با اراده ترین انسان های جهان را بشناسید

اسکار پیستوریوس معروف به سریع ترین انسان بدون پا, دونده دوی سرعت آفریقای جنوبی است پیستوریوس که از هر دو پا معلول است, مدال طلای دوی ۲۰۰ متر و مدال برنز دوی ۱۰۰ متر پارالمپیک آتن در گروه معلولان از یک پا را به دست آورده است و بارها رکوردهای جهانی دوهای ۱۰۰ متر, ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر پارالمپیک را شکست

اسکار پیستوریوس معروف به سریع‌ترین انسان بدون پا، دونده دوی سرعت آفریقای جنوبی است. پیستوریوس که از هر دو پا معلول است، مدال طلای دوی ۲۰۰ متر و مدال برنز دوی ۱۰۰ متر پارالمپیک آتن در گروه معلولان از یک پا را به‌دست آورده‌است و بارها رکوردهای جهانی دوهای ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر پارالمپیک را شکست.

هر دو پای او از زانو به پایین، نازک‌نی (استخوان نازک میان مفصل زانو و پاشنه پا) نداشتند. اسکار در کودکی به پدرش گفته‌بود، روزی در سوپر ۱۴ (لیگ حرفه‌ای راگبی در زلاند نو، استرالیا و آفریقای جنوبی) شرکت خواهد کرد. او با پاهای مصنوعی علاوه بر راگبی، در مسابقات واترپلو و تنیس آموزشگاه‌های آفریقای جنوبی هم شرکت کرد. پیستوریوس از بوئرهای آفریقای جنوبی است و یک‌چهارم از طرف مادربزرگش ایتالیایی است. هم‌اکنون دانشجوی رشته علوم ورزشی و مدیریت بازرگانی در دانشگاه پرتوریاست و یک برادر بزرگ​تر به نام «کارل» و یک خواهر کوچک​تر به نام «اِمی» دارد.

● بدون مادرم به جایی نمی‌رسیدم

تنها دونده‌ بدون پای جهان در روز ۲۲ نوامبر سال ۱۹۸۶ میلادی در بخش سندتون شهر ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی به دنیا ‌آمد. ۱۱ ماهه بود که هِنکه و شِیلا پدر و مادرش تصمیم هراس‌آور و شجاعانه خود را عملی کردند و در یک عمل جراحی پاهای اسکار از زانو به پایین قطع شد و او راه رفتن با پای مصنوعی را آموخت. البته اسکار کوچک‌تر از آن بود که بتواند این خاطره‌ تلخ را به یاد داشته باشد یا حتی لذت قدم برداشتن با دو پا را به خاطر بیاورد.

به هر حال او با این شرایط ویژه به مدرسه رفت و از همان ابتدا نشان داد نمی‌خواهد با قطع عضو خاصی که دارد، گوشه‌ای بنشیند.در مدرسه ۱۱ ساله بود که راگبی بازی می‌کرد و با تیغه‌هایی مصنوعی که به جای پا برایش طراحی شده بود، می‌دوید. پس از آن، در رشته‌هایی مانند واترپلو یا تنیس هم شرکت می‌کرد و عضو تیم منتخب مدرسه‌ بود. او حتی در این رشته‌ها به عضویت تیم استانی نیز درآمد. پس از آن به عضویت باشگاه کشتی المپیک درآمد. اسکار پس از یک آسیب‌دیدگی جدی از ناحیه زانو حین راگبی، از سال ۲۰۰۴ به صورت جدی و حرفه‌ای دویدن را آغاز کرد.

پیستوریوس درحالی از ورزش جدا نمی‌شد که در کودکی پدرش و در ۱۵ سالگی مادرش را ازدست داده بود. زمان از دست دادن مادرش بود که روی بازویش تاریخ تولد و وفات مادرش را خالکوبی کرد.

اسکار خاطره‌های شیرینی از مادرش دارد: «مادرم تنها کسی بود که باعث رشد من شد. من بدون او به جایی نمی‌رسیدم. او ۳ سال پیش از اینکه دویدن را شروع کنم از دنیا رفت. مادرم ۳ هفته پیش از مرگش، نامه‌ای برایم نوشت و به من گفت، به پاهایت نگاه کن که امروز با سرعت می‌دوند. به تمرین‌ها و تلاشت ادامه بده، اما به خودت زیاد فشار نیاور. او زن عاقلی بود و درس نوع‌دوستی و محبت را به من آموخت. با وجود این سختی‌ها اکنون دویدن بخشی از زندگی من است که زندگی را برایم آسان‌تر کرده است.»

● یک گام تا المپیک

در عین نقص عضوداشتن ورزش جزئی از زندگی پیستوریوس بوده است؛ اما نخستین رقابت مهم ورزشی اسکار در سال ۲۰۰۴ بود، وقتی که برای نخستین بار در بازی‌های پارالمپیک آتن شرکت کرد. او در ۱۰۰ متر، سوم شد اما ‌ کسب عنوان قهرمانی در ۲۰۰ متر این شکست را جبران کرد. او با ۲۱ ثانیه و ۹۷ صدم ثانیه حتی رکورد این ماده را هم شکست.

پیستوریوس در سال ۲۰۰۵ برای نخستین بار در رقابت‌های دوندگان سالم، در آفریقای جنوبی دوید و پس از آن در رقابت‌های جهانی دوندگان معمول عنوان‌های قهرمانی ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را کسب کرد. البته این افتخارها را به شکستن رکورد جهانی اضافه کنید. این روند در سال ۲۰۰۷ هم ادامه پیدا کرد و سال ۲۰۰۷ سال ویژه‌ای برای او بود.

۲ سال پیش از سوی اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی (IAAF) از پیستوریوس دعوت شده بود تا در رقابت‌های جهانی هلسینکی در سال ۲۰۰۵ شرکت کند؛ اما او برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ در رقابت‌های لیگ طلایی دوومیدانی در رم با دوندگان سالم دوید. او در گروه خودش با زمان ۴۶ ثانیه و ۹۰ صدم ثانیه دوم شد. اسکار خودش را با این مسابقه گرم کرد تا بتواند در رقابت‌های بین‌المللی «نورویج یونیون» انگلستان شرکت کند. اما در آن رقابت بسیار مهم که «جرمی وارینر» قهرمان جهان و المپیک در آن اول شد، اسکار چندان موفق نبود و با زمان ۴۷ ثانیه و ۶۵صدم ثانیه در گروه ۸ نفره خود، هفتم شد.

● هدف اصلی

هدف اصلی پیستوریوس در سال ۲۰۰۷ این بود که بتواند جواز حضور در بازی‌های المپیک پکن را کسب کند، نه بازی‌های پارالمپیک پکن. زیرا می‌خواست همراه با افراد سالم در المپیک بدود، هدفی که برای رسیدن به آن مشکلات فراوانی وجود داشت. سرعت و توانایی بالایی که او در سال ۲۰۰۷ از خود نشان داد، موج جدیدی را در دوومیدانی دنیا به وجود آورد. موفقیت‌های شگفت‌آور او و رقابتش با افراد سالم دهان به دهان می‌گشت و او به سرعت از جمله معروف‌ترین ورزشکاران دنیا شد. این شرایط تا جایی ادامه پیدا کرد که اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی را بر آن داشت تا مجوز حضور و رقابت او در کنار افراد سالم را لغو کند.

​ ● سوی المپیک

با اینکه این مجوز جدید برای پیستوریوس موفقیت‌آمیز بود، اما هنوز یک مشکل دیگر برای حضور او در بازی‌های المپیک باقی مانده بود. اسکار ۴۰۰متر را که رشته تخصصی‌اش بود، در زمان ۴۵ ثانیه و ۹۵ صدم ثانیه می‌دوید تا به سهمیه گروه B المپیک دست پیدا کند. البته او برای کسب سهمیه A المپیک باید به زمان ۴۵ ثانیه و ۵۵ صدم ثانیه می‌رسید. البته یک شانس دیگر هم داشت که به عنوان عضو تیم ۴ در ۴۰۰ متر آفریقای جنوبی در پکن بدود. اما، این همه شانس چندان زیادی برای او نداشت.

نخستین تلاش اسکار برای کسب سهمیه المپیک در روز دوم ژوئن سال ۲۰۰۸ ناامیدکننده بود. او در میلان با زمان ۴۷ ثانیه و ۷۸ صدم ثانیه چهارم شد. اسکار ۹ روز بعد در رقابت بسیار معتبر شهر رم دوید و به زمان ۴۶ ثانیه و ۶۲ صدم ثانیه رسید. رکوردی که هنوز با سهمیه B المپیک فاصله‌ زیادی داشت. ۴ روز پس از این مسابقه هم فهمید که کمیته المپیک آفریقای جنوبی تیم ۴ در ۴۰۰ متر این کشور را انتخاب کرده و به دلیل حفظ سلامت پیستوریوس از دعوت او در این تیم صرف نظر کرده‌اند. او باز هم از پا ننشست و در رقابت‌های بین‌المللی بلژیک دوید و به زمان ۴۶ ثانیه و ۲۵ صدم ثانیه رسید. او هنوز با کسب سهمیه المپیک فاصله داشت.

● فنرهای مزاحم

IAAF پس از یک دوره آزمایش ویژه در پایان سال ۲۰۰۷ روی پیستوریوس اعلام کرد، تیغه‌های فلزی زیر زانوی او که به جای پا عمل می‌کند، حالت فنری و ارتجاعی داشته و باعث غیرطبیعی بودن دویدن او می‌شود. بنابر‌این تصمیم بحث‌برانگیزاسکار نمی‌توانست در رقابت‌های المپیک پکن شرکت کند و یکباره همه‌ آرزوهایش نقش برآب شده بود. او برای حضور در پکن این بار نباید در زمین ورزش تلاش می‌کرد، زیرا جبهه‌ جنگ جدیدی برای این دونده قطع عضو آفریقای جنوبی ایجاد شده بود. او در مقابل این تصمیم ساکت ننشست و شکایتش را در مورد اعلامیه جدید اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی، به دادگاه عالی ورزش (CAS) برد. این دادگاه نیز در روز شانزدهم ماه می سال ۲۰۰۸، شکایت پیستوریوس را وارد دانسته و به او اجازه داد تا با ورزشکاران سالم رقابت کند. راهی سخت و طولانی طی شد، اما اسکار اینک مجاز به رقابت با ورزشکاران سالم شده بود.

● شانس آخر

این دونده باز هم برای آخرین شانس طی درخواستی از IAAF تقاضا کرد تا یک سهمیه به عنوان «وایلد» کارت در اختیارش قرار دهند تا به عنوان نخستین انسان قطع عضو در بازی‌های المپیک شرکت کند. اما IAAF با این درخواست او موافقت نکرد تا باز هم در بازی‌های پارالمپیک پکن شرکت کند. او در پکن ۲ مدال ۲۰۰ و ۴۰۰ متر معلولان را کسب کرد. اسکار با این امید پکن را ترک کرد که در بازی‌های المپیک لندن در کنار دوندگان سالم بدود. به طور حتم او نخستین انسان سالم کره زمین است که می‌خواهد و به احتمال فراوان می‌تواند در بازی‌های المپیک شرکت کند. اسکار پیستوریوس هم اکنون سمبل تلاش و مقاومت در میان ورزشکاران معلول است.