آفتاب اقبال می تابد

برای فینالیست جام یوفا

همه از زنیت می گویند و شگفتی ساز این روزهای فوتبال اروپا را فاتح جام یوفا می دانند؛ غافل از اینکه دیگر تیم حاضر در بازی نهایی رقابت های فوق، گلاسکو رنجرز شورآفرین است. وقتی از کلمه «شورآفرین» استفاده می کنیم در واقع می خواهیم به ارتباط ویژه آبی ها با هوادارانشان اشاره کنیم چون غیر از این مسأله، فاکتور مثبت دیگری در کارنامه غول اسکاتلند دیده نمی شود!

● فلسفه

گلاسکورنجرز با هدف مقابله با آرمان های غیرفوتبالی سلتیک تأسیس شد. اگر سبزهای اسکاتلند خود را نماینده اقلیت کاتولیک اهل ایرلند جنوبی می دانستند، رنجرز سنگ پروتستان های ایرلند شمالی را به سینه می زد و در چنین شرایطی هر یک از جدال های رودرروی سلتیک و رنجرز به مکانی برای تبلیغ مسائل غیرفوتبالی تبدیل شد. در گذر زمان، قدرت فوتبال اسکاتلند در انحصار این ۲ تیم قرار گرفت. گاهی سلتیک در اوج قرار داشت و زمانی رنجرز معادلات را به سود خود تغییر می داد اما با تورق تاریخ فوتبال اسکاتلند برتری هرچند مقطعی رنجرز را پر رنگ تر می بینیم، هر چند رقیب آنها اولین تیم فاتح صد جام در اروپا نام گرفت. دوران اوج رنجرز در اوایل دهه ۷۰ شکل گرفت. آبی ها در همان برهه طلایی، پس از غلبه بر اسپورتینگ لیسبون، جام در جام اروپا را فتح کردند. چند سال بعد همگان انتظار کسب افتخارات بیشتر را داشتند که البته این اتفاق رخ نداد چون رنجرز ترجیح می داد دربی اسکاتلند را ببرد تا اینکه در اروپا به ماجراجویی بپردازد. سال های ابتدایی دهه ،۹۰ زمانی برای بیداری مجدد رنجرز تلقی می شد. آنها در لیگ قهرمانان اروپا مقابل مارسی کم آوردند وگرنه شاید می توانستند به جای تیم فرانسوی، بازی نهایی را مقابل میلان برگزار کنند! به هر حال هواداران از آنجا که به سنت باشگاه (ترجیح رقابت های داخلی به بازی های اروپایی) وفادار بودند، اصلاً افسوس نمی خوردند.

● دوران اسمیت

مربی فعلی گلاسکورنجرز و سکاندار سابق تیم ملی اسکاتلند، اواسط دهه گذشته آخرین دوره طلایی رنجرز در رقابت های داخلی را رقم زد. سایه تیم «والتر اسمیت» هم سلتیک را می ترساند و در این راستا قهرمانی های پیاپی آنها، طبیعی ترین اتفاق ممکن تلقی می شد. وضعیت سبز تا زمان ورود «مارتین اونیل» که با «لسترسیتی» بزرگان فوتبال انگلستان را مات کرده بود، ادامه داشت. مرد متولد ایرلند شمالی برخلاف روزهای نه چندان درخشان دوران بازی برای آرسنال، خبرساز شد و رنجرز را به قعر چاه ناامیدی سوق داد. جشن های تیم سبزپوش در میدان اصلی پایتخت اسکاتلند، بعد از ظهرهای ملال آوری را برای نیمه آبی اسکاتلند به وجود آورد. چاره کار تعویض مربی نبود؛ چه اینکه جانشینان والتر اسمیت یکی یکی از در گردان باشگاه خارج شدند و هیچ کار مثبتی هم انجام ندادند. مک لیش قصد داشت خاطرات روزهای خوش حضور روی نیمکت هیبرنیان را زنده کند اما او نیز به سرنوشت اسلاف خود دچار شد. اکنون دوران حکومت اسمیت فرار رسیده است. او در چند ماه اول حضورش چندان خوب عمل نکرد و در لیگ نیز «در» روی همان پاشنه می چرخد اما شاید قصه در این ۲ مؤلفه خلاصه نشود، نشان به آن نشان که رنجرز در غافلگیری محض، بزرگان اروپا را حذف کرد و اکنون برای کسب دومین افتخار بزرگ اروپایی رویاروی زنیت قرار می گیرد. اگر آنها این جام را فتح کنند و سال ها بعد لیگ قهرمانان را بالای سر ببرند، شاید پنجمین باشگاه فاتح هر ۳ جام معتبر اروپایی نام بگیرند.

● خدا کند...

مطلب را با یک دعای ایرلندی به پایان می بریم؛ «خدا کند آفتاب بر کشتزارها بتابد، خدا کند آسمان همیشه آبی باشد، خدا کند زمین همواره پر از انسان باشد، خدا کند...» ایرلندی های متعصب هوادار رنجرز، نیمه شب ها این بخش را به دعای خود اضافه می کنند، «خدا کند رنجرز، اروپا را آبی کند!»