پنجشنبه, ۲۰ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 9 May, 2024
خودکشی چه بیمارانی را بیشتر تهدید می کند
بسیاری از بیماریهای طبی هستند که در زمینههای فردی همچون سابقه بیماریهای روانپزشکی و خصیصههای شخصیتی، وی را دچار خودکشی میکند.
یکی از سوالات رایج روانپزشکان حین ارزیابی بیماریهای طبی، یافتن افکار یا برنامه اقدام به خودکشی است. افکارخودکشی یا اقدام به خودکشی در بیماریهای طبی نسبت به بیماریهای روانپزشکی بسیار کمتر است اما لازم است به آن توجه کرد، چرا که ممکن است پزشکان از آن غافل باشند...
بسیاری از اوقات در بیمارستانها یا مطب، بیماران از سخنگفتن در مورد مرگ یا خودکشی پرهیز میکنند یا ممکن است تصمیم خود برای خودکشی را به شکل غیرمستقیم همچون مقاومت در درمان یا انجام ندادن توصیههای درمانی نشان دهند و در برخی از اوقات بیماران باپزشک معالج خود به ویژه پزشکی که معمولا به وی مراجعه میکنند، پیرامون افکار خودکشی صحبت میکنند. ارزیابی و برخورد حرفهای با افکار خودکشی مهارتی است که نه تنها روانپزشکان لازم است آن را به کار برند، بلکه سایر تخصصهای پزشکی و پزشکان عمومی نیز ضرورت دارد برآن مسلط باشند. با وجود مطالعات فراوان، عوامل متعددی در خودکشی بیماران طبی موثرند، اما راهکاری شناخته شده برای غربالگری خودکشی در این بیماران معرفی نشده است. بیماریهای طبی متعددی، خطر اقدام به خودکشی را افزایش میدهند. از آن جمله میتوان به بیماریهای ریه، زخمهای پپتیک، سرطان، نقایص بینایی و بیماریهای پروستات اشاره کرد. با این وجود، عوامل خطرساز نمیتواند قصد یک فرد بیمار را دقیقا مشخص کند و کاملا به شرایط فردی مرتبط است و ارزیابی انفرادی وضعیت روانی اجتماعی و بیماری طبی وی، بهترین شاخص ارزیابی خطر خودکشی است. بر این اساس متخصصان حوزه خودکشی، به جای تمرکز بر تعیین خطرخودکشی فردی، به دنبال هدفی واقعیتر، یافتن گروههای در معرض خطر اقدام به خودکشی هستند. علاوه بر شناسایی گروههای در معرض خطر، توجه به گروه علایم کلی روانپزشکی نظیرافسردگی، اضطراب و علایم روانپریشی، میتواند بهتر از تشخیصهای مرسوم روانپزشکی به شناختن بیماران در معرض خودکشی کمک میکند.
● فرایند شکلگیری خودکشی
در فرایند شکلگیری خودکشی، براساس رویکرد «مان»، مدل زمینه - استرس (Diathesis-Stress) نقش دارد. استعداد ژنتیک، حوادث اولیه زندگی، بیماریهای مزمن، سوءمصرف طولانی مدت مواد و تغذیه (نقش کلسترول) از جمله عوامل زمینهساز شکلگیری خودکشی است. با وجود چنین عوامل مستعدکننده، استرسهایی همچون بیماریهای حاد روانپزشکی، مصرف حاد مواد و تنشهای اجتماعی یا روانی منجر به این خواهد شد که فرد دچار افکار یا اقدام به خودکشی شود. از استرسهای موثر در خودکشی، بیماریهای طبی هستند که در زمینههای فردی همچون سابقه بیماریهای روانپزشکی و خصیصههای شخصیتی، وی را دچار خودکشی میکند. گزارشها پیرامون شیوع خودکشی در بیماریهای طبی متفاوت است. در مطالعهای (هاکت واسترن، ۱۹۹۱) گزارش کردند
۲-۱ درصد بیماران بستری در بخش اورژانس بیمارستان عمومی ماساچوست بیمارانی بودهاند که اقدام به مسمومیت با دارو کرده بودند. نیمی از این بیماران نیازمند بستری روانپزشکی بودهاند. در مطالعهای دیگر (هال وهمکاران، ۱۹۹۹) در میان کسانی که اقدام جدی خودکشی داشتهاند،۴۱ درصد بیماری مزمن و پیشرونده طبی داشتهاند که ۹درصد آنها اخیرا به بیماری تهدیدکننده حیات مبتلا شدهاند. در مطالعهای جدید، میزان بیماریهای طبی در افراد با اقدام به خودکشی موفق، ۴۰-۳۰ درصد گزارش شده است. (هاجزوکلیسپیس،۲۰۰۱) و اغلب این بیماران در خارج از بیمارستان اقدام به خودکشی کردهاند و در میان افرادی که در فنلاند اقدام به خودکشی موفق داشتهاند، ۲درصد در بخشهای جراحی یا داخلی بستری بودهاند. در میان کسانی که در بیمارستان اقدام به خودکشی موفق داشتهاند، اغلب آنها یک یا چند بیماری مزمن و تهدیدکننده حیات داشتهاند یا اینکه از اثرات ناتوانکننده آن رنج بردهاند.
در بیماریهای طبی چند بیماری (حدود ۶۳بیماری)، بالقوه خطر اقدام به خودکشی را افزایش میدهند. درمیان این بیماریها ایدز، مولتیپل اسکلروزیس، بیماریهانتینگتون، سرطان (بهویژه سرطانهای سر و گردن)، لوپوس اریتماتوز سیستمیک و زخم پپتیک و صرع عملا خطر اقدام به خودکشی را افزایش میدهد.
● اقدامات لازم درصورت وجود افکار خودکشی
افکار خودکشی یا اقدام به آن نیاز به پیشگیری، تشخیص و اقدام درمانی فوری دارد. اولین گام در پیشگیری از اقدام به خودکشی، تشخیص و درمان به موقع اختلالات روانپزشکی همراه در بیماریهای طبی است. آموزش بیمار وخانواده وی پیرامون سیر و درمان بیماری جسمی میتواند سازگاری روانی بیمار را بهتر کند و ناامیدی و بدبینی را کمتر کند. لازم است در بیماران در معرض خودکشی به وضوح از خودکشی پرسید و این بررسی و پرداختن، نه تنها خطر اقدام به خودکشی را افزایش نمیدهد، بلکه در بیماران مبتلا به بیماریهای جدی، تنش و فشار ناشی از افکار خودکشی را کاهش میدهد و نوعی همدلی با بیمار است. هر بیماری که آرزوی مرگ میکند نباید او را مبتلا به افسردگی دانست و برای وی داروی ضدافسردگی شروع کرد. یکی از نقشهای روانپزشک محدودکردن این درمانهای زودهنگام و غیرضروری است. تشخیص زیاده از حد افسردگی، منجر به دارودرمانی بیش از اندازه، استفاده نکردن از رواندرمانی و غفلت از واکنشهای عاطفی بیمار خواهد شد. روانپزشک میتواند کمک کند تا بیمار احساس گناه، ترس، افکار خودکشی و تاریخچهای که دشوار است با پزشک خود در میان بگذارد را بررسی کند.
علاوه بر درمان علایم روانپزشکی، لازم است به مصرف مواد، اثر سایر داروها و نیز عوارض روانپزشکی بیماریهای طبی نیز توجه کرد. رواندرمانی میتواند به بیان سوگ و ناامیدی کمک کند و از طرفی به ایجاد معنی در زندگی کمک نماید. از دیگر سو رواندرمانی میتواند جنبه آموزشی برای بیمار و خانواده وی داشته باشد و به این شکل سازگاری بیمار با بیماری را افزایش میدهد. توجه به جنبههای معنوی بیمار حائز اهمیت است، چرا که باورهای معنوی میتواند اثر محافظتی در مقابل افکارخودکشی داشته باشد.
دکتر محمد اربابی، روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران رئیسی دولت سیزدهم دولت انتخابات رئیس جمهور مجلس شورای اسلامی سید ابراهیم رئیسی انتخابات مجلس رافائل گروسی حجاب مجلس
هواشناسی قتل تهران شهرداری تهران آموزش و پرورش بارش باران پلیس فضای مجازی سلامت سیل وزارت بهداشت سازمان هواشناسی
گاز قیمت طلا قیمت دلار نمایشگاه نفت قیمت خودرو بانک مرکزی خودرو مسکن مالیات بازار خودرو حقوق بازنشستگان ایران خودرو
نمایشگاه کتاب زنان تلویزیون نمایشگاه کتاب تهران سینمای ایران کتاب سریال تئاتر سینما دفاع مقدس موسیقی مهران مدیری
اینوتکس
اسرائیل رژیم صهیونیستی روسیه غزه فلسطین جنگ غزه رفح حماس حمله به رفح نوار غزه مصر طوفان الاقصی
فوتبال پرسپولیس رئال مادرید استقلال لیگ قهرمانان اروپا بایرن مونیخ لیگ برتر باشگاه پرسپولیس باشگاه استقلال لیگ برتر ایران ذوب آهن بازی
هوش مصنوعی فناوری فیبرنوری اپل سامسونگ گوگل آب ایلان ماسک ناسا پارک فناوری پردیس مایکروسافت
آسم سبک زندگی افسردگی بیمه سبزیجات کمردرد