درباره فیلم ۲۰۴۶ آخرین ساخته وونگ كار وای

بعد از پنج سال كار تولید, چند دوجین وقفه در طول كار, تغییرات اساسی در انتخاب هنرپیشه ها و چندین فیلمبردار, بازسازی یك صحنه نیم میلیون دلاری, اتمام سه پروژه جانبی, نخستین اكران بین المللی در یك برنامه ۱۱ ساعته در جشنواره كن, دو تدوین كاملاً متفاوت, شایعات بی پایان و انتظارات تمام نشدنی در نهایت پدیده ای به نام ۲۰۴۶ از راه رسید همه اینها چه چیزی را می رسانند

بعد از پنج سال كار تولید، چند دوجین وقفه در طول كار، تغییرات اساسی در انتخاب هنرپیشه ها و چندین فیلمبردار، بازسازی یك صحنه نیم میلیون دلاری، اتمام سه پروژه جانبی، نخستین اكران بین المللی در یك برنامه ۱۱ ساعته در جشنواره كن، دو تدوین كاملاً متفاوت، شایعات بی پایان و انتظارات تمام نشدنی در نهایت پدیده ای به نام ۲۰۴۶ از راه رسید. همه اینها چه چیزی را می رسانند؟ نخست وصله ای كه به این فیلم نمی چسبد: این یك فیلم علمی - تخیلی به كارگردانی وونگ كار وای است یا حداقل آن چیزی نیست كه اول بار، چند سال پیش، در اینترنت در یك ریشخند بصری كشف كردم: یك تصویر مرده سپیایی (۱) از یك دیس توپیای (۲) به غایت پیچیده؟

من ارقام ۲۰۴۶ را به یاد می آورم كه در طول تصویر با یك فونت برجسته حك شده بود. من تنها باز شدن چشمانم و غلیان حرارت را در پشت آنها به موازات ارائه تصاویر خام فوتوریسم وونگی به تخیلم، به خاطر می آورم. جزئیات این تصویر در حافظه كنگ و مبهم است؛ دیگر قادر نیستم آن را درون دیسك سخت ام [مغز] بیابم؛ شبكه از آن زمان مملو از تصاویر رسمی مربوط به پروژه نهایی شده است. آیا واقعاً وجود داشت؟ فقط یك ساعت را صرف جست وجوی آن كردم.

هر آدم بیكاره ای كه به دیدن ۲۰۴۶ می رود همین منظور را دارد.آنهامی خواهند خاطرات از دست رفته را دوباره به دست آورند زیرا در ۲۰۴۶ هیچ چیز تغییر نمی كند. هیچكس نمی داند كه آیا این درست است چون هیچ كسی هرگز برنمی گردد.بقایای یك فیلم علمی - تخیلی پرخرج در ۲۰۴۶ مشهود است همچون قطعاتی منتخب از نوول چو مو وان (تونی لیونگ) كه یك ژورنالیست هنگ كنگی دلسوخته اواسط دهه ۶۰ بود. این فیلم، به طرزی نخ نما اما لذتبخش، مثل یك شگفتی فضایی خلق شده به دست حسین چالایان است. بر روی یك قطار مجلل بین كهكشانی، یك جوان دمدمی مزاج و عبوس با موهای وحشی (تاكو یا كیمورا) به بیرون پنجره یك دالان ارغوانی خیره شده است. گسترشی (۳) از پیكسل ها، زمان را به سرعت سپری می كند. قطار سرد و هزارتو گونه است - مسافران ترغیب می شوند كه برای گرم شدن، یكدیگر را بغل كنند. مرد جوان با میل مبهم هوس اش چنین می كند، یك آندروئید [روبوت آدم نما] آخرین مدل (فی وونگ) با واكنش های تأخیری و ارتباط تلفنی آوانگارد. سكانس های بعدی این گونه در پی هم می آیند: اسپرینت های چشم ماهی(۴) از خلال تركیب های فلوروسنت، آندروئید سنگینی كه همچون یك جانور دست آموز بر روی تختی فرفورژه دراز كشیده است و روبوت مؤنثی كه لمیده است. به قول چو، بدون عبور از خط [قرمز] به اندازه كافی عجیب و غیراخلاقی نخواهد بود. درواقع، به طرز خطرناكی به بربریت آوانگارد نزدیك است.«چو» پیش از این نویسنده نوول هایی با محوریت هنرهای رزمی بود. با تنظیم آنها برای فیلم، آیا به خاكسترهای زمان شباهت پیدا می كند؟ دنیای وونگ یك بازگشت ابدی و ازلی است. یك اثر هنری در تلاطم، یك مخلوط دوباره پیچیده و حماسی. ما قبلاً هم چو را ملاقات كردیم. او را نخستین بار در فصل پایانی «ایام یاغی گری» دیدم كه برای فرار در پس انبوهی از اتاق های مقرر (ذهن) پنهان شده بود تا ظاهر شود. سیگار می كشید. ناخن هایش را به هم می مالید، جیبهایش را پر می كرد، موهایش را مرتب می كرد و برای [گذراندن] شبی در شهر آماده می شد. تقریباً برایش یك دهه وقت گرفت.خیال پردازی شگرف پروستی (۵) «آمادگی روحی برای عاشق شدن» چون سیلی در قالب، صدا و زمینه آن جاری می شود.[من زمانی عاشق كسی شدم. بعد از مدتی او دیگر نبود. رفتم سراغ ۲۰۴۶. فكر كردم ممكن است آنجا منتظرم باشد. اما نتوانستم پیدایش كنم. این فكر از من دور نشد كه آیا او مرا دوست داشت یا نه.]داستان «آمادگی روحی برای عاشق شدن» داستان یك رومانس متعالی و پرشور بین چو و همسایه بسیار زیبایش سولی ژن (مگی چونگ) در هنگ كنگ دهه ۶۰ را روایت می كند. ژست هایشان، درلفافی از شرم و عناصر قدرتمند ادب و نزاكت، گویی در اعماق ژرف آبها منفجر شده است. «آمادگی...» یك اثر عمیقاً غیراخلاقی بود: ۲۰۴۶ الگویی است كه از پس لرزه های «آمادگی ...» سربرآورده است. این فیلم با پژواك مكررات، همزمانی ها، غش و ضعف های حاصل از خوابگردی، حالات رؤیایی، فراروایت (۶) و انبوهی از انواع همزادها، یك داستان ارواح است كه با عدم حضور سولی ژن، خود روح زده شده است. پس اولین چیزی كه ۲۰۴۶ اضافه می كند یك پیامد است. این مسأله اكنون واضح و مبرهن به نظر می رسد، اما در نمونه اولیه و بدنام نمایش داده شده در جشنواره كن ،۲۰۰۴ اصلاً چنین نبود.این ظن پیش می آید كه احتمالاً بخشی كه در آن نسخه نمایش داده شده، مستقیماً خط روایی «آمادگی ...» را ادامه می دهد، خیلی دیر در بازی جای داده شده است و تصور نسخه های دیگری كه روزی به بازار عرضه خواهند شد، مشكل نیست: یك علمی - تخیلی محض، یك مونتاژ تجربی، یك پانتومیم بی كلام، یك ملودرام ژاپنی، نیم دوجین رومانس قائم به ذات. والری (۷) می گوید شعری كه هرگز تمام نمی شود، تنها فراموش می شود.چو كه پس از مدتی اقامت در سنگاپور، بی بند و بار و عیاش بار آمده است به هنگ كنگ برمی گردد. دور و بر او را زنان، اغواگران و سوهای دروغین فرامی گیرند. اولین كسی كه ملاقاتش می كنیم یك زن ویرانگر (Femme Fatale) مرموز است كه درمیان دیگران به عنكبوت سیاه (گونگ لی) معروف است. ۲۰۴۶ ما و خودش را به دنیای اسرار عنكبوت سیاه می برد. نفر بعدی لولو معروف به می می (كارینا لو كا) عاشق سابق و افسرده و آتشین مزاج كه چو طی نوشخواری در یك كلوپ شبانه دوباره به او می پیوندد. در هیأت یك جنتلمن او را در آن حالت از خود بی خودی به هتل اورینتال، اتاق ۲۰۴۶ می برد. در اتاق ۲۰۴۶ هتل دیگری بود كه چو و سولی ژن اوقات خود را می گذراندند (شاید هم نه). چند روز بعد، كه به سراغ لولو می رود، مدیر هتل آقای وانگ (وانگ سوم) به او می گوید كه لولو با هتل تسویه حساب كرده است. چو می پرسد كه آیا می تواند به اتاق او برود. چند شب قبل لولو به دست یك عاشق حسود چاقو می خورد. چو به اتاق ۲۰۴۷ می رود.پایین در لابی هتل سروصدای دوشیزه بای لینگ (زییی ژانگ) یك معشوقه به شدت جذاب و اغواگر كه غرق در الماس ها و گلدوزی ها با لباس ابریشمی صورتی رنگ، می آید كه ناسزاهای اهانت آمیز به لب می آورد. لی ژن فروتن و محجوب بود؛ دوشیزه بای كینگ پرناز و عشوه گر است، تو داری او ژستی است كه خیلی راحت عقیم می ماند. اینكه چو با او به طور خشن و بی رحمانه ای رفتار می كند، نشان از دلمردگی و تألم اجتماعی چو دارد - منظورم این زییی ژانگ لعنتی است! با این حال او [زییی] همچنان بی خیال و سر به هوا و بدتر از آن، قابل دسترسی است. چو از توان می افتد و توجه اش را به سمت وانگ جینگ ون (مجدداً با بازی فی وونگ) معطوف می كند كه بزرگترین دختر مدیرهتل است (خواهرش تنها در یك صحنه و در حد یك لولیتایی كه بستنی یخی می خورد، ظاهر می شود اما می دانیم او در چند هزار فوت فیلم دور ریخته شده حضور داشته است.) وانگ هدف ایده آلی برای عاشق شدن است. علی رغم خواسته های پدرش، او عاشق تاك ژاپنی (مجدداً با بازی تاكویا كیمورا) می شود. چو روابط آنها را با به دست آوردن نامه هایش و معدوم كردن آنها راحت می كند. وانگ، یك نویسنده بلندپرواز، خیلی زود به آثار سردستی و بازاری روی می آورد.

---