انسان چیزی بیش از وراثت و محیط

وقتی در مواجهه با بحران، به ویژه بحرانی گروهی قرار می‌گیرید، اولین واکنش‌تان چیست؟ ترس، عصبانیت، پنهان شدن، جستجو برای یافتن مقصر، حاشیه سازی، شناسایی مجاری گریز از وضعیت …

وقتی در مواجهه با بحران، به ویژه بحرانی گروهی قرار می‌گیرید، اولین واکنش‌تان چیست؟ ترس، عصبانیت، پنهان شدن، جستجو برای یافتن مقصر، حاشیه سازی، شناسایی مجاری گریز از وضعیت (فرافکنی، دلیل تراشی، انفعال و...)؛ مدیریت بحران(حفظ آرامش، علت شناسی بحران، شناسایی تهدید‌ها و یافتن راهکارهایی برای تبدیل کردن آن‌ها به فرصت) یا گرفتن ماهی از آب گل آلود؟

هر یک از ما در طول زندگی خود بحران‌های زیادی را از سر گذرانده‌ایم. برخی از ما در مواجهه با بحران‌ها چنان گیرنده‌های عاطفی‌مان تحت تاثیر قرار می‌گیرد که مجال تفکر عاری از احساسات تند و زود گذر را از دست می‌دهیم. برخی دیگر سعی می‌کنیم به خود دلداری بدهیم که پایان شب سیه سپید است و برخی دیگر به راه‌های چاره می‌اندیشیم.

در یک بحران با ابعاد اجتماعی مهمترین قوت قلبمان هم سرنوشتانمان هستند: یعنی اینکه ما در این جزیره تنها نیستم. هرچه ابعاد اجتماع درگیر در بحران، بزرگتر باشد گمان می‌کنیم که سهم ما از تبعات بحران کمتر است. در این جزیره بحران‌زده برخی دید خردنگر دارند و برخی کل نگر. برخی فقط به نجات خود می‌اندیشند و برخی در اندیشه ساختن قایقی برای همه، آستین‌های همت را بالا می‌زنند.

بسیاری معتقدند تنوع عکس‌العمل‌ها ریشه در این واقعیت دارد که شناسنامه‌های ژنتیکی و محیط رشدمان باهم فرق می‌کند. اما به قول ویکتور فرانکل انسان چیزی بیش از وراثت و محیط است.