بوسیدن دست خدا کارگشای ملت‌ها

ماه ربیع‌الاول ظرفی برای شادی‌ها و غم‌ها است. در این ماه هم سرور و شادمانی موج می‌زند، هم غم‌ها و غصه‌ها! این ماه در بردارنده لیلئ‌المبیت، هجرت‌رسول‌الله(ص) از مکه به مدینه، …

ماه ربیع‌الاول ظرفی برای شادی‌ها و غم‌ها است. در این ماه هم سرور و شادمانی موج می‌زند، هم غم‌ها و غصه‌ها! این ماه در بردارنده لیلئ‌المبیت، هجرت‌رسول‌الله(ص) از مکه به مدینه، آغاز امامت علی(ع)، ولادت پیامـــبر اکرم(ص) و امام صادق(ع)، ازدواج پیامبر(ص) با خدیجه(س)، آغاز امامـــت حضرت حجت‌بن‌الحسن(عج)، آغاز وجوب نماز، ورود حضرت معصومه(س) به قم و هلاکت یزیدبن‌معاویه و عمربن‌سعد بن وقاص از به یاد ماندنی‌ترین ایام شادمانی این ماه برای مؤمنان است؛ اگرچه این لحظات سرور در کنار وقایعی چون هجوم به خانه حضرت زهرا و شهادت امام عسکری(ع) و ... قرار می‌گیرد. آنچه مهم است این که تمامی این معانی یک وجه مشترک دارد و آن این که هرچه رنگ خدا داشته باشد و هر دستی که به دستان خداوند سپرده و فشرده گردد پیروز و ماندگار است و هرچه علیه ربوبیت الله باشد محکوم به فنا و شکست است. آری راز «یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا» هم در این مهم نهفته است.

با کمی تأمل روشن می‌شود که امام معصوم نفرمود «یفرحون لولادتنا و یحزنون لشهادتنا» بلکه فرمود: مؤمن آن کسی است که به آنچه ما را شاد می‌سازد، شاد شود (یفرحون لفرحنا) و هر آنچه ما را غمگین می‌کند، محزون شود (یحزنون لحزننا). قرآن و عترت این دو محور یعنی شاد به شادی حق و غمگین به غم حق که واقعیت تعادل در مدار سعادت است را تفسیر و تعلیم فرموده‌اند.

قرآن کریم خطاب به خاتم می‌فرماید «قل ان صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله رب‌العالمین». یعنی هرکس که به دنبال یافتن سعادت در تمام اضلاع حیات و زندگانی است باید مقصود و مطلوب و توجه‌گاهش الله باشد.

آری دست خدا، پیامبر اکرم (ص) را در برابر شمشیر مشرکین مکه با تار سست بنیاد عنکبوت؛ پیروز کرد و آنجا که بکر بن وائل همراه پیامبر(ص) در غار ثور از ترس در حال قالب تهی کردن بود پیامبر (ص) فرمود «لاتحزن ان الله معنا» غمگین مباش. در دست ما، دست خداست! و محمد مصطفی(ص) پیروز شد و غافلان از دست خدا، مأیوس بازگشتند.

آنگاه که پیامبر اکرم(ص) مأمور شد به امر خدا مکه را ترک و به مدینه برود، قرار شد جانش و برادرش و وصی و خلیفه‌اش در بستر او بخوابد تا افراطیان و تفریطیان حجاز، از نبود حضرتش بی‌خبر بمانند.

شبی خاتم حرکت کرد که مشرکان مکی قصد کشتن آن حضرت را نمودند و مولای متقیان علی (ع) قبول کرد تا در بستر رسول‌الله (ص) بخوابد و در وصفش به جای «لاتحزن» کریمه : «و من‌الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله» شرف نزول یافت (از مردمان کسی هست که جان خویش را در راه خشنودی خداوند می‌فروشد و خدا بر بندگان خود مهربان است).

و امام علی(ع) جای حضرت محمد(ص) آرمید و مشرکان نقشه کشیدند تا از همه قبایل بزرگ شمشیرزنی باشد تا بنی هاشم نتواند قصاص خون کند، بلکه به خون‌بها رضایت دهد و ۴۰ شمشیرزن هم پیمان، شبانه با خیال خوش غافلانه بر بستر پیامبر (ص) هوار شدند! ریختند یا زدند یا نزدند! اما آنچه باز دیده شد دستان خداوند بود و بس! و علی(ع) در سلامت بود هم در ایمان و امتحان و هم در جسم و جان و هم پیامبر خدا(ص) به سلامت هجرت نمود! و باز هم دست خدا بوسیدنی شد.

آری حقیقت سعادت در تمسک به یدالله است. هر کس دست در دست خدایش سپرد و فشرد؛ هم ایمانش و هم جانش در سلامت می‌ماند و هر کس از این توسل غافل و محروم ماند ذلیل و شکست‌خورده خواهد ماند.