۴ مارس سال ۱۹۵۶ ـ مقدمه فرضیه دمکراسی

پرفسور« رابرت دال R. Dahl» که از دمکراسی نویسان ردیف اول قرن ۲۰ است و در ۱۹۱۵ به دنیا آمده است کتاب معروف خود « مقدمه فرضیه دمکراسی » را چهارم مارس سال ۱۹۵۶ منتشر ساخت . کتابهای مهم دیگر …

پرفسور« رابرت دال R. Dahl» که از دمکراسی نویسان ردیف اول قرن ۲۰ است و در ۱۹۱۵ به دنیا آمده است کتاب معروف خود « مقدمه فرضیه دمکراسی » را چهارم مارس سال ۱۹۵۶ منتشر ساخت . کتابهای مهم دیگر او « چه کسی باید حکومت کند منتشره در ۱۹۶۱ » ، « دمکراسی و انتقادهایی که به آن وارد آمده است منتشره در سال ۱۹۸۹ » و « درباره دمکراسی منتشره در سال ۱۹۹۸ » هستند . سایر آثار این اندیشمند آمریکایی عبارتند از : « پالی راکی » ، « دمکراتیک پالیتیکز» ، و ....

پرفسور دال که کار تدریس دمکراسی را از ۱۹۴۶ آغاز کرد عقیده دارد که میان واقعیت های دمکراسی و ایده آلهای آن فرسنگها فاصله است . او می گوید که دمکراسی پس از نزدیک به ۲۵ قرن هنوز ــ جز در کشورهای کوچک اروپایی و احتمالا کاستاریکا ــ فرضیه است و تا مسئله مشارکت در آن به طور کامل حل نشود به صورت فرضیه باقی خواهد ماند . حتی دولتهایی که خود را پاسداردمکراسی معرفی می کنند برنامه جامعی برای آموزش دمکراسی به مردم ندارند . دمکراسی باید تدریس و تجربه شود تا مردم آن را از ضروریات زندگانی به حساب آورند.

به عقیده دال، دمکراسی از تعدیل توزیع درآمد نمی تواند جدا باشد و از مردمی که همه حواسشان معطوف به تامین حد اقل معیشت است و یا مردمی که رسانه های عمومی مستقل ( حرفه ای ) ندارند نمی توان انتظار مشارکت واقعی در دمکراسی را داشت . نامزدی ، هرچند شایسته ، مردمدوست و مناسب ، وقتی که وسیله تبلیغ در اختیار نداشته باشد و مردم او واندیشه ها و کارهایش را نشناسند شکست می خورد. گذشته نشان داد نظامهای سوسیالیستی هم که واژه دمکراتیک را یدک می کشیدند به قدری گرفتار بورو کراسی پیچیده خود و فاصله هیات حاکمه از مردم شده بودند که در این جوامع شنیدن کلمه دمکراسی برای مردم مشمئز کننده شده بود.

به زعم دال ، کشوری را که در آن اکثریت به عقاید و نظرات اقلیت توجه نکند نمی توان دمکراتیک نامید . جامعه ای می تواند خود را دمکراتیک بنامد که فرهنگ دمکراسی در آن عمومیت یافته و قسمتی از زندگی روز مره مردم شده باشد. او می گوید که نباید گفت کاپیتالیسم مترادف با دمکراسی است ، زیرا کاپیتالیسم اگر کنترل نشود در جامعه ایجاد نا برابری می کند و مردم را از دمکراسی متنفر و دست کم نسبت به آن بی اعتنا می کند و در اینجا ست که آمادگی برای قبول دیکتاتوری زیاد می شود زیرا که اکثریت مردم ذاتا خواهان ثبات و نظم هستند