بعثت؛ روز پیوند گل و لبخند

«من که توفان‌کیش و دریا‌ مذهبم یا «محمد»(ص) می‌تراود از لبم».پیش از آغاز رسالت پروانه‌ها و پرنده‌ها به نمازش اقتدا می‌کردند. ستاره‌ها، قنوت نمازش را بر چشم می‌گذاشتند و به ملکوت می‌بردند.

«من که توفان‌کیش و دریا‌ مذهبم یا «محمد»(ص) می‌تراود از لبم».پیش از آغاز رسالت پروانه‌ها و پرنده‌ها به نمازش اقتدا می‌کردند. ستاره‌ها، قنوت نمازش را بر چشم می‌گذاشتند و به ملکوت می‌بردند.

سنگ های «جبل الرحمه» به کفش های وصله دارش بوسه می نوشتند. خورشید هر روز به احترام او برمی خاست.

چشمه ها به لطف حضور او جاری می شدند و غار حرا اولین کسی بود که برایش آغوش وا کرد. او «امین» شده بود تا یک روز «آمین» دعاهای مردم باشد تا این که روز انتخاب فرارسید.

چشم آسمان برق زد. عقربه ها از حرکت ایستادند. صدای بال فرشته ای به گوش رسید و صدایی از جنس ملکوت در جان لحظه ها پیچید و آرام گفت: بخوان!

و او خواند آنچه را که خداوند از او خواسته بود و آن روز، روز «بعثت» بود. روز شروع شیرین ترین توفان عالم. روز پیدایش باشکوه عشق. روز پالایش دلنواز روح و روز پیوند گل و لبخند.

از آن لحظه بود که غار حرا به رقص درآمد. آفتاب مکه از دل حرا شکوفه زد. خورشید و ماه، مسلمان شدند. نخل ها ردای نور به شانه ها انداختند و موج ها سجده شکر به جای آوردند.

از آن لحظه بود که نسیم سحری چرخ زنان، عطر تنش را به دورترین روستاها رساند. سلمان ها و ابوذرها جریان یافتند و بلال از گلوی گل سرخ، اذان عاشقی سر داد. از آن لحظه بود که سیاهی رنگ باخت و پیشانی بت های کعبه با خاک آشنا شد.

از حرا که به سمت مکه سرازیر شد. زمین به خودش بالید و جویبارها به جریان افتادند. آسمان لبخند زد و وسیع شد. ناودان ها اشک شوق ریختند و قناری ها لب به تلاوت عشق گشودند.

آمد و بر بوریای سادگی و صمیمیت نشست و لبخند خداوند را به مردم نشان داد.

آمد و بهار از شانه های عزیزش نیلوفرانه بالا رفت.

آمد و مرداب ها به حرکت درآمدند.

آمد و انسان ها بزرگ شدند، آنقدر که می توانستند از آسمان ستاره بچینند.

آمد کسی که دست هایش وقف مردم بود

آمد کسی که نسبتی با عشق و ایمان داشت

در سینه اش یک دل، دلی از جنس تابستان

بر روی لب های مبارک ذکر قرآن داشت

عبدالرحیم سعیدی راد