یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
وقتی مرغ همسایه غاز می شود
تجربه امسال برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر در اختصاص دادن نیمه اول جشنواره به فیلمهای خارجی و اکران تک و توکی فیلم ایرانی در لابه لای آن، این نظریه قدیمی را که مردم و رسانه ای ها برای دیدن فیلمهای ایرانی به جشنواره می آیند، دوباره تأیید کرد.
استقبال نکردن از جشنواره بیست و ششم در روزهای اول که محوریت در سینماهای مردمی و سینمای رسانه ها با پخش فیلمهای بخش معناگرا، مسابقه سینمای بین المللی و مسابقه سینمای آسیا بود، نشان داد که ضروری است برگزارکنندگان جشنواره از این تجربه، درس بگیرند و سالهای آینده، جور دیگری برنامه ریزی کنند.
نگاهی به فیلمهای خارجی داوطلب ( تأکید می کنم «داوطلب») برای شرکت در بخشهای بین المللی جشنواره، این واقعیت ناخوشایند را نشان می دهد که ما باید فعلاً پز بین المللی بودن را بی خیال شویم و همان سینمای خودمان را محکم بچسبیم.
کاری به دلایل پشت پرده و روی پرده ای(!) که باعث شده جدول نمایش فیلمها امسال به این صورت باشد، ندارم ولی دوستان، لطفاً باور کنید که برای حفظ تتمه آبروی این جشنواره و حداقل اعتبار داخلی آن در میان مخاطبان مردمی و رسانه ای، باید بهتر و دقیق تر از این، برنامه ریزی کرد.
واقعاً چرا باید اوضاع به گونه ای پیش برود که جشنواره در اولین و مهمترین روزهای برگزاری از مهمترین بخش خود یعنی مسابقه سینمای ایران محروم باشد؟
آقایان! لطفاً به این موضوع مهم توجه کنید که مهمترین و معتبرترین جشنواره های دنیا؛ همان هایی که همه ما اسمهای پرطمطراقشان را بخوبی می دانیم، با جدی گرفتن فیلمهای خودشان است که توان بین المللی شدن و اعتبار جهانی و منطقه ای پیدا کرده اند.
امروزه جشنواره های فیلم متعدد و مختلف جهانی و منطقه ای هر روز و هر روز در گوشه و کنار دنیا برگزار می شوند و حتی همین کشورهای آسیایی صاحب جشنواره های متعددی هستند که بعضی از آنها برای خود نام و آوازه ای به هم زده اند.
سؤال این جاست که جایگاه جشنواره فجر از بعد بین المللی در میان این جشنواره ها کجاست؟
حالا اگر خودمان هم بیاییم و به سینمای خودمان بهای کافی ندهیم و در بین بخشهای متعدد و متنوعی که بعضی از آنها هنوز تعریف شخصی ندارند، سینمای خودمان را گم کنیم، چه گرهی از کار این سینما باز شده است؟
بد نیست نگاهی به جدول فیلمها در پنج روز اول بیندازیم. به عنوان مثال در بخش جلوه گاه شرق یا مسابقه سینمای آسیا از ۵ فیلم حاضر، ۳ فیلم ایرانی است، یک فیلم خارج از بخش مسابقه است (غیرقابل انتشار/برایان دی پالما) و تنها یک فیلم از کشور ویتنام شرکت دارد.
یا ما معنای بین المللی بودن را درست درک نمی کنیم و یا اینکه برگزارکنندگان جشنواره تعریف خاصی از «بین المللی بودن» دارند که واقعاً یک تعریف ویژه است!
مواظب باشیم که اپیدمی «بین المللی شدن» که این روزها دامن بقیه جشنواره های ما در رشته های دیگر را هم گرفته، ما را از پرداختن به خودمان غافل نکند و فراموش نکنیم که سینمای ما از کشور خودمان و همین فیلمهای ریز و درشت وطنی است که رونق می گیرد.
سیدمصطفی حسینی راد
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران دولت جمهوری اسلامی ایران مجلس شورای اسلامی حجاب دولت سیزدهم مجلس گشت ارشاد رئیسی امام خمینی رئیس جمهور جنگ
آتش سوزی وزارت بهداشت سلامت تهران قتل شهرداری تهران سیل کنکور هواشناسی فضای مجازی پلیس پایتخت
خودرو دلار بازار سرمایه قیمت دلار قیمت خودرو بازار خودرو قیمت طلا بانک مرکزی سایپا مسکن تورم ایران خودرو
سریال سینمای ایران تلویزیون سینما موسیقی سریال پایتخت مهران مدیری ترانه علیدوستی کتاب تئاتر
اینترنت خورشید کنکور ۱۴۰۳
جنگ غزه اسرائیل غزه رژیم صهیونیستی فلسطین آمریکا روسیه چین حماس اوکراین ترکیه ایالات متحده آمریکا
فوتبال پرسپولیس استقلال بازی جام حذفی سپاهان آلومینیوم اراک فوتسال تیم ملی فوتسال ایران تراکتور باشگاه پرسپولیس لیورپول
هوش مصنوعی تبلیغات ناسا سامسونگ فناوری اپل بنیاد ملی نخبگان آیفون ربات
بارداری کاهش وزن مالاریا زوال عقل