دوست خیالی کودک

وجود دوست خیالی برای کودک غالباً با دید منفی نگریسته می‌شود. والدین این کودکان احساس می‌کنند که کودکشان شخصیتی ضداجتماعی داشته، خجالتی است و یا عزت‌نفس پائینی دارد. علاوه …

وجود دوست خیالی برای کودک غالباً با دید منفی نگریسته می‌شود. والدین این کودکان احساس می‌کنند که کودکشان شخصیتی ضداجتماعی داشته، خجالتی است و یا عزت‌نفس پائینی دارد. علاوه بر این آنها دائماً از طرز تفکر دیگران راجع به کودکشان نگران بوده و فکر می‌کنند اطرافیان بر این باورند که آنها برای کودک خود زمان کافی صرف نکرده و یا رشد شخصیتی کودک با اختلالاتی روبه‌رو است اما این نگرانی‌ها بیجاست و حقیقت این است که حدود دو سوم کودکان تا قبل از هفت سالگی با دوست خیالی خود بازی کرده و یا با او صحبت می‌کنند.

در واقع کودک با خلق دوست خیالی برای خودش خلاقیتش را ابراز می‌کند. این دوست خیالی می‌تواند یک اژدها، خرس و یا حتی کودک دیگری باشد که در شرایط سخت اجتماعی به کودک آرامش بخشیده و یا تنها همبازی او به حساب می‌آید. کودکان بدون توجه به رده سنی‌شان، رازهایی دارند که دوست ندارند آنها را با والدینشان در میان بگذارند و دوست خیالی این امکان را برای آنها فراهم می‌آورد تا ذهنیاتشان را با کسی بازگو کنند. دوست خیالی به رشد تشخیص خوب از بد در کودکان کمک می‌کند. برای مثال اگر کودک شکستن قاب عکس را گردن دوست خیالی خود می‌اندازد، دلیل آن است که او از نادرست‌بودن کار خود آگاه است اما هنوز آمادگی قبول و پذیرش این اشتباه را ندارد.

والدین در مواجه با این دوست خیالی باید به نکات زیر توجه داشته باشند:

اجازه ندهند تا این دوست خیالی، تنها دوست کودکشان باشد. آنها باید روابط اجتماعی کودک در مدرسه، مهدکودک و زمانی را که او با دوستان هم سن و سال خود به بازی می‌گذراند مورد بررسی قرار دهند.

والدین باید طوری وانمود کنند که این دوست وجود دارد و حتی گاهی با او نیز صحبت کنند. به توضیحات و توصیفاتی که کودک از دوست خیالی‌اش ارائه می‌دهد کاملاً‌ گوش کنند تا با میزان هوش و استعداد، علایق و چیزهای دوست‌نداشتنی، سلایق و خصوصیات اخلاقی دوست خیالی که کودک آنها را ارائه می‌دهد، آشنا شوند و بتوانند رفتار و گفت‌وگویی مناسب آن توصیفات داشته باشند.

اجازه ندهند تا کودک تمام تقصیرها و اشتباهاتش را گردن دوست خیالی‌‌اش بیندازد.

از آنجایی که کودکان در ذهن خود با دوست خیالی‌شان رابطه بسیار نزدیکی دارند، انکار وجود این دوست توسط والدین تأثیر بدی بر روحیات کودک دارد. در عین حال توجه بیش از حد به دوست خیالی کودک و مثلاً تخصیص صندلی به او سر میز غذا نیز صحیح نیست. والدین باید مطابق خواست و روحیات کودک رفتار کنند و هنگامی پذیرای او باشند که کودک خواهان آن است و زمانی که کودک این دوست خیالی را رها کرده آن را مورد توجه قرار ندهند.

زینب محسنی