پاداش به کودک آری، رشوه نه!

در جامعه کنونی برخی عادت دارند در قبال گرفتن پاداش و یا به عبارتی رشوه، کاری را انجام دهند. این عادت و رفتار نکوهیده آن چنان در وجود برخی رخنه کرده و عجین شده است که حتی برای انجام …

در جامعه کنونی برخی عادت دارند در قبال گرفتن پاداش و یا به عبارتی رشوه، کاری را انجام دهند. این عادت و رفتار نکوهیده آن چنان در وجود برخی رخنه کرده و عجین شده است که حتی برای انجام کارهای شخصی‌شان انتظار پاداش دارند. ریشه این اخلاق را باید در تربیت غلط والدین و الگوهای دوران طفولیت فرد جستجو کرد. شیوه‌‌های نادرستی که در ارائه پاداشی که کودک در ازای رفتار نامطلوب، از سوی والدین اتخاذ می‌شود، منجر به پیدایش این گونه رفتارهای نابهنجار و فراگیر در جامعه می‌گردد. در این گزارش ضمن بررسی تفاوت عمده بین رشوه و پاداش که به عنوان تقویت رفتار مطلوب و پسندیده و بالعکس، از دید والدین و جامعه تلقی می‌شود، به اصول و روش‌های ارائه پاداش به کودکان می‌پردازد.

«زهرای سه ساله عادت داشت هر وقت همراه مادرش به خرید برود برای شکلات جیغ و داد راه بیندازد. مادر نیز برای اینکه در فروشگاه مورد جلب توجه مردم نشوند به خواسته فرزندش سریعا پاسخ مثبت می‌داد. اما پس از مدتی مادر به دو نکته مهم پی برد: نخست، چنین رفتاری از فرزندش مواقعی سر می‌زد که آنها برای خرید به فروشگاه می‌رفتند. دوم، رفتار زشت فرزندش و داد و فریادهای او موقتی بود و پس از مدت کوتاهی آرام می‌گرفت. اکنون او تصمیم گرفته بعد از هر وعده غذا به دخترش مقدار کمی شکلات بدهد. او برای اینکه دخترش دست از بهانه‌گیری و رفتار نادرستش بردارد و دختر خوبی باشد به او می‌گوید: «اگر رفتارت را عوض کنی بعد از غذا بهت شکلات خواهم داد.» مادربه محض اینکه با فرزندش وارد فروشگاه می‌شوند به دخترش قدری شکلات می‌دهد. او می‌گوید: «جالب اینجاست وقتی دخترم تمام شکلاتش را می‌خورد دیگر تقاضای آن را از من ندارد و دادو فریاد راه نمی‌اندازد. او خودش می‌داند که پیش از آنکه بازی در آورد و بهانه‌جویی کند، حد و حدودی برای او معین کرده‌ام وحق ندارد برخلاف آن عمل کند.»