آفتاب آمد دلیل آفتاب

شباهت احمدی نژاد به اسلاف خود, ارائه آمارهائی از پیشرفت بی سابقه کشور در دوره مدیریت خویش می باشد که احساس عمومی مردم نمی تواند آن را بپذیرد و هضم کند

آقای احمدی‌نژاد، در یک ویژگی مشابهت تام به دو رئیس‌جمهور سابق دارد و در یک زمینه، کاملاً با آنها متفاوت است. شباهت احمدی‌نژاد به اسلاف خود، ارائه آمارهائی از پیشرفت بی‌سابقه کشور در دوره مدیریت خویش می‌باشد که احساس عمومی مردم نمی‌تواند آن را بپذیرد و هضم کند؛ اگرچه به‌نظر می‌رسد غیرقابل هضم بودن برخی آمارها نیز از مواردی است که به‌دلیل کثرت، این دولت را نسبت به دولت‌های قبلی متمایز کرده است و بهترین نمود آن، در ادعاهای مربوط به کنترل گرانی و تورم، افزایش رشد اقتصادی کشور و توسعه بی‌سابقه سرمایه‌گذاری‌های داخلی و خارجی، متجلی شده است.

اما تفاوت عمده دولت نهم و رئیس آن نسبت به گذشتگان، حملات شدید و پیاپی علیه منتقدان و زیر سؤال بردن بسیاری از اقدامات و سیاست‌های رایج در سال‌های گذشته می‌باشد که تقریباً همه شئون - از سیاست خارجی تا سرمایه‌گذاری‌ها و فعالیت‌های اقتصادی - را دربرمی‌گیرد و متأسفانه یا تریبونی کردن آنها، شرکت‌هائی به جامعه وارد می‌شود. البته اگر این هشدارها، آمارها، انتقادات نسبت به گذشته و ادعاهای مربوط به پیشرفت امروزه، دارای پشتوانه قوی بود و بر مبنای استانداردها مشخص توسط دولتمردان پی‌گیری می‌شد شوک‌های وارده به جامعه نه تنها مشکلی ایجاد نمی‌کرد، بلکه می‌توانست موجب تحرک گردد.

اما نمونه‌های متعددی وجود دارد که نشان می‌دهد پس از برخی بهره‌برداری‌های تبلیغاتی، آمارهائی که گذشته را نفی و اوضاع فعلی را استثنائی و بی‌نظیر معرفی می‌کند، به‌دست فراموشی سپرده می‌شود و حتی اقداماتی صورت می‌گیرد که دقیقاً در مخالفت با ادعاها و اظهارات قبلی است.

مثلاً سال گذشته رئیس‌جمهور به انتقاد از یک مصوبه مجلس پرداخت که محدودیت‌های صادراتی را برطرف می‌کرد او که در جمع جلسه مشترک استانداران و اعضاء هیئت‌وزیران سخن می‌گفت، اظهار داشت. ”به صراحت اعلام می‌کنم احمدی‌نژاد و دولت، قانونی را که اجازه می‌دهد مردم برای تهیه حبوبات دچار مشکل شوند تا چند واسطه با صادر کردن آن به سودهای کلان برسند، قبول ندارند“ اما در ماه‌های میانی و پایانی سال که دولتمردان با انتقاد شدید نمایندگان مجلس و رسانه‌ها مواجه شدند که ”چرا قیمت‌ها کنترل نمی‌شود و چرا گرانی هر روز بیشتر می‌شود“ یک وزیر، افزایش قیمت تخم‌مرغ و گوجه‌فرنگی را ناشی از صادرات بی‌حساب و کتاب دانست، بدون آنکه بگوید ”چرا سخن علنی رئیس‌جمهور در مورد مخالفت با صادراتی که موجب منتفع شدن چند واسطه و دلال می‌گردد مورد توجه مسئولان دولتی قرار نگرفته است“ و اگر امکان مقاومت در برابر مصوبه مجلس امکان‌پذیر نبوده است، چرا رئیس‌جمهور با آن شدت و به‌صورت علنی با آن ابراز مخالفت کرده است؟

قبل و بعد از آن سخنرانی نیز رئیس‌جمهور سخنانی در تریبون‌های مختلف بیان کرد که مردم دستاورد مشخصی از آن مشاهده نکردند. بارزترین نمونه در این زمینه، مهلت ۱۵ روزه به ”دریافت‌کنندگان قلدر وام‌های کلان که با قلدری اقساط خود را نمی‌پردازند“ بود اما بعدها برای مردم مشخص نشد که آیا واقعاً همه آن افراد، اقساط خود را پرداخته‌اند و یا آنچه رئیس‌جمهور را به یک سخنرانی آتشین تشویق نمود، تنها همان دو نفری بودند که به‌صورت غیررسمی معرفی شدند اما هیچ‌کس نفهمید چه برخورد قضائی یا اداری با آنها به‌عمل آمده است؟!

آخرین نمونه که می‌توان آن را به لحاظ انعکاس و تبلیغات پیرامونی، از تمام اخبار قبلی متمایز دانست برکناری ”کلیه اعضاء هیئت مدیره بیمه ایران“ بود، نحوه انعکاس این موضوع باعث شد که حتی عده‌ای از ائمه جمعه به تقدیر از رئیس‌جمهور بپردازند.

رئیس مجلس هم بر لزوم تکرار اینگونه تصمیم‌گیری‌ها تأکید کرد، اما تنها پس از سه روز، منابع رسمی خبری دیگر مخابره کردند که نشان می‌داد که از میان همان اعضاء برکنار شده، دو نفر مجدداً به هیئت‌مدیره بیمه ایران راه یافته‌اند.

این در حالی بود که در خبر ولیه، ادعاهائی پیرامون تخلفات متعدد ”مدیران معزول“ وجود داشت. در این میان برخی رسانه‌ها که خبر اقدام قاطع رئیس‌جمهور را با آب و تاب فراوان نقل کرده بودند با مهارت خاصی از کنار خبر دوم گذشتند و یا آن را در لابلای اخبار، به اطلاع مردم می‌رساندند. رفتار روزنامه رسمی دولت نیز در این میان دیدنی بود.

زیرا درست در روزی که تعدادی از روزنامه‌ها خبر بازگشت دو تن از برکنارشدگان به هیئت‌مدیره را منتشر کردند؛ این روزنامه ترجیح داد اظهارات رئیس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه را منعکس نماید که ”اقدام رئیس‌جمهور درباره بیمه ایران، شجاعانه بود“ این نمونه و سایر نمونه‌های ذکر شده در سر مقاله می‌تواند قرینه‌ای برای رئیس‌جمهور و همکاران او باشد که هرگاه با مخالفت برخی رسانه‌ها، نمایندگان مجلس و نهادهای مدنی نسبت به آمارها و ادعاهای دولتمردان مواجه می‌شوند. بلافاصله آن را کارشکنی ندانند، بلکه بی‌دقتی برخی همکاران خود در تهیه گزارش‌ها و آمارها را، یکی از عوامل مخالفت‌های سراسری با ادعاهای دولت برشمارند.