آبرو و نیکنامی

آبرو، حق مسلم هر انسانی است که بخشی از آن به همت و اراده خود او و توانایی های مادی و معنوی او فراهم می شود و بخشی نیز ودیعه خداوند است که بنده اش را عزت و احترام می بخشد.

آبرو، حق مسلم هر انسانی است که بخشی از آن به همت و اراده خود او و توانایی های مادی و معنوی او فراهم می شود و بخشی نیز ودیعه خداوند است که بنده اش را عزت و احترام می بخشد. همه انسان ها خواهان دستیابی به موقعیت اقتصادی، فرهنگی و علمی مناسبی در جامعه هستند؛ ولی نوع و جنس اندیشه افراد، پندار آنان را از موقعیت مناسب شکل می دهد.

به عنوان مثال، فردِ دنیاپرست، اوج افتخار را در افزونی سرمایه مادی خود می بیند. از این رو، در میان معیارهای او برای، آبرو و سربلندی جایی برای بذل و بخشش به دیگران وجود ندارد. حال آنکه علی علیه السلام می فرماید: «ما حٌصّنَتِ الْأَعْراضُ بِمِثْلِ الْبَذْل؛ هیچ چیز مانند بخشش، آبروها را نگه نمی دارد». از سوی دیگر، گاه برای حفظ گوهر گران آبرو، از بذل جان نیز نباید دریغ کرد، همان گونه که علی علیه السلام می فرماید: مِنَ النَّبْلِ اَنْ یَبْذُلَ الْرَّجُلُ نَفْسَهُ وَ یَصُونَ عِرْضَهٔ: از بزرگواری است که شخص در راه نگهداری آبرویش، جانش را فدا کند.