کار دگر دوستان در آن سوی حیاط خلوت

ظاهرا این گفته که حافظه تاریخی مردم ایران بسیار ضعیف است خیلی هم بیراه نیست حداقل از زمان دفاع مقدس تاکنون هر ساله و هر روزه متوجه حرف ها و رفتارهای چندگانه کشورها و شخصیت های جهانی نسبت به سیاست ها و منافع مردم ایران هستیم ولی باز هم این روند ادامه دارد

ظاهرا این گفته که حافظه تاریخی مردم ایران بسیار ضعیف است خیلی هم بیراه نیست. حداقل از زمان دفاع مقدس تاکنون هر ساله و هر روزه متوجه حرف‌ها و رفتارهای چندگانه کشورها و شخصیت‌های جهانی نسبت به سیاست‌ها و منافع مردم ایران هستیم ولی باز هم این روند ادامه دارد.

مشکل از اینجا سرچشمه می‌گیرد که ما یک حیاط‌خلوت دوطرفه ساخته‌ایم، بخشی از آن را به خود اختصاص داده‌ایم که هر آنچه را بخواهیم می‌گوییم و بخش بزرگ‌تری را به آن طرف‌مرزها که هر روز برای ما بهانه‌ای از نو بتراشند و این می‌رود که تمامی این حیاط‌خلوت و تمام حیاط‌خلوت‌های دیگر از آن اشکال‌تراشان برون‌مرزی باشد!

بارها در این سری مقالا‌ت نگارنده متذکر شده بود که اطمینان به یک نهاد، شخصیت یا کشور خاص آن هم به طور تمام‌قد گناهی نابخشودنی است چراکه اینان در این طرف و آن طرف دیوار کار دگر می‌کنند.

بدتر اینکه نه‌تنها کار دگر می‌کنند بلکه از این حسن نظر ما هم نهایت سوءاستفاده را علیه ما انجام می‌دهند.

نمونه‌هایی از آن رفتار کشورهای هندوستان، روسیه و نیز آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و نهادهای دیگر بین‌المللی و خیلی از کشورهای دیگر را می‌شود مثال زد که بارها تکرار شده است.

این بعید نیست که کشورهای قدرتمند زورمدارانه سخن بگویند ولی آنکه حرف دوستی می‌زنند و بعد کار دگر می‌کنند موضوع بحث است. به نظر می‌رسد هر آنچه به ما می‌رسد از دید کوتاه عده قلیلی است که منافع کوتاه‌مدت و حفظ مخاطبان داخلی را در اطراف خود می‌بینند.

لذا فرصت‌طلبان خارجی و بنگاه‌های بین‌المللی هم به خود جرات می‌دهند که در این میانه ضد و نقیض‌ها هر نسخه‌ای که می‌خواهند برای ما بپیچند و صدای این طبل وقتی پرآوازه می‌شود که کار از کار گذشته است.

کدام ایرانی نسبتا باسوادی است که این گزارش مدیرکل را ببیند و آه از نهادش برنیاید که بعد از این همه خوراک‌های داخلی، خارجیان هنوز چنان لیست بلندبالا‌یی را خواستار شوند آن هم به عنوان مطالعات ادعایی. مگر چقدر از این ادعاها تاکنون ثابت شده که دوباره چنین لیستی فراهم آمده است؟

این بر آژانس‌نشینان ایرانی است که به‌موقع و با منطق و به‌طور داخلی از انتشار چنین گزارش‌هایی جلوگیری کنند.

نه‌تنها چنین اتفاقی نمی‌افتد و چنان تمجیدهای مقدس‌‌مابانه‌ای از این مدیرکل‌ها و... ادامه دارد، بلکه در طلیعه چنین گزارش سرتاسر ابهام‌آلودی خبری را می‌پراکنند که ای مردم ایران آسوده باشید که آژانس برای دوازدهمین بار... اینان اگر نماینده و مدافع منافع کشورند مسلما از هفته و ماه‌های قبل کم و بیش از این مسائل باید آگاه می‌بودند و نه‌تنها مقامات و مسوولا‌ن محلی را آگاه می‌کردند بلکه از چند روز قبل به نحوی واقعیت را به مردم می‌گفتند و نه برعکس.

اهمیت این مطلب آنقدر زیاد است که اعتماد مردم به مسوولا‌ن و... به هر حال بندبند گزارش اخیر، مشحون از زیاده‌طلبی است که اکنون سرپنجه هر تدبیری را می‌طلبد که بتواند به حل آن بپردازد.

به هر حال در عرف دنیا آنچه مهم است و باید آن را پذیرفت تمسک به قوانین بین‌المللی و نظام‌مندی‌های دیپلماتیک است.

هر نوع ضرری در این راه به مراتب شیرین‌تر از تامین منافع غرب‌نشینان، غرب‌پرستان و فرصت‌طلبان است.

البته این اظهار بعدی شاید ساده‌اندیشانه باشد ولی در مثال مناقشه نیست؛ ایران یک‌بار آن هم با تدبیر چیزی به عنوان <مدالیته> را طراحی کرد و پذیرفت. به هر حال هنوز باید در راستای چنین تدابیری پیش رفت. به دنیا باید فهماند که برای ایران آنچه محترم، مقدس و پذیرفتنی است قوانین بین‌المللی است و همان‌طور که باید منافع تام ملل را تامین نماید منافع تام و تمام ملت ایران نیز باید فراهم آید.

در اینجا پیشنهاد می‌شود با وجود اینکه آزموده را آزمودن خطا است، بار دیگر از آقای علی لا‌ریجانی خواسته شود با تمام مسوولیت‌هایی که دارند مسوول برنامه هسته‌ای ایران نیز بشوند. مسلما وضعیت از آنچه که هست به مراتب بهتر خواهد شد.

فراموش نشود که این جنبه بین‌المللی و خارجی موضوع هسته‌ای، چیزی از اهمیت توجه صادقانه، عالمانه و هوشمندانه به موضوعات فعالیت‌های هسته‌ای داخلی و نظارت‌های غیرقابل اجتناب از آن نمی‌کاهد!

گرچه برای نگارنده سخت است ولی امید است در فرصتی به تحلیل این گزارش هم پرداخته شود.

احمد قریب (گرکانی)