چهارشنبه, ۱۲ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 1 May, 2024
ما در جام جهانی «تیم » نبودیم
● وحید هاشمیان در گفت‌وگو با دویچه وله
حدود دو هفته از خداحافظی تیم ملی فوتبال ایران از جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان می‌گذرد. وحید هاشمیان، مهاجم تیم ملی فوتبال كشورمان كه پس از استراحتی كوتاه، بزودی تمرینات خود را با باشگاه هانوفر آغاز خواهد كرد، در گفت‌وگو با صدای آلمان، ضمن تحلیل علل ناكامی ایران در جام جهانی، مشكلات و معضلات فوتبال ایران را از دید خود مطرح ساخته است.
● در جام جهانی ۹۸ فرانسه، حضور ایران در دور نهایی موفقیت‌آمیز بود و پیروزی بر امریكا در واقع خوشحالی مردم را دوچندان كرد. اما در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان مردم به موفقیت بیشتر و صعود به دور بعد امید بسته بودند. به نظر شما این توقعات نابجا بود؟
▪ فوتبال دوران مختلف با هم فرق می‌كند و قابل مقایسه نیست. همانطور كه می‌دانید، برای اینكه به جام جهانی ۲۰۰۶ برسیم، در دور مقدماتی كه اردن، ایران را شكست داد و در آن زمان تقریبا شانس ما برای حضور در جام جهانی كم شده بود.
تنها شانسی كه داشتیم این بود كه بتوانیم در دو دیدار آخر پیروز شویم. یعنی فوتبال ایران داشت در دوره مقدماتی اوت می‌شد و آن موقع هم همه توقع‌ها همین بود كه خدا كند ما این بازیها را ببریم تا بتوانیم به دوره‌های بعدی صعود كنیم. اما، در دوره بعد براحتی توانستیم بازی هایمان را ببریم، حتی مقابل ژاپن، و به جام جهانی صعود كنیم. به نظر من این براحتی صعود كردن یك مقدار توقع مردم را بالا برد و می‌توانم بگویم كه این هم از طریق روزنامه‌ها و رسانه‌ها شكل گرفت. ما می‌دانیم فوتبال ایران همیشه از لحاظ تاكتیكی مشكل داشته، ولی از لحاظ تكنیكی و پتانسیل قوی بودیم. متاسفانه در این مدت توقع‌ها خیلی بالا رفت.
● این انتظارات بالا تا چه اندازه بازیكن‌ها را زیر فشار قرار داد و تاثیر منفی روی عملكردشان گذاشت؟
▪ فكر نمی‌كنم تاثیر منفی روی بازیكنان گذاشته باشد، چون بازیكنان ما تقریبا هركدامشان ۳۰ ـ۲۰ بازی ملی دارند یا بازیكن‌هایی هستند كه در خارج بازی می‌كنند و این استرس روی‌شان تاثیر منفی نمی‌گذارد.
به هر حال توقع مردم خیلی بالا رفت و من هم همان زمان گفتم، توقع مردم خیلی بالا رفته و نباید انتظارات را بالا برد. ما می‌رویم تلاشمان را می‌كنیم و در حد توان و امكاناتی كه به ما دادند سعی می‌كنیم بازیهای خوبی انجام بدهیم.
به نظر من در بازی با مكزیك ما بازی قابل قبولی انجام دادیم و بازی خیلی خوبی بود، بخصوص نیمه اول. نیمه دوم، ما روی اشتباهات فردی‌مان این بازی را باختیم و متاسفانه اگر ما بازی اول را نمی‌باختیم، حتی مساوی می‌كردیم، اگر به پرتغال هم می‌باختیم...
البته در بازی پرتغال واقعا حق‌مان باخت بود، چون پرتغال سوار بر بازی بود و از ما بهتر بود. اگر ما بازی اول را مساوی گرفته بودیم، من مطمئن بودم كه بازی با آنگولا را هم می‌بردیم و می‌توانستیم از این گروه صعود كنیم.
● شما به بازی ایران و مكزیك اشاره كردید. فكر می‌كنم نه فقط برای خود ایرانی‌ها كه برای مفسران و صاحب‌نظران غیرایرانی هم كمی عجیب بود. چون در هریك از دو نیمه واقعا شاهد چهره كاملا متفاوت تیم ملی ایران بودند.
شما بارها در صحبت‌تان به این اشاره كرده اید كه یك مهاجم، مخصوصا مهاجمی مثل شما نیاز به سانتر دارد تا بتواند موفق باشد. شما بویژه در بازی مكزیك بیشتر در كنار زمین در حركت و جنبش بودید. این چیدمان تیم تا چه اندازه تاثیری منفی روی بازی و توانایی شما داشت و حتی نفس شما را گرفت؟
▪ مشكل اساسی ما در این دوره از بازیهای جام جهانی مشكل بدنی بود. یعنی در اكثر بازیها در دقیقه ۶۰ از لحاظ بدنی تیم ما دچار افت می‌شد و در نتیجه تیمی كه دچار افت بشود ناخودآگاه عقب‌نشینی می‌كند.
یعنی بازیكن می‌گوید، من نمی‌توانم و توانایی‌اش را ندارم بروم سانتر كنم و به عقب برگردم و هافبك هم می‌گوید، من نمی‌توانم بروم جلو و برگردم و برای همه ناخودآگاه یك حالت عقب‌نشینی پیش می‌آید.
اگر دقت كرده باشید، مقابل مكزیك ما خیلی عقب‌نشینی كردیم، بخصوص نیمه دوم. برای همین تنها راهی كه برای من مانده بود این كه بروم كناره زمین صاحب توپ بشوم و حفظ توپ كنم. این كارهایی بود كه فقط من می‌توانستم در آن شرایط بازی انجام بدهم.
● شما مساله آمادگی بدنی را مطرح كردید. در هرحال درباره علل ناكامی تیم ملی ایران در جام جهانی بحث و تحلیل‌های زیادی شده و دلایل مختلفی را مطرح كردند، از جمله همین نداشتن آمادگی بدنی، مصدومیت بعضی از بازیكن‌های كلیدی در هفته‌های تداركاتی، قوی‌بودن حریفان، اشتباهات فردی و همچنین عدم انسجام روحی و تیمی ملی‌پوشان كه شاید هركدام هم واقعا به نوعی نقش بازی كرده باشند. خود شما علت عمده را در چه چیزی می‌بینید؟
▪ آماده نبودن بازیكن‌ها هم برمی‌گردد به این كه بعضی از لژیونرها مصدوم شده بودند و فیت نبودند. دوم این كه، آن بدن‌سازی‌یی كه در ایران انجام می‌دهیم و مربی‌های ما انجام می‌دهند، شاید برای بازیهای داخلی یا آسیایی خوب و كافی باشد، ولی نمی‌تواند بازیكنان را به سطح جهانی برساند. دومین دلیلی كه می‌توان ذكر كرد، كم بودن بازیهای تداركاتی است. ما از لحاظ تداركاتی، بازیهای كمی داشتیم، منظورم با تیم های خوب است، چون حریفان تداركاتی ما نسبتا ضعیف بودند. آن هم برمی‌گردد به مسائل سیاسی كه یكسری تیم‌ها جلوی ما بازی نكردند. به نظر من ما از لحاظ داخل تیم با همدیگر به آن صورت متحد نبودیم كه این هم یكی از دلایل دیگر بود.
● ولی شما پیش از شروع جام جهانی بر این مساله تاكید كرده بودید كه خیلی جو خوبی حاكم است. این تغییر از كجا سرچشمه می‌گیرد؟
▪ بله متاسفانه. نمی‌گویم كه كسی با كسی دعوا كرده یا می‌كند، ولی از لحاظ دوستانه، با هم دوست نبودیم، حتی توی زمین. حالا می‌توانیم بیرون زمین دوست نباشیم، ولی در داخل زمین همه باید یكی می‌بودیم. به نظرم ما «تیم» نبودیم. این هم دلیلی در كنار دلیل‌های دیگر بود.
كسب موفقیت در فوتبال حرفه‌یی مستلزم ایجاد ساختارهای حرفه‌یی است. یعنی از جمله به وجود آوردن ایجاد لیگ حرفه‌یی به معنای واقعی كلمه. نه این كه بازیكن‌ها پولی بگیرند یا در ازای نقل و انتقالشان مبالغی رد و بدل شود، بلكه حرفه‌یی به معنی داشتن مربی و متخصص حرفه‌یی و كارآموخته... فكر حرفه‌یی!
● بحث را روی همین محور مربی ادامه بدهیم، بعد از شكست ایران خیلی از مفسران و صاحب‌نظران، بویژه در داخل ایران، این مساله را مطرح كردند كه یك مربی درجه یك و نه درجه سه خارجی، باید مربیگری تیم ملی را برعهده بگیرد.
در عین حال یكی از مسائل دیگری كه مطرح شده، دخالت و اعمال نفوذ افراد مختلف بر مربی است. فكر می‌كنید با توجه به اختلافات موجود میان مسئولان و نهادها و سازمان‌های مختلف و كلا دخالت كردن آنها در مسائلی كه شاید بیشتر در حیطه كار مربیگری باشد، اصلا كسی حاضر بشود قدم به میدان بگذارد و اصلا مربی، ولو درجه یك، بتواند در چنین شرایطی در ایران كار كند؟
▪ همه چیز گردن مربی‌مان نیست. البته نمی‌خواهم از آقای برانكو دفاع كنم، برانكو مانند همه كسانی كه در این بازی باختند، نقش داشته و صددرصد ضعف‌هایی هم داشته‌اند. ولی مشكل فوتبال ما برانكو نبود. ما مشكلات خیلی زیادی داریم، ولی متاسفانه الان همه مشكلات را می‌ریزند روی سر برانكو كه من فكر می‌كنم اگر بهترین مربی دنیا را هم بیاوریم، ولی زیرمجموعه فوتبال ما مشكل داشته باشد و شرایط خوبی برای یك مربی فراهم نباشد، بهترین مربی دنیا هم هیچ نتیجه‌یی نخواهد گرفت.
● شما خودتان صادقانه این مشكل را در چی می‌بینید، چه مشكلی بیش از همه شما را آزار می‌دهد؟
▪ مهمترین مشكل ما این است كه ما فوتبال آماتور داشتیم، الان نیمه‌حرفه‌یی شدیم و می‌خواهیم حرفه‌یی پیش برویم. در زمان نسبتا كوتاهی می‌توان از وضعیت آماتوری به نیمه‌حرفه‌یی رسید اما، اینكه از نیمه حرفه‌یی به حرفه‌یی برسیم، مستلزم مدیران حرفه‌یی ورزشی، برنامه‌ریزی خوب، امكانات خوب و سرمایه‌گذاری است كه این هم طی یك ماه یا سه ماه یا دو یا سه سال اتفاق نمی‌افتد و شاید ده سال زمان ببرد. كاری كه كشورهایی مثل ژاپن و كره جنوبی انجام دادند و آنها را هم هنوز می‌بینید، با این كه این همه سرمایه‌گذاری كرده‌اند، هنوز هم نمی‌توانند در جام جهانی نتیجه‌یی بگیرند.
پتانسیل‌شان مانند پتانسیل ما نیست. ما اگر امكانات آنها را داشته باشیم، صددرصد قویتر از آنها عمل می‌كنیم. مشكل ما مشكلی است كه شاید طی ده سال رفع بشود.
● فكر می‌كنید ایرانی بودن سرمربی تیم ملی تا چه اندازه مهم است؟
▪ در حال حاضر بسیاری از تیم‌ها از مربی خارجی استفاده می‌كنند. ولی مشكل ما این است، وقتی مربی داخلی می‌آوریم می‌گوییم، علم یا دانش ندارد و می‌گذاریمش كنار. وقتی هم مربی خارجی می‌آوریم بهانه دیگری می‌گیریم. به نظر من هر مربی بیاید ایران، برایش بهانه‌یی پیدا می‌كنند.
● شما چه راه حلی را پیشنهاد می‌كنید؟
▪ راه حل، درواقع به نظر من یك مربی خوب و با دانش خارجی است. به دلیل این كه هم دانشش بالاتر است، البته اگر درجه یك باشد و نه فقط به اسم خارجی، و هم اینكه مربی خارجی می‌تواند بی‌غرض‌تر عمل كند تا یك مربی داخلی. از آن گذشته مربیان جوان و پرانرژی داخلی نیز می‌توانند از او بیاموزند.
● بازیهای جام جهانی را هم در هفته‌های اخیر دنبال كردید یا اینكه واقعا ترجیح دادید كه برای استراحت و شارژ شدن مدتی از فوتبال و بحث فوتبال فاصله بگیرید؟
▪ متاسفانه همان حرف دوم شما درست است. به علت این كه در این چند وقت خیلی تمرین و بازی بود و نتایج خوبی هم نگرفتیم، یك مقدار از فوتبال دور بودم. اما، نتایج را پیگیری می‌كردم. تیم‌هایی كه بخواهند با اسم‌شان بیایند، غرور داشته باشند، رفاقت توی تیم‌شان نباشد، مثل برزیل اوت می‌شوند یا مثل هلند.
اما، تیم‌هایی مثل پرتغال، تیمی كه یكدست بود یا تیم ایتالیا كه نمونه با ارزشی است. تیمی كه همه توی زمین می‌دوند، با هم می‌روند جلو، با هم برمی‌گردند و یك تاكتیك خوبی را اجرا می‌كنند. اینها هستند كه توانسته‌اند در این جام جهانی موفق بشوند. اما، نكته جالب این بود كه تمام تیم‌های آفریقایی و آسیایی اوت شدند و این نشان داد كه هنوز فوتبال آسیا و آفریقا از فوتبال اروپا دور است و اروپا هنوز مهد فوتبال دنیا و مركز اصلی است.
● برنامه‌های فعلی شما با هانوفر به چه ترتیب است؟
▪ من تا سال ۲۰۰۸ با هانوفر قرارداد دارم و الان در فكر انتقال به تیمی دیگر نیستم. امیدوارم امسال بتوانیم با یارگیری جدیدی كه می‌كنیم نتایج خوبی بگیریم.
● تمرینات شما با هانوفر از كی شروع می‌شود؟
▪ تمرینات تیم از پنجم ماه ژوییه آغاز شده، ولی تمرین من از روز دوازدهم ژوئیه شروع می‌شود.
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید بلیط هواپیما
روز معلم معلمان ایران بابک زنجانی مجلس مجلس شورای اسلامی خلیج فارس دولت دولت سیزدهم حجاب رهبر انقلاب شورای نگهبان
شهرداری تهران تهران سلامت هواشناسی پلیس سیل آموزش و پرورش قوه قضاییه فضای مجازی دستگیری شورای شهر تهران سازمان هواشناسی
قیمت دلار خودرو قیمت خودرو بانک مرکزی دلار ایران خودرو سایپا چین بازار خودرو قیمت طلا تورم مالیات
مسعود اسکویی تلویزیون سریال سینما موسیقی سعید آقاخانی سینمای ایران فیلم دفاع مقدس تئاتر نون خ رسانه ملی
رژیم صهیونیستی اسرائیل آمریکا غزه فلسطین جنگ غزه حماس نوار غزه روسیه عربستان نتانیاهو اوکراین
فوتبال استقلال پرسپولیس رئال مادرید بایرن مونیخ سپاهان تراکتور لیگ قهرمانان اروپا باشگاه استقلال تیم ملی فوتسال ایران فوتسال بازی
وزیر ارتباطات تبلیغات اپل ناسا گوگل نخبگان ویروس آیفون ماه نمایشگاه خودرو
خواب بارندگی دیابت کاهش وزن ویتامین قهوه مسمومیت چاقی داروخانه بارداری