انگیزه های هستی شناسانه

وقتی شروع به كار می كنم انگیزه هایم رنگ هستی شناسانه به خود می گیرند قوانین تجسمی, الهامات بیرونی, مدیوم های مختلف همه و همه به ذهنم هجوم می آورند و وقتی اثر از آب و گل درمی آید, خودم هم متعجب می شوم

وقتی شروع به كار می كنم انگیزه هایم رنگ هستی شناسانه به خود می گیرند. قوانین تجسمی، الهامات بیرونی، مدیوم های مختلف همه و همه به ذهنم هجوم می آورند و وقتی اثر از آب و گل درمی آید، خودم هم متعجب می شوم.

۵۳ اثر در نمایشگاه انفرادی محمدعلی بنی اسدی به چشم می خورد كه از این تعداد ۱۱اثر نقاشی، ۳۱ اثر طراحی و ۱۲ اثر مجسمه وجود دارد. خود بنی اسدی در توضیح بیشتر مجسمه های خود می گوید: «طرح ساخت این مجسمه ها به سال ها قبل بازمی گردد. البته من از سال۱۳۸۴ به شكل جدی تری به ساخت و پردازش آنها پرداختم.

واقعیت این است كه ساخت مجسمه هایی كه می بینید در ابتدا یك جور دلمشغولی برای من محسوب می شد. یعنی آنها را به صورت جدی كار نمی كردم. ولی در برهه ای از زمان ساختن و پرداختن به مجسمه سازی به طوری برایم اهمیت یافت كه دیگر جای نقاشی را در ذهنم پر كرد. روی این اصل تمام اوقاتی كه می توانستم در آتلیه شخصی ام صرف پرداختن به نقاشی كنم را روی ساخت مجسمه ها گذاشتم.»

وی می افزاید: «كمیت بالای مجسمه ها مرا تا حدی نگران كرد. زیرا این اولین باری بود كه قصد داشتم آثار مجسمه خود را در معرض تماشای عموم بگذارم. همان طور كه می بینید مجسمه های من از مواد تركیبی رنگی ساخته شده اند. من برای ساخت مجسمه هایم لایه های مختلفی از مواد را امتحان كردم. این مجسمه ها كه از سیم ساخته بودم را نگاه و به این فكر كردم چگونه می توانم روی این سیم ها را بپوشانم. حتی برای این استتار از كاغذ گراف هم استفاده كردم و دریافتم كاربرد این نوع كاغذ روی مجسمه دستاورد خوش رنگ و خوش تركیبی می شود. به هر تقدیر از تمام ابزارها و وسایلی كه به دستم می رسید برای اتمام ساخت مجسمه ها استفاده كردم. حتی یك بار از كاغذی كه برای بسته بندی تابلوهایم به كار گرفته بودم، استفاده كردم. شیره درخت را هم جوشاندم و امتحان كردم، اما جواب نداد. سرانجام یك روز كه به دلیلی عصبانی بودم، دستم را داخل رنگ كردم و روی كار كشیدم. جالب این بود كه این شیوه ناخودآگاه جواب داد.»

بنی اسدی ادامه می دهد: «امروز كه به این مجسمه ها نگاه می كنم می بینم چه فراز و فرودهایی را برای به سرانجام رسیدن طی كرده اند. واقعیت این است كه من می خواستم طوری این مجسمه ها را از كار درآورم كه به چشم مخاطب فریبنده و تصنعی نباشد. فكر می كنم تا حدودی موفق هم شدم. مجسمه های من سبك خاصی را در بر نمی گیرند. سبك اصولا به شكلی در مجسمه پیاده می شود كه از هر چهار طرف كه بنگری قوانین مجسمه باید در آن رعایت شود. اما من این كار را نكردم. یعنی گاهی به قوانین وفادار بودم و گاه آنها را شكستم.»

این هنرمند در پاسخ به اینكه مخاطب در برخورد با یك اثر هنری جذب جنبه های تصویری و بصری می شود یا به محتوای گنجانده شده در كار فكر می كند نیز می گوید: «مسلماً بافت هر یك از اینها در جایگاه های مشخصی حائز اهمیت هستند. من فكر می كنم اثر هنری در درجه اول باید در مخاطب شوك بیافریند. ولی حقیقت این است كه نقاشان خود را ملزم به ارتباط گرفتن با مخاطب عام نمی دانند. در واقع آنها برای سلایق عمومی نقاشی نمی كنند، اما در شروع كار سایه ای در ذهنم پدیدار می شد كه نمی دانم نام آن را چه بگذارم. قوانین تجسمی، الهامات بیرونی، گویی هنرمند یك جورهایی مدیوم می شود. به طوری كه وقتی اثر از آب و گل درمی آید، حتی خودم هم تعجب می كنم.»

او كه سال هاست به گفته خود در حیطه نقاشی روی دو عنصر انسان و حیوان كار می كند در این خصوص نیز معتقد است: «نقاشی هایی كه در این نمایشگاه پیش رو دارید به نوعی انسان و حیوان و نوشته های گوناگون را در خود تنیده است. اینها عناصری عینی در اثر هستند كه شاید به آن شكلی كه باید تداوم نیافته اند. می دانید من وقتی كار می كنم انگیزه هایم هستی شناسانه می شوند.

اما نمی دانم چرا دائما به مسائلی كه می خواهم طرح كنم یا برای دانشجویانم بگویم فكر می كنم. گویی با خود گفت وگو می كنم. من مدت ها با خود قهر بودم و برگزاری این نمایشگاه بهانه ای شد برای آشتی كردن من با خودم.»نمایشگاه آثار مجسمه، طراحی و نقاشی محمدعلی بنی اسدی تا ۱۸ اردیبهشت در گالری ممیز، خانه هنرمندان ایران دایر خواهد بود. مهر