مؤلف عجول

مجموعه شعر «طهران، خیابان جمهوری» نام دومین دفتر شعر حسینی است که چندی پیش با مجموعه شعرهای کلاسیک«چسبی به نام زخم» خود را به مخاطبان شعر معرفی کرد.
طهران، خیابان جمهوری مجموعه …

مجموعه شعر «طهران، خیابان جمهوری» نام دومین دفتر شعر حسینی است که چندی پیش با مجموعه شعرهای کلاسیک«چسبی به نام زخم» خود را به مخاطبان شعر معرفی کرد.

طهران، خیابان جمهوری مجموعه کارها و اشعار سپید این شاعر جسور حاوی ۹۴ شعر کوتاه شماره‌گذاری شده سپید است که توسط انتشارات هنر رسانه اردیبهشت روانه بازار شده است.

بارزترین تکنیکی که باید در کارهای سپید کوتاه و به طور کلی در شعرهای کوتاه اجرا شود ایجاز است و زمانی این ایجاز موفق عمل می‌کند که در اجرا و پس از آن مخاطب را با دنیایی بزرگ‌تر از شمارگان کلمات آن متن روبه‌رو کند و اگر از حق نگذریم سید احمد حسینی گاهی اوقات و فقط گاهی اوقات توانسته از این پتانسیل استفاده کند و مخاطب را با دنیایی غنی‌تر نسبت به چند کلمه آشنا کند.

«سرنوشت من‌/‌ کاملا‌/‌ روشن است‌/‌ مثل چشم‌های تو»

کلیت سوژه و تم این مجموعه «تویی که نیستی...» است و شاعر واگویه‌های خود را با خاتون شعرهای سپیدش (و سارای غزل‌هایش) در میان می‌گذارد که گاه این‌گونه واگویه‌ها چنان با احساسات رقیقی همراه است که واقعا نمی‌شود نام شعر بر آن نهاد. (برای مثال توجه شود به شعر شماره ۳)‌«خودت قضاوت کن‌/‌ تو بین این همه تنهایی‌/‌ می‌توانی بخندی؟»که مولف شاید به مدد کشفی زبانی یا تصویری تازه‌تر می‌توانست این چند سطر را به یکی از کارهای خوب مجموعه تبدیل کند، ولی توجه بیش از حد به احساسات صرف و سهل‌انگاری باعث به‌وجود آمدن این معضل در اکثر کارهای این مجموعه می‌شود ولی هرگاه شاعر خود را از این ورطه بیرون می‌کشد به کشف‌های تازه‌تری می‌رسد که می‌تواند مخاطب را به لذت بکشاند. (شعر ۷ یا شعر موجز ۱۱)‌

«خاتون ما‌/‌ پنج حرف داشت‌/‌ ولی‌/‌ حرف نداشت»

هر چند مخاطب امروز از شعر انتظار بیشتری از یک حادثه دارد اما این شعر توانسته خود را از ورطه « متن گزارشی» بیرون کشیده و تبدیل به شعر شود.

زبان گزارشی و تصاویر گزارشی و شعرهای گزارشی که سعی در تحریک احساسات مخاطب دارد از موضوعاتی است که به کرات در این مجموعه، مخاطب را که چنین سطحی به بازی گرفته شده، آزار می‌دهد. شعر ۱۶. حتی اقرار به این‌گونه نوشتن در شعر ۷۴ نیز چیزی از گناه سهل انگاری شاعر کم نمی‌کند. برخی از شعرهای این مجموعه می‌توانستند سطری خوب یا پایه‌ای مناسب برای کاری بلندتر و موفق‌تر باشند که مؤلف عجول این دفتر این فرصت را نه به خود، نه به شعر و نه به مخاطبان این مجموعه داده که از خواندن شعرهایی خوب و جذاب‌تر لذت بیشتری ببرند.

اما گذشته از تمام این حرف‌ها می‌توان در این دفتر با کارهایی که در کمال موجز بودن، مخاطب را میخکوب کنند هم آشنا شد که پشتوانه‌ای محکم برای موجز شدن دارند و بخوبی شاعر در آنها از خود سانسوری به نفع شعر استفاده کرده است.

در مورد این کتاب نمی‌توان داوری کرد. چراکه سید احمد حسینی شاعر جسوری است که غافلگیر کردن مخاطب‌هایش را دوست دارد و فقط باید منتظر کتاب سوم ایشان بود؛ تا قدم بعدی شاعر این شعرهای لحظه‌ای چه باشد!

علی اصغر عالی‌زاده