احساس مذهبی در عصر حاضر

امیل دورکیم بنانگذار جامعه شناسی و یکی از مراجع مطالعه ی جامعه شناسی دینی است

امیل دورکیم بنانگذار جامعه شناسی و یکی از مراجع مطالعه ی جامعه شناسی دینی است . مشهور ترین و مورد استناد ترین نظریه ی دورکیم در این حوزه تمایز امر قدسی و امر دنیوی به عنوان فصل مشترک همه ی ادیان است.اما در این حوزه آنچه وکمتر شناخته شده است ، تعریف دین نه تنها به منزله ی یک نظام اعتقادی بلکه به یک منبع حرکت زای اجتماعی و آرمان پردازی جمعی است .

منبعی که از پویایی درونی جوامع انسانی تغذیه می شود. مطلب زیر متن سخنرانی امیل دورکیم در آغاز سلسله کنفرانس هایی است که در زمستان ۱۹۱۴- ۱۹۱۳ به وسیله ی اتحاد آزاداندیشان و مومنان آزاده حول پنج محور برگزار شد و چندی بعد تحت عنوان احساس مذهبی در عصر حاضر انتشار یافت .

▪ مسائل مورد بحث در این کنفرانس ها عبارت بودند از :

۱) آیا می توان نشانه های احیای دین را تشخیص داد ؟

۲) آیا دین برای مردم ضرورت دارد ؟

۳) فهم اجتماعی از دین .

۴) دین و روشنفکران .

۵) آینده ی کاتولیسیسم

سخنرانی دورکیم در سومین جلسه ی این کنفرانس ها ، تحت عنوان فهم اجتماعی از دین ، به دنبال انتشار صور بنیانی حیات دینی و به عنوان مقدمه ای بر این کتاب ایراد شد که ضرورت بازخوانی دورکیم و همچنین مناسبت امروزین این متن انگیزه ی اصلی ترجمه ی آن بوده است .

خانم ها و آقایان . از دعوتی که از من به عمل آمده و افتخاری که نصیبم شده است ،سپاسگزارم.همین بعد از ظهر بود که آقای آ،پس از آن که اطلاع یافت من فقط می توانم در ابتدای این جلسه شرکت داشته باشم ، از من خواست تا در همین شروع جلسه جند کلمه ای با شما صحبت کنم . پس این سخنان بیان خام اندیشه ای است که البته خود خام نیست اما بهتر بود که به گونه ای دیگر ارائه شود.

از طرفی قصد ندارم پیشاپیش به موضوعی بپردازم که قرار است آقای بولو درباره اش صحبت کند. همین اندازه که به من اجازه دادند اولین سخنران باشم ، خود لطف بزرگی در حق من است و از ایشان تشکر می کنم . اما از آنجا که ایشان می خواهند به بررسی کتابی که اخیرا در خصوص برخی از صوربنیانی حیات دینی منتشر کرده ام بپردازند ، می کوشم تا اجمالا نشان دهم که در چه حال و هوایی مایلم مورد مطالعه و سپس بحث قرار گیرم و از آن جا که این جمع مرکب از دو گروه آزاداندیشان و مومنان آزاده است ، از شما اجازه می خواهم تا هر طیف را جداگانه مورد خطاب قرار دهم .

نخست روی سخنم با آزاداندیشان است ، آنانی که آزادی کامل خود را در برابر هرگونه اصول عقاید و حتی در برابر کسانی که گاه مزین به نام زیبای آزاداندیشی اند حفظ کرده اند، تا وجه ممیزه ی برداشت هایی را که در این کتاب بسط داده ام نشان دهم . من از ایشان خواهم خواست که توجه خود را معطوف به یکی از وجوه زندگی دینی کنند که بی تردید از چشم مومن پنهان نمانده است ، اما آزاداندیش همیشه به قدر کافی آن را درک نمی کند و با این همه شاخصه ی حقیقی حیات دینی همان است .

اغلب ، اندیشمندانی که دین را با عبارت عقلانی ترجمه کرده اند ، به دین فقط به عنوان یک نظام عقاید ، یک نظام تصورات برای بیان بخش هایی از امور واقع همچون خواب ، رویا ، بیماری ، مرگ و یا مظاهر بزرگ طبیعت پرداخته اند ، در حالیکه وقتی دین را فقط به مجموعه از عقاید مشخص یا به ویژه مجموعه ای از باورها اطلاق می کنیم ، به نظر خواهد رسید که فرد در این تصورات چیز دیگری هم وجود دارد، چیزی حیات آور با وجه ممیزه ی اسرار آمیزس که ما را مضطرب می کند . از طرف دیگر ، بنا به تجربه می دانیم که ترکیبات ذهنی به قدری متنوع ، متفاوت ، غنی و خلاق هستند که ما از آن ها را پیشاپیش به حساب اقتدار و اعتبار روح می گذاریم و با کمال میل می پذیریم که اندیشه بتواند چنین اعجازهایی را از هیچ ابداع کند .

اما حتی اگر آرمان های مذهبی فی نفسه دارای چنین وجوه ممیزی باشند ، این مشخصات ویژه را نباید در ترکیبات ذهنی جست.

در واقع ، دین تنها یک نظام عقیدتی نیست ، دین قبل از هر چیز نظامی از نیروهاست . انسانی که زندگی مذهبی دارد ، فقط انسانی نیست که دنیا در ذهنش به این یا ان شکل تصویر می شود و از آن چه دیگران از آن بی خبرند اطلاع دارد ، بلکه قبل از هر چیز کسی است که در خود قدرتی را احساس می کند که به طور معمول فاقد آن استو وقتی در حالت مذهبی نیست ، احساسش

نمی کند . حیات دینی موجد نیروهای بسیار خاصی است . من نمی توانم این نیروها را در این جا ترسیم کنم ، فقط در یک کلام یادآوری می کنم و به ذکر این نکته اکتفا می کنم که همین نیروهاست که کوه ها را از جا بر می کنند. مقصودم این است : انسانی که حیات مذهبی دارد ، باور دارد که در نیروی مسلط بر خودش مشارکت می کند ، نیرویی که در عین حال حمایتش می کند و او را به فراسوی خود می خواند . با تکیه بر همین نیروست که به نظرش می رسد می تواند بهتر با ابتلائات و مشکلات زندگی مواجه شود و حتی می تواند طبیعت را در برابر خواست خود به زانو در آورد.

این احساس مذهبی در جامعه ی بشری عمومی تر و مداوم تر از آن بوده است که بتواند توهم باشد . توهم قرن ها به این ترتیب تداوم نخواهد یافت . پس این نیرویی که انسان احساس می کند به سویش می آید ، می بایست واقعا موجود باشد . درنتیجه آزاد اندیش – یعنی انسانی که وظیفه ی خود می داند به گونه ای روش مند دین را با دلایل منطقی بیان کند ، بی آنکه هیچ گونه مفهوم دیگری را جز مفاهیمی که از استعدادهای بررهانی معمول ما برگرفته شده باشد در بیان دین مداخله دهد – باید مسئله ی دینی را بدین ترتیب برای خود طرح کند : این نیروها که هم بر او مسلط اند و هم از او محافظت می کنند ، از کدام بخش جهان تجربه می توانند به سویش آیند ؟ به سادگی می توان فهمید که تلاش ما برای تفسیر این یا آن پدیده طبیعی نیست که فوران چنین حجمی از زندگی را برای ما میسر کرده است . از تصور خطای خواب یا مرگ نیست که نیروهایی با چنین طبیعتی توانسته اند برانگیخته شوند . مظاهر قدرت های عظیم کیهانی نیز نمی توانند چنین نتیجه ای در بر داشته باشند .

این ها ، همچنان که می دانید ، عقلانی ترین توضیحاتی است که تا کنون از دین ارائه شده است . اما نیروهای فیزیکی صرفا نیروهای فیزیکی هستند و در نتیجه خارج از من باقی می مانند . من می توانم آن ها را از بیرون ببینم ، اما آن ها در من نقوذ نمی کنند و با زندگی درونی من آمیخته نمی شوند . من تنها به این دلیل که جریان رودخانه ها ، رویش و سرسبزی خرمن ها و گردش ستارگان را می بینم ، خود را قوی و مچهزتر در برابر سرنوشت و رهاتر از قید طبیعت احساس نمی کنم. فقط نیروهای اخلاقی اند که درون خود احساس می کنم هستند که می توانند بر من حکم کنند و به من آرامش بخشند . و باز هم تکرار می کنم ، این نیروها باید واقعی باشند ف باید واقعا در درون من وجود داشته باشند ، چرا که احساس آرامش و تعلقی که در من ایجاد می کنند صرفا توهم نیست .

به این ترتیب ، مسئله به شکلی نسبتا ساده مطرح می شود . برای توضیح دین ، برای اینکه دین را از نظر عقلانی قابل فهم کنیم - و این چیزی است که آزاداندیش پیشنهاد می کند – باید در جهانی که با مشاهده برای ما قابل دسترس است ، به مدد استعدادهای انسانی مان ، منبع انرژی ای فراتر از آن چخ فرد در اختیار دارد و با این حال می تواند با وی ارتباط برقرار کند ، بیابیم . من از خود می پرسم که آیا می توان این منبع را در جایی دیگر جز در زندگی خاصی که از تجمع انسان ها سرچشمه می گیرد یافت ؟

در واقع ، ما می دانیم که وقتی انسان ها جمع می شوند و وقتی زندگی مشترکی دارند ، از پیوندشان نیروی استثنایی متراکمی پدید می آید که برآن ها غلبه کرده به هیجانشان می آورد و ندای حیاتی شان را به درجه ای می رساند که پیش از این در زندگی خصوصیشان نمی شناختند . انسان ها گاه تحت تاثیر عمل جمعی دچار هذیان هایی می شوند که آن ها را به ارتکاب اعمالی می کشاند که در حین آن خود را باز نمی شناسند.

من اینجا امکان ارائه تحلیل ها و وقایعی که این نظریه ی بنیادی بر آن ها مبتنی است ، حتی به اختصار ، ندارم . تنها خود را به این محدود می کنم تا مخاطبانی را که آثار مرا نخوانده اند پیشاپیش مطلع کنم که این نحوه ی فهم و توضیح دین ، اگر به شکل حقیقت اثبات شده ارائه نمی شود، معذلک مبتنی بر بینش دیالکتیکی صرف هم نیست . تنها یک فرضیه ی انتزاعی و فلسفی محض نیست ، بلکه مبتنی بر امور واقع و مشاهده ی تاریخی است و الهام بخش آثار بسیاری بوده است و به نحو موثری هم هدایتشان کرده است و در نتیجه سنجش تجربی طراوت خود را اثبات کرده است .

متن سخنرانی امیل دورکیم

[ ترجمه ی سارا شریعتی ]

مجله ی جامعه شناسی ایران ، دوره ی پنجم ، شماره ی ۲ ، ۱۳۸۳ ، صفحه ی ۲۰۷-

---