از علاقه‌مندی به هنر تا گرفتن امضا از هنرمندان

داستان علاقه‌مندی به هنر در نوجوانان و جوانان ما، متأسفانه گاهی در این حد است که بیش از آن که به اصل هنر و هنرمند بپردازند، به جمع کردن امضای این و آن و عکس گرفتن و سؤال کردن‌های …

داستان علاقه‌مندی به هنر در نوجوانان و جوانان ما، متأسفانه گاهی در این حد است که بیش از آن که به اصل هنر و هنرمند بپردازند، به جمع کردن امضای این و آن و عکس گرفتن و سؤال کردن‌های بی دلیل و بی جا و حتی گاهی مضحک می پردازند.

هر چند تمام این گزینه ها از روی علاقه شدید و در موارد زیادی متعصبانه اتفاق می افتد، به هر حال نیازمند بحث و بررسی است. حال اگر این عمل از سوی یک نوجوان ‌١٤-۱۳ ساله انجام شود، تا حدودی توجیه پذیر است، اما وقتی همین حرکت از سوی یک انسان ‌٤٠-۳۰ ساله اتفاق می افتد، چه باید گفت؟

متأسفانه در خیلی از برنامه های هنری و به خصوص موسیقی،‌ امکان ارتباط مستقیم هنرمند با مخاطب اش خیلی وجود ندارد؛ چرا که تعداد علاقه مندان آن قدر زیاد است که باعث آزردگی جسمی و روحی وی می شود. از سوی دیگر خیل مشتاقان این انتظار و توقع را از هنرمند محبوب شان دارند.

تلاش برای گرفتن امضا و عکس یادگاری به تنهایی افتخار به حساب نمی آید، هر چند در مجموع هم به عنوان نشان قهرمانی نیست، ‌اما برای آن دسته از افراد که جز علاقه مندی، دخالت دیگری در هنر ندارند، گرفتن عکس و امضا از هنرمند مورد علاقه شان، حتی اگر او با قیافه ی عبوس در کنار آن‌ها قرار گرفته باشد، معادل چنین نشانی است که به زعم آن‌ها، به سادگی به دست نمی آید!

دیدگاه سطحی نگر،‌ یکی از مهم ترین عوامل اصرار بر گرفتن امضا و عکس - البته از نوع اجباری و بی دلیل آن!- و طرح پرسش های فاقد وجاهت عقلانی از سوی گروهی است که با وجود علاقه‌مندی، به چند دلیل امکان حضور حقیقی و جدی آن‌ها در عرصه ی هنر فراهم نشده است: دیدگاه و شرایط خانواده، سستی و کاهلی در انجام تکالیف موسیقی و پی گیری نکردن آن با حضور یکی دو جلسه ای،‌ چشم و هم چشمی های دوستانه و خانوادگی. شاید در نگاه نخست بررسی روان‌شناسی این مسأله، استهزا آمیز به نظر بیاید، اما حقیقت آن است که توجه به همین اصول و امور بدیهی است که راه را برای رسیدن به موفقیت های جامع و امور کلی باز می کند.

ذهن وسیع گرا و ایده آل خواه به کوچک ترین جزییات توجه می کند تا در راه رسیدن به پیروزی‌های فردی و عمومی، از وجود آن‌ها استفاده نماید. ذهن خردگرا آن قدر توانایی نخواهد داشت که راه پر پیچ و خم موفقیت را به پایان برساند.

بنابراین از همین مسأله ی به ظاهر کوچک عکس و امضای نامناسب -نامناسب از آن لحاظ که وقتی با یکی عکس می گیری، حداقل طرف مقابل باید راضی باشد و بخندد!- و پرسش های نا به جا، دیدگاه افراد را می توان دریافت، چرا که آن عکس و امضا یا بعد از مدتی، فراموش می شود، یا دور ریخته می شود یا اصلاً به خاطر آن که بایستی به عنوان مدال افتخار به همه نشان داده شود، گم می شود، آن هم امضاهایی که روی اسکناس و دفترچه ی تلفن و جزوه ی دانشجویی درج شده است!!!