انتقال تیم ها با کدام هدف

پس از انتقال تیم های تهرانی به استان های همدان, قم و قزوین, این پرسش مطرح است که چنین اقدامی تا چه حد می تواند به رشد و اعتلای بیشتر فوتبال کمک کند

پس از انتقال تیم‌های تهرانی به استان‌های همدان، قم و قزوین، این پرسش مطرح است که چنین اقدامی تا چه حد می‌تواند به رشد و اعتلای بیشتر فوتبال کمک کند؟

تیم‌هایی که در تهران و در خانه خود هم میهمان بودند، پس از داشتن یک ورزشگاه مالامال از تماشاچی، چه پیشرفتی در کارشان به وجود خواهد آمد؟ این تیم‌ها که بیشتر از منابع مالی عمومی و دولتی استفاده می‌کردند و دائم در اندیشه کسب و جذب تماشاچی بودند، پس از رفتن به استان‌ها و رسیدن به آن آرزوهای قبلی، نسبت به قبل پیشرفت خواهند داشت یا آن‌که، این اتفاق موجب کاهش انگیزه‌های قبلی خواهد شد؟

نکته‌ای که نباید فراموش شود، زمان قراردادی است که تعدادی از بازیکنان این تیم‌ها با باشگاه‌های قبلی خود دارند؛ باشگاه‌هایی که در آن زمان تهرانی بودند و بازیکنان به اقتضای موقعیت این تیم‌ها با آنها قرارداد امضا کرده بودند.

در این باره قانون چه می‌گوید؟ خوشبختانه تجربه پاس همدان می‌تواند یاری‌رسان باشد و بازیکنان معترض جواب خود را بگیرند. اما رفتن بازیکنان تهرانی یا بازیکنانی که با این تیم‌های تهرانی قرارداد داشتند، قطعا در کیفیت این تیم‌ها تاثیرگذار خواهد بود، آنچه مسلم است، بحث هزینه‌های کمرشکن به قوت خود باقی است و باشگاه‌های از آسمان افتاده باید هم خوب اداره شوند و هم بودجه کافی برای ادامه حیات داشته باشند.

اگر این تیم‌های آسمانی ناگهان خود را با انبوه مشکلات مالی و فنی مواجه ببینند و آدم‌های متخصص برای اداره این تیم‌ها گزینش نشوند، خیلی زود این تیم‌ها به دسته پایین‌تر سقوط خواهند کرد.

به علت از میان رفتن تیم‌های تهرانی ممکن است امکان تصرف تیم دیگری وجود نداشته باشد و باز استان‌های پرجمعیت ما نقطه سر خط در همان مکان قبلی قرار بگیرند. موضوع بعدی سرنوشت تیم‌های تهرانی در دسته‌های پایین‌تر است. تکلیف این‌گونه تیم‌ها که در صورت صعود ممکن است شهرستانی شوند و به استان‌ها پیشکش بشوند، چه خواهد بود؟

آیا قرار است ما بیست‌ و اندی تیم را از تهران به استان‌ها بفرستیم یا آن که ساز و کاری ساخته می‌شود که از این پس تیم‌های استانی به گونه‌ای ساخته شوند تا شاهد فراز و نشیب‌های آنها نباشیم. اتفاقا یکی دو سال اخیر نباید به حاضری‌خوری استان‌ها منجر شود و آنها میل و رغبتی برای راهیابی به لیگ برتر از خود نشان ندهند.

باید اتفاق‌های اخیر را تصادفی فرض کنیم و به همه استان‌ها بفهمانیم که نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود.

تعطیلی فوتبال، بویژه فوتبال سازنده و فوتبال پایه استان‌های در انتظار تیم نباید باب شود. استان‌های هدیه گرفته، از همین الان باید در رده‌های پایین‌تر برای تربیت بازیکن دست به کار شوند و همواره بومی‌تر شدن تیم‌های خود را به عنوان هدفی درجه اول مدنظر داشته باشند.

انتقال تیم‌ها به استان‌ها حادثه‌ای است که احتمال دارد در سال‌های آینده رخ ندهد و با این وضعیت، دیگر تیم‌های دولتی حاضر در دسته اول انگیزه‌ای برای قهرمانی نشان ندهند و به‌طور مسلم این مساله نمی‌تواند فوتبال را به جا حرکت دهد.

علی رئیسی‌