فوتبال و سیاست

فوتبال به عنوان یکی از پر طرفدارترین رشته های ورزشی در جهان همواره با جریانات مختلفی عجین می شود گاهی اتفاقات به نحوی جریان سازی می شود که جایی برای نامیدن این رشته مهیج به عنوان یک ورزش باقی نمی ماند

فوتبال به عنوان یکی از پر طرفدارترین رشته های ورزشی در جهان همواره با جریانات مختلفی عجین می شود. گاهی اتفاقات به نحوی جریان سازی می شود که جایی برای نامیدن این رشته مهیج به عنوان یک ورزش باقی نمی ماند. بازیکنان، مربیان و برخی رؤسای باشگاه ها همواره برای رسیدن به اهداف سیاسی و اجتماعی خود از ورزش به عنوان یک ابزار استفاده می کنند تا از آن طریق خود را در جوامع بشری بیشتر نمایان سازند . آنها گاهی اوقات به حدی از نام و اعتبار برخوردار می شوند که حتی برای رسیدن به پست های سیاسی زحمت زیادی برای جلب حمایت مردم متحمل نمی شوند. در این سلسله مطالب یک ترکیب ۱۱ نفره تشکیل داده و قصد داریم شما را با تعدادی از نام های مشهور ورزشی جهان که با سیاست هم میانه خوبی دارند، آشنا نماییم. نیل لنون به عنوان هشتمین گزینه از نظرتان می گذرد:

● نیل لنون، قربانی اختلافات مذهبی

فوتبالیست سیاسی مورد بحث امروز، «نیل لنون» می باشد، بازیکن تیم سلتیک که به محض انتخاب شدن به عنوان کاپیتان تیم ملی ایرلند شمالی، به مرگ تهدید شد. این رویداد در سال ۲۰۰۲ اتفاق افتاد. درست قبل از اینکه «لنون» بتواند به عنوان کاپیتان در تیم ملی ایرلند شمالی بازی کند، شخصی با BBC تماس گرفت و او را به مرگ تهدید کرد. این هافبک که قبلاً هم تهدید به مرگ شده بود، از انجام مسابقه صرفنظر کرد. او دیگر هیچ گاه برای کشورش به بازی نپرداخت. این آخرین اپیزود از جنجال کاتولیک ها و پروتستان ها بود که بیشتر از ۳۰ سال در ایرلند شمالی جریان داشت.

نیل لنون برای این تنبیه شد که یک کاتولیک بود و برای تیمی بازی می کرد که به کاتولیک بودن شناخته شده بود، «سلتیک گلاسکو.» او مرتباً می گفت که علاقه مند است در تیم ایرلند متحد بازی کند در حالی که بسیاری از حامیان تیم ایرلند، پروتستان هستند. «مایکل بوید» مدیر روابط عمومی فدراسیون فوتبال ایرلند و یکی از معدود افرادی که با شهامت مقابل فرقه گرایی ایستاده در این باره اظهار داشت:«این اتفاق بسیار ناامیده کننده بود و مسلماً نقطه ضعف فوتبال ما در تمام رقابت هاست اما برای تغییر این اوضاع نیاز به سازماندهی داریم.» اکنون بعد از گذشت چندین سال، «لنون» طوری رفتار می کند که متعلق به سن و سالش است و ایرلند شمالی با همکاری «یان پیسلی» فرقه گرای پروتستان و «مارتین مک گینس» فرقه گرای کاتولیک اداره می شود. در فوتبال هم هواداران فوتبال عمل زشت خود را با به دست آوردن جایزه بهترین تماشاچیان فوتبال جبران کردند. بالاخره این داستان زشت، پایان شادی پیدا کرد البته با کمی تشکر از نیل لنون.

کار و بار لنون در سال ۲۰۰۱ آغاز شد. قبل از اینکه وی به سلتیک بپیوندد، برای ۷ سال متوالی بدون هیچ حادثه ای برای ایرلند شمالی بازی کرد.( البته کاتولیک ها همیشه در تیم حضور داشته اند) جایی که فوتبال گلاسکویی بیشترین هیجان را ایجاد می کند ایرلند شمالی است. کاتولیک های محلی به سلتیک گرایش پیدا کردند و پروتستان ها به رنجرز. هنگامی که لنون به سلتیک پیوست، بسیاری از پروتستان های ایرلند شمالی کینه او را به دل گرفتند. از نظر آنها به تن داشتن حلقه سفید و قرمز جرم بیشتری دارد تا کاتولیک بودن. در طول بازی میان ایرلند شمالی و نروژ در سال ۲۰۰۲ در ویندور پارک بلفاست ، مورد تمسخر تماشاگران خودی قرار گرفت.

آنها سرود سنتی ضدکاتولیک می خواندند و شعار می دادند که ما در تیم خود یک (پروو) به دست آورده ایم. در بین ۲ نیمه «مایکل بوید» برای شناختن کسانی که آواز می خواندند به جایگاه آمد، یک عده حدود ۵۰ تا ۱۰۰ نفر و تعداد کمی که در اطراف پراکنده بودند. او می گوید چیزی که مرا بشدت آزرده کرد این بود که آنها خود را حامیان باوفادار ایرلند شمالی می دانستند.

بسیاری از هواداران ایرلندی در خشم مایکل بوید سهیم شدند اما اندکی پس از آن، کشور به سمت صلح سیاسی رفت و حامیان تصمیم گرفتند که فرقه گرایی را در فوتبال ریشه کن کنند. «استوارت مک کافی» یکی از لیدرهای فوتبال، این راه را ارائه داده است:«اگر شما می خواهید که خط مشی سیاسی خود را نشان دهید، صندوق رأی جای بدی برای آن نیست، اگر می خواهید دین خود را نشان دهید، کلیسا بهترین مکان است اما اگر می خواهید شاهد تلاش ۱۱ مرد باشید که در زمین فوتبال از جان مایه می گذارند، «ویندور پارک» همان مکان است. از این رو بود که پس از هو کردن «لنون»، تماشاگران در بازی بعدی او را هر وقت پا به توپ می شد تشویق می کردند و در ادامه با سرود می خواندند: «فقط یک نیل لنون وجود دارد.» هروقت هم کسی شروع به خواندن سرودهای مبتذل فرقه گرایانه می کرد، دیگر تماشاگران با سر دادن سرودی جدید، آن را وادار به سکوت می کردند و می گفتند:«ما برزیل نیستیم، ما ایرلند شمالی هستیم.» و این اوضاع تا یک سال بعد و زمان تهدید به مرگ لنون ادامه داشت. و بدین ترتیب «لنون» به دیدن بازی های تیم ملی در تلویزیون اکتفا کرد. او در ابتدای سال به مایکل بوید گفت: متوجه شده ام که اکنون هواداران بسیار مشوق هستند.

آگوست امسال برای دیدن بازی ایرلند شمالی و لیختن اشتاین در «بلفاست» بودم، تماشاچیان مرا هم ترسانده بودند. آنها تقریباً تمام مدت آواز می خواندند، حتی زمانی که ضربه ای به جای گل به پشت دروازه می رفت از تشویق دست بر نمی داشتند (نکته جالب این است که با وجود هواداران ایرلند شمالی، تیم رقیب حداقل امکانات را داراست) و بعد از آن هم برای لیختن اشتاین حیرت زده کف می زدند. امروز تنها اندکی از احساسات فرقه گرایانه وجود دارد که پروفسور «گراهام واکر» استاد سیاست در دانشگاه کوئین بلفاست می گوید:«رنجرها باید از ایرلند شمالی یاد بگیرند.» او که از فرقه سلتیک جدا شده میراثی از خود باقی گذاشت. ممکن است او آخرین انگلیسی باشد که چنین زجری را تحمل کرده است. مطمئناً در گلاسکو دیگر چنین چیزهایی وجود ندارد: از وقتی که رنجرها کاتولیک های بیشماری را مخصوصاً از قاره اروپا پذیرفتند. اپیزود را به یاد آورید، مایکل بوید می گوید: «این شرم آور است که تهدید مرگ، به حضور لنون در بازی های بین المللی پایان داد. او یک بازیکن بزرگ است.»