قدرت فوتبال تا کجاست

غزه و سیاست تی شرت ها

این روزها مثلی در دنیای ورزش باب شده که می گوید نباید موضوعاتی همچون مذهب یا سیاست را به روشی مودبانه مطرح کنید. ممکن است دنیای ورزش با این موارد چندان موفق نباشد اما بد نیست گاهی از تأثیر گذاری و جذابیت ورزش و خصوصا فوتبال برای بیان مسائل انسانی و خصوصا برقراری صلح استفاده کرد.

در حالی که درگیری های خونین نوار غزه به کانون توجه جهانیان تبدیل شده، این مسأله اجتناب ناپذیر است که عده ای از فوتبالیست ها به جای اینکه خیلی راحت و بی دردسر بگویند بیایید برای برقراری صلح دعا کنیم، دست به کاری واقعی تر و عینی تر بزنند.

درست همانند کاری که چهارشنبه گذشته، مهاجم مسلمان سویا یعنی فردریک کانوته در بازی مقابل دپورتیوو لاکرونیا کرد: او به جای شادی بعد از گل، پیراهنش را بالا زد آن هم در حالی که روی تی شرتش نام فلسطین نوشته شده بود. توجه کنید؛ روی تی شرت او عباراتی نظیر «امیدوارم برادران فلسطینی ام، اسراییلی ها را به دریا بریزند» یا «حماس؛ لطفا راکت های بیشتری پرتاب کن» یا حتی «فلسطین را آزاد کنید» نوشته نشده بود بلکه فقط و فقط فلسطین. به همین سادگی.

اما در شرایطی که تقریباً همه هواداران، بازیکنان سویا و بسیاری از شخصیت های ورزشی داخلی و خارجی همچون گواردیولا از این حرکت حمایت کردند و حتی سفیر رژیم صهیونیستی در اسپانیا مدعی شد هیچ تحریک به خشونتی در این کار مشاهده نکرده اما فدراسیون فوتبال اسپانیا کانوته را به پرداخت جریمه سه هزار یورویی محکوم کرد در عین حال فدراسیون فوتبال این کشور مدعی است تنها قانون فیفا را اجرا کرده؛ قانونی مبنی بر اینکه عنوان کردن پیام های مذهبی یا سیاسی در حین برگزاری مسابقه ممنوع است اما این جریمه ای است که برای چنین موردی بسیار سنگین می نماید و به عقیده بسیاری از کارشناسان فوتبال رد پای دخالت های سیاست مداران در آن دیده می شود.

بد نیست این حرکت کانوته را مقایسه کنید با آنچه چندی پیش نیکولا لگروتالیه، مدافع یوونتوس گفته بود؛ لگروتالیه که یک مسیحی آوانجلیست (مسیحی صهیونیست) است و البته سرپرست گروهی از هم کیشانش که جلسات مطالعه انجیل خود را دارند، در رابطه با آنچه در غزه در جریان است گفت: ما می دانستیم که این اتفاق پیش خواهد آمد. این پیشگویی در کتاب مقدس آمده. مردم اسراییل (بنی اسراییل) زمانی قوم نظرکرده خداوند بودند اما آنها از درک و شناخت او عاجز ماندند و حالا هزینه اش را می پردازند.

در واقع او به زبان خود از جنایاتی که در غزه اتفاق می افتد حمایت کرد اما چرا هیچ برخوردی با او نشد

پاسخ این سؤال مثل روز روشن است: او در زمین مسابقه این حرف ها را به زبان نیاورده است!

جالب اینجاست که ادعاهای لگروتالیه با اعتراض بسیاری از مسیحیانی روبه رو شد که معتقد بودند او درک درستی از آیات کتاب مقدس ندارد. چند ساعت بعد از این مصاحبه، مدافع یوونتوس در رابطه با حرف هایش اینگونه توضیح داد: نمی خواستم از کتاب مقدس برای توجیه جنگ استفاده کنم و فجایعی را که در نوار غزه اتفاق می افتد خیلی ساده توصیف کنم. من هم امیدوارم هر چه زودتر صلح برقرار شود. از حرف های من سوء تعبیر شد و در نتیجه عده ای ناراحت شدند. به عنوان یک مسیحی طرفدار صلح هستم و به حق همه مردم برای داشتن سرزمین خود احترام می گذارم.

● به نظر شما این ادعا بازهم به نفع اشغالگران مطرح نشده !

اما نکته مورد نظر این است که حتی اگر لگروتالیه توضیح اضافه ای در رابطه با ادعاهایش نمی داد بازهم مقامات فوتبال قادر نبودند جریمه ای برایش درنظر بگیرند چراکه به عنوان یک شهروند عادی تنها عقایدش را مطرح کرده بود. برای او این آزادی وجود دارد که در رابطه با عقاید مذهبی و نظرات سیاسی اش صحبت کند اما کانوته باید طبق قوانین به خاطر درج یک نام روی پیراهنش سه جلسه محروم و سه هزار یورو جریمه شود!

قضاوت با شماست؛ این دو تصویر را کنار هم قرار دهید: کدام یک فتنه انگیزتر و تهاجمی تراست مردی که روی لباسش نام کشوری را می نویسد که دیگر روی برخی نقشه های جهان وجود خارجی ندارد یا مردی که به طور ضمنی ادعا می کند مردم سرزمین اسراییل کشته می شوند چون اجدادشان مسیح را قبول نکردند.

در پایان مرور سخنان محمد الوانن سرکنسول فلسطین در اسپانیا در رابطه با کانوته خالی از لطف نیست: کانوته با چنین حمایتی از مردم ما ثابت کرد مردیست شجاع.فراموش نکنید که ورزشکاران هم انسانند و احساس دارند. آنها این حق را دارند که احساسات خود را بیان کنند. مطمئنم کودکان فلسطینی،آنهایی که عاشق فوتبال هستند از این حرکت حمایتی کانوته خوشحال شده اند.

به هر حال نمی توان این نکته را نادیده گرفت که ورزش همیشه در زمان لزوم رابطه اش را با سیاست برقرار کرده؛ برای مثال در المپیک ،۱۹۶۸ تامی اسمیت و جان کارلوس سیاهپوست زمانی که برای دریافت مدال روی سکو قرار گرفتند به نشانه قدرت سیاهان، سلام نظامی دادند.

با همه این اوصاف حال این سؤال مطرح است: آیا به راستی سیاست هیچ دخالتی در ورزش ندارد پس امثال برلوسکونی در کجای دنیای فوتبال ایستاده اند آیا همین فوتبال نمی تواند باعث آشتی و دوستی ملت ها باشد وآیا تنها تی شرت ها مسأله سازند

● حمایت ها ادامه دارد

اما تنها فردریک کانوته نیست که در میدان مسابقه حمایت خود را از مردم غزه نشان می دهد؛ محمد ابوتریکا، بازیکن بازیساز تیم ملی مصر و الاهلی که پیش از این هم سابقه حمایت از غزه را دارد، در نامه ای سر گشاده در وب سایت باشگاه به مردم فلسطین با آنها همدردی کرده است: ما مشتاقیم به همه مظلومان غزه کمک کنیم. به الاهلی یا تیم ملی مصر پیشنهاد می کنم دیداری دوستانه با یکی از مطرح ترین تیم های فوتبال دنیا ترتیب دهند و عوایدش به خانواده قربانیان فلسطین اختصاص یابد. الاهلی، فدراسیون فوتبال مصر یا هر موسسه خصوصی دیگر باید در این رابطه کاری کند. اگر پوشیدن پیراهنی که نام فلسطین بر آن نوشته شد مشکل حل خواهد شد حاضرم هر روز این کار را انجام دهم. از همه مصری ها و مسلمانان جهان می خواهم برای فلسطین دعا کنند.

علاوه بر ابوتریکا، ال میمانی، بازیکن تیم ملی عمان هم بعد از به ثمر رساندن گل مقابل بحرین در چارچوب جام خلیج فارس، به خاطر نشان دادن تی شرتش با کارت قرمز روبه رو شد. روی تی شرت او این عبارت نوشته شده بود: قلب های ما با غزه است.

جالب اینجاست که کلود لروی، سرمربی فرانسوی تیم ملی عمان با حمایت از شاگردش می گوید: همیشه به بازیکنانم گفته ام نباید به خاطر کارهای احمقانه کارت زرد بگیرند اما این کارت زرد ارزشش را داشت چون نشانه همبستگی با مردم غزه بود البته معتقدم دوستم کانوته کمی باهوش تر بود چون فقط پیراهنش را روی سرش کشید و آن را در نیاورد.

● ویرانه ای از یک استادیوم

اما در اثر حملات رژیم صهیونیستی، استادیوم ملی فلسطین یک بار دیگر ویران شد و حالا فقط ویرانه ای از آن باقی مانده است؛ این اتفاق یک بار هم در سال ۲۰۰۶ افتاد. فیفا متعهد شده بود به محض پایان یافتن درگیری ها، در بازسازی این ورزشگاه کمک کند اما شاید فوتبال بتواند قدم های بزرگتری بردارد. تفکری این روزها در بین برخی از روزنامه نگاران اروپایی در جریان است، اختصاص مبلغی در حدود ۱۰ یورو سنت (یک دهم یورو) به تمام بلیت های مسابقات رسمی فوتبال در سراسر اروپا از هم اکنون تا پایان فصل است البته پرداخت این مبلغ اختیاریست. اگر تنها یک سوم هواداران این کمک را بپردازند، فقط در انگلیس چیزی درحدود پانصد هزار یورو جمع خواهد شد.

و اگر چهار لیگ مهم اروپا را در این تخمین وارد کنیم در پایان فصل حدودا ۲ میلیون یورو جمع خواهد شد. جالب است بدانید برای ساخت تجهیزات ورزشگاه در سال ۲۰۰۵ تقریباً همین مبلغ هزینه شد. این جریانیست که می تواند در سراسر دنیا فراگیر شود تا حداقل پس از برقراری صلح ورزشکاران فلسطینی با رویای ورزش سر نکنند و جایی برای تمرین داشته باشند.

مترجم: فاطمه حلاجی

گابریله مارکوتی

Gabriele Marcotti

یادداشت نویس تایمز و سی ان ان