«شهید» قلب تاریخ است

شهید همچون قلبی, به اندام های خشك مرده بی رمق این جامعه, خون خویش را می رساند و بزرگترین معجزه شهادتش این است كه به یك نسل, ایمان جدید به خویشتن را می بخشد شهید حاضر است و همیشه جاوید

● گزیده ای از سخنان ارزشمند علی شریعتی پیرامون قیام عاشورا

در فرهنگ ما، در مذهب ما، در تاریخ ما، تشیع، عزیزترین گوهری است كه بشریت آفریده است.مرحوم علی شریعتی، متفكر و اندیشمند معاصر معتقد بود كه ما وارث عزیزترین امانت هایی هستیم كه در تاریخ تشیع با جهادها و شهادت ها و باارزش های بزرگ انسانی خلق شده و برای ما باقی مانده است.

متن زیر گزیده ای از سخنرانی وی با موضوع قیام عاشورا است كه در ادامه می آید. یكی از مهمترین و حیات بخش ترین سرمایه هایی كه در تاریخ تشیع وجود دارد، شهادت است.ما از وقتی كه، به گفته جلال «سنت شهادت را فراموش كرده ایم، و به مقبره داری شهیدان پرداخته ایم، مرگ سیاه را ناچار گردن نهاده ایم» و از هنگامی كه به جای شیعه علی (ع) بودن و از هنگامی كه به جای شیعه حسین (ع) بودن و شیعه زینب (س) بودن، یعنی «پیرو شهیدان بودن»، «زنان و مردان ما» عزادار شهیدان شده اند و بس، در عزای همیشگی مانده ایم!چه هوشیارانه دگرگون كرده اند پیام حسین (ع) را و یاران بزرگ و عزیز و جاویدش را، پیامی كه خطاب به همه انسانهاست.

این كه حسین (ع) فریاد می زند- پس از این كه همه عزیزانش را در خون می بیند و جز دشمن و كینه توز و غارتگر در برابرش نمی بیند- فریاد می زند كه «آیا كسی هست كه مرا یاری كند و انتقام كشد؟» «هل من ناصر ینصرنی؟» مگر نمی داند كه كسی نیست كه او را یاری كند و انتقام گیرد؟ این سوال، سوال از تاریخ فردای بشری است و این پرسش از آینده است و از همه ماست. و این سوال انتظار حسین (ع) را از عاشقانش بیان می كند و دعوت شهادت او را به همه كسانی كه برای شهیدان حرمت و عظمت قائلند اعلام می نماید.

اما این دعوت را،این انتظار یاری از او را،این پیام حسین(ع) را - كه «شیعه می خواهد» و در هر عصری و هر نسلی، شیعه می طلبد ما خاموش كردیم به این عنوان كه به مردم گفتیم كه حسین (ع) اشك می خواهد، ضجه می خواهد و دگر هیچ، پیام دیگری ندارد. مرده است و عزادار می خواهد، نه شاهد شهید حاضر در همه جا و همه وقت و «پیرو». آری، این چنین به ما گفته اند و می گویند!هر انقلابی دو چهره دارد:

۱) چهره اول: خون،

۲) چهره دوم: پیام.

و شهید یعنی حاضر، كسانی كه مرگ سرخ را به دست خویش به عنوان نشان دادن عشق خویش به حقیقتی كه دارد می میرد و به عنوان تنها سلاح برای جهاد در راه ارزش های بزرگی كه دارد مسخ می شود انتخاب می كنند، شهیدند حی و حاضر و شاهد و ناظرند، نه تنها در پیشگاه خدا كه در پیشگاه خلق نیز و در هر عصری و قرنی و هر زمان و زمینی و آنها كه تن به هر ذلتی می دهند تا زنده بمانند، مرده های خاموش و پلید تاریخند و ببینید كه آیا كسانی كه سخاوتمندانه با حسین (ع) به قتلگاه خویش آمده اند و مرگ خویش را انتخاب كرده اند، در حالی كه صدها گریزگاه آبرومندانه برای ماندنشان بود و صدها توجیه شرعی و دینی برای زنده ماندنشان بود، توجیه و تاویل نكرده اند و مرده اند، اینها زنده هستند؟

آیا آنها كه برای ماندنشان تن به ذلت و پستی رها كردن حسین (ع) و تحمل كردن یزید دادند؟ كدام هنوز زنده اند؟هركس زنده بودن را فقط در یك لش متحرك نمی بیند، زنده بودن و شاهد بودن حسین (ع) با همه وجودش می بیند، حس می كند و مرگ كسانی را كه به ذلت ها تن داده اند، تا زنده بمانند، می بیند.آنها نشان دادند، شهید نشان می دهد و می آموزد و پیام می دهد كه در برابر ظلم و ستم، ای كسانی كه می پندارید: «نتوانستن از جهاد معاف می كند»، و ای كسانی كه می گویید: «پیروزی بر خصم هنگامی تحقق دارد كه بر خصم غلبه شود»، نه! شهید انسانی است كه در عصر نتوانستن و غلبه نیافتن، با مرگ خویش بر دشمن پیروز می شود و اگر دشمنش را نمی كشد، رسوا می كند.و شهید قلب تاریخ است، همچنان كه قلب به رگهای خشك اندام، خون، حیات و زندگی می دهد. جامعه ای كه رو به مردن می رود، جامعه ای كه فرزندانش ایمان خویش را به خویش از دست داده اند و جامعه ای كه به مرگ تدریجی گرفتار است، جامعه ای كه تسلیم را تمكین كرده است، جامعه ای كه احساس مسوولیت را از یاد برده است و جامعه ای كه اعتقاد به انسان بودن را در خود باخته است و تاریخی كه از حیات و جنبش و حركت و زایش بازمانده است، شهید همچون قلبی، به اندام های خشك مرده بی رمق این جامعه، خون خویش را می رساند و بزرگترین معجزه شهادتش این است كه به یك نسل، ایمان جدید به خویشتن را می بخشد.شهید حاضر است و همیشه جاوید.