شنبه, ۲۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 18 May, 2024
ما زندگی را به آنها یاد ندادیم
ما در آموزشهایی که از کودکی گرفتهایم، رقابت را بیشتر از هر چیز دیگر آموختهایم. در خانواده هم ما را همیشه تشویق کردهاند که بهترین باشیم یعنی از دیگران جلو بزنیم؛ بهترین نمره را در امتحانها و بهترین رتبه را در کنکور به دست آوریم و در بزرگسالی هم بهترین خانه، بهترین ماشین و بهترین از همهچیز را داشته باشیم...
چنان این احساس در همه ما نهادینه شده که دیگر راه را نمیبینیم، جاده را تماشا نمیکنیم، همه به سرعت میرویم که عقب نمانیم. دقت کنید که خانوادهها کودکانشان را در چه مسابقههای هولناکی برای یادگیری موزیک، نقاشی، شنا، خطاطی و... علاوه بر دروس مدرسه درگیر میکنند. این کودک ناخواسته در یک مسابقه همیشه مجبور به دویدن است. او بزرگ میشود در حالیکه به آنچه برایش میخواستهاند، نرسیده و مغبون است و علت آن را کم دویدن میداند، بنابراین همه جا خودش را با دیگران مقایسه میکند و اغلب کم میآورد و رنج میکشد. به رقابتها در خرج کردنهای آنچنانی در جشنهای عروسی و به رقابت در بیشترین مهریه فکر کنید. چه پولهایی در همین رقابتهای بیحاصل خرج میشود و چه اختلافات و دلخوریهایی که پیش میآید؛ در حالیکه زوج جوان میتوانند با پولی که در یک شب خرج میکنند، حداقل یک سفر پرخاطره و شاد داشته باشند یا زندگی آیندهشان را بهتر بسازند. آنها پدر یا مادر میشوند و این چرخه تکرار میشود: «جان نایافته از هستیبخش/ کی تواند که بود هستیبخش». آیا هیچوقت به کودکانمان گفتهایم درختهای کوچه را بشمارند؟ بوتههای گل را ببینند و عطر آنها را حس کنند؟ گفتهایم که به آسمان نگاه کنند و ابرها و شکلهای زیبای آنها را تماشا کنند؟ گفتهایم که شاگرد اول کلاسشان را دوست داشته باشند؟
دنیای رقابت، خیلی چیزها را میکشد. رفاقت را زیر پا له میکند و حسادت میآفریند. آن وقت هرکس برای گرفتن شاخهای بالاتر ممکن است سر دیگران را هم زیر پایش بگذارد تا به آنچه که بالاتر یا بیشتر است، برسد. نمونههای زیادی از این موارد را دیدهایم و هر روز میبینیم. این مشکل بزرگی است که همه گیر شده است و ما متاسفانه کمتر به آن پرداختهایم. یاد شعری از زندهیاد سهراب سپهری افتادم. چقدر تلاش میکرد و میخواست که ما را متوجه زندگی کند؛ زندگیای که ما در حال دویدن هرگز آن را نمیبینیم:
«زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمدهایم»
و بعد اضافه میکند:
«دست ما در کف این رود به دنبال چه میگردد؟»
باید از خود بپرسیم که آیا ما یادگرفتهایم که زندگی یعنی چه؟
دکتر ربابه شیخالاسلام
متخصص بهداشت عمومی و اپیدمیولوژی تغذیه و مدیر موسسه تغذیه، سلامت و توسعه
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
لبنان رئیس جمهور دولت سیزدهم مازندران مجلس توماج صالحی سیدابراهیم رئیسی رئیسی مجلس شورای اسلامی تعطیلی شنبه ها شورای نگهبان وزیر کشور
سیل مشهد خراسان رضوی سیل مشهد هواشناسی تهران پلیس فضای مجازی آموزش و پرورش بارش باران قوه قضاییه شهرداری تهران
آمریکا دولت خودرو قیمت خودرو مالیات قیمت طلا قیمت دلار مسکن ایران خودرو بازار خودرو تعطیلی شنبه دلار
عربستان زری خوشکام نمایشگاه کتاب لیلا حاتمی علی حاتمی نمایشگاه کتاب تهران کتاب سینمای ایران تلویزیون سریال سینما موسیقی
ایلان ماسک
حماس رژیم صهیونیستی اسرائیل غزه روسیه فلسطین چین اوکراین یمن ترکیه ولادیمیر پوتین نوار غزه
فوتبال پرسپولیس ایران استقلال تراکتور بارسلونا لیگ برتر جام حذفی سپاهان بازی والیبال لیگ برتر انگلیس
هوش مصنوعی گوگل آیفون اپل باتری سرعت اینترنت عیسی زارع پور تبلیغات
سلامت فشار خون پوست بارداری دیابت کاهش وزن آلزایمر