌کند.