بیشتر مراقب باشیم

نزدیک تعطیل شدن مدرسه است. باید بروم و فرزندم را از مدرسه بیاورم. پنج دقیقه دیر می‌رسم. نشسته است روی سکوی کنار حیاط مدرسه و بینی و چشم‌هایش قرمز شده یعنی گریه کرده است.

نزدیک تعطیل شدن مدرسه است. باید بروم و فرزندم را از مدرسه بیاورم. پنج دقیقه دیر می‌رسم. نشسته است روی سکوی کنار حیاط مدرسه و بینی و چشم‌هایش قرمز شده یعنی گریه کرده است. معلمش از ایوان مدرسه صدایش می‌زند و می‌گوید «بیا. این هم مامانت! این همه گریه کردن داشت دخترم؟» برای این که خنده بیاورم روی لب‌هایش، به پهنای صورتم می‌خندم و دست‌هایم را در امتداد یکدیگر می‌گشایم که بدود به سمت آغوشم.

می خندد و می دود و در آغوشم جای می گیرد. همان طور که او را در بغل دارم، سرم را پایین می آورم که سرش را ببوسم. یکباره چشمم می افتد به چشم های غمگین و نگران دختربچه ای که گوشه دیگر حیاط نشسته و دارد با حسرت ما را تماشا می کند.

هیجانم ناگهان می خشکد و دست هایم که بچه ام را در خود جای داده اند، سست و رها می شوند. چرا پیش از این که بچه را در بغل بگیرم، نگاه نکردم؟ میانه حیاط دبستان پر است از بچه های کوچک و معصوم و دلتنگ خانه، بچه هایی که نمی دانی سقف خانه هایشان چه رنگی است، چه غمی در دل دارند و چه بهانه ای در دلشان به بغض بدل می شود، چه مادری آنها را در بغل می گیرد یا اصلا مادری هست که توی بغلش، اشک هایشان را فراموش کنند و بخندند؟

برای شما هم پیش آمده است که مثل من لحظه ای را چنان مشغول خواهش دل خودتان شده باشید که دغدغه دل دیگران را نداشته باشید؟ به یاد داشته باشیم که ما همیشه با تصمیم قبلی، دلی را نمی شکنیم و با برنامه ریزی خاطری را آزرده نمی کنیم.

لحظاتی هست که آنقدر در خود، غرق و گم می شویم که دیگران را نمی بینیم، حتی اگر یکی از آن دیگران، همان دخترک کلاس اولی باشد که امروز با حسرت و غربت، مهربانی من به دخترم را تماشا می کرد.

دست بچه را می گیرم و از مدرسه بیرون می زنیم. باید او را برسانم به مهد کودک و برگردم محل کارم. ساعت ۱۲ و ۴۵ دقیقه ظهر است. بوی مطبوع غذای ایرانی در هوا منتشر است. آنها که در خانه اند، تدارک ناهار خانواده را دیده اند و شاید مشغول تناولند.

متاسف می شوم که خانه ام نزدیک نیست و نمی توانم از غذای خانگی ام او را سیر کنم. نگاهی به دخترک می کنم و می گویم: «اگر غذای مهد را دوست نداری، می توانم برایت غذا بگیرم.» سوال می کند که غذای مهد چیست؟ نمی دانم، می گویم: «اگر غذای مهد را دوست نداشتی، شب در خانه غذای دلخواهت را می پزم.» خندان می پذیرد و راهمان را به سوی مهد ادامه می دهیم، در حالی که با خود می اندیشم، زمانی که دارم غذای دلچسب فرزندم را با عشق می پزم و رایحه آن از پنجره آشپزخانه منتشر می شود، آیا پیش آمده است که بچه ای گرسنه از پنجره خانه من آن بو را استشمام کرده باشد و دلش آن غذا را خواسته باشد و آیا پیش آمده است که آن بچه از مادر یا پدرش همان غذا را خواسته باشد و آنها شرمنده او شده باشند؟

بیشتر مراقب اطرافمان باشیم.

اشرف باقری