خبرنگاران و موسیقی پاپ

چرا تهیه کنندگان موسیقی پاپ خود را بی نیاز از خبرنگاران موسیقی می دانند چگونه است که اگر فلان خواننده پاپ روی صحنه سخیف ترین سخنان را بگوید انعکاس رسانه ای ندارد ولی اگر کمترین بی حرمتی را یک موسیقیدان سنتی یا کلاسیک انجام دهد صدایش گوش فلک را پر می کند

چرا تهیه‌کنندگان موسیقی پاپ خود را بی‌نیاز از خبرنگاران موسیقی می‌دانند؟چگونه است که اگر فلان خواننده پاپ روی صحنه سخیف‌ترین سخنان را بگوید انعکاس رسانه‌ای ندارد ولی اگر کمترین بی‌حرمتی را یک موسیقیدان سنتی یا کلاسیک انجام دهد صدایش گوش فلک را پر می‌کند؟ اصولا چرا این خوانندگان و تهیه‌کنندگان موسیقی خود را ملزم به پاسخگویی نمی‌دانند؟چه اتفاقی برای مدیران موسیقی افتاده است که شعار حمایت از موسیقی محلی و سنتی را می‌دهند ولی در عمل مجوزهای موسیقی پاپ زودتر صادر می‌شود و امکانات برای آنها فراهم‌تر؟در این شکی نیست که جامعه به همه ژانرهای موسیقی نیاز دارد ولی با این نابرابری سهم موسیقی ملی چه می‌شود؟! وظیفه رسانه و خبرنگاران علاوه بر تهیه خبر و اطلاع‌رسانی، نقد و جریان‌سازی است.

اما چه اتفاقی افتاده است که در ۴-۵ سال اخیر جریان‌سازی درستی در عرصه موسیقی صورت نمی‌گیرد و به فرض مثال تنها ارکستر ملی و سمفونیک یک کشور ۷۵ میلیونی تعطیل می‌شود ولی غیر از چند خبر رسمی و غیر رسمی انعکاس دیگری ندارد؟ مگر همین خبرنگاران روزگاری برای حضور یک رهبر میهمان در ارکستر و استفاده نکردن از رهبران داخلی گوش فلک را کر نمی‌کردند؟! مگر مسئولان و مدیران موسیقی از ترس همین خبرنگاران به فکر قطارکشی برای پاسخگویی برنمی آمدند؟ اکنون چه اتفاقی افتاده است؟ شاید هم مشکلات آنقدر بزرگ باشد که تعطیلی یک ارکستر وحقوق نگرفتن نوازنده‌هایش چندان هم از اهمیت برخوردار نیست. ۱- دلیل نخست اینکه رسانه‌ها در کشور دستشان برای نقد باز نیست و هر کدام به جریانی وابسته است که آن جریان برای نوشتن هر مطلبی هزار اما و اگر دارد و حالا موسیقی خود خطوط قرمزی دارد که کسی حتی جرات وارد شدن به آن را ندارد. ۲- دلیل دیگر معاش خبرنگاران است.اگر خبرنگاران دغدغه معاش نداشته باشند و در یک روند استاندارد رشد کنند حتی برای دیده شدن هم جریان سازی می‌کنند و نمی‌گذارند مدیران و حتی هنرمندان خود را بی‌نیاز از افکار عمومی بدانند.در سال‌های اخیر با تعطیلی برخی روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و بیکار شدن بسیاری از روزنامه‌نگاران اغلب خبرنگاران که خود زمانی جریان‌ساز موسیقی بودند به شغل شریف روابط عمومی روی آورده‌اند که خود نقش ممیزی را ایفا می‌کنند یا اگر هم خبرنگار مانده‌اند همزمان برای تامین معاش در چند رسانه مشغول به فعالیت هستند و نمی‌توانند در یک حوزه به طور مداوم پیگیر و تاثیر گذار باشند. ۳- اما اینکه تهیه‌کنندگان موسیقی و به‌ویژه موسیقی پاپ خود را بی‌نیاز از خبرنگاران می‌دانند،دلایل مختلفی دارد؛هم اکنون همه تهیه‌کنندگان موسیقی برای فروش بلیت‌های کنسرت و همچنین پر شدن سالن هوای مطبوعاتی‌ها وخبرنگاران را دارند و قاعدتا در موسیقی پاپ به دلیل پاپیولار بودن آن این اتفاق نمی‌افتد؛چرا که موسیقی پاپ به خودی خود مخاطبان زیادی دارد و زمانیکه یک سالن ۲۵۰۰‌نفری با چند پیامک همگانی که هزینه آن کمتر از ۵۰۰‌هزار تومان است، پر می‌شود، چرا تهیه‌کننده خبرنگاران را دعوت کند که علاوه پاسخگویی باید حداقل دو بلیت ۵۰ هزار تومانی را نیز به او تقدیم کند؟ ۴- یک دلیل دیگر اینکه تعداد خبرنگاران در همه حوزه‌ها رو به گسترش است، بدون اینکه بسیاری از آنها سلسله مراتب چگونگی رفتار با مصاحبه‌شونده(تهیه‌کننده یا هنرمند) را یاد بگیرند و همیشه از موضع صفر و ۱۰۰ با یک هنرمند حرف می‌زنند. یا آنچنان وی را بالا می‌برند که وی احساس غرور می‌کند و خود را بی‌نیاز از نقد می‌داند یا آنچنان می‌کوبند که وی فلسفه خبرنگار را آتو گرفتن از زندگی شخصی در رسانه‌ها می‌داند.

در همین راستا همه را به یک چوب می‌راند و ترجیح می‌دهد از رسانه و هیاهو دور باشد. ۵- اما اینکه چرا یک هنرمند پاپ و به‌ویژه خوانندگان به خود اجازه توهین به مخاطبان را می‌دهد و نگران از افکار عمومی نیست به این دلیل است که یا خبرنگارمستقلی در سالن وجود ندارد یا اگر هم باشد از ترس اینکه مبادا دو صباح دیگر فلان تهیه کننده به وی بلیت مجانی ندهد،دم نمی‌زند و خبری منعکس نمی‌کند. ۶- در پایان،دلیل توجه مدیران مسئولان به موسیقی پاپ هم کاملا مشخص است.یک مدیر در سال باید بیلان کاری به مدیران بالا دستی خود بدهد .به فرض مثال جشنواره موسیقی فجر تا سال‌های سال بخشی به عنوان موسیقی پاپ نداشت و در چند سال اخیر به دلیل حضور نداشتن بزرگان موسیقی سنتی با عدم استقبال عمومی روبه‌رو شد.در این میان مدیران به جای حل کردن مشکل،یا صورت مساله را پاک کردند یا راه را برای حضور موسیقیدانان پاپ که بدون جشنواره هم دیده می‌شوند،را باز کردند تا ضعف مدیریتی خود را با بوق و کرنا موسیقی پاپ بپوشانند.کما اینکه این اتفاق امسال نیز در جشنواره موسیقی مقاومت افتاد.

آمن خادمی