ضعف مدیریت, سالن ها را به حاشیه می برد

نگاهی به خانه های نمایش و مدیریت

ساخت و راه‌اندازی خانه‌های نمایش به عنوان سالن‌های جدید تئاتری در مناطق مختلف شهر تهران با راه‌اندازی خانه نمایش۲ در خیابان لارستان آغاز شد اما نکته‌ای مهمی که باید به آن توجه کرد چگونه اداره شدن این خانه‌های نمایش است.به گزارش خبرنگار مهر، کمبود سالن‌های تئاتری یکی از معضلات جدی تئاتر ایران طی سال‌های گذشته بوده و هست و تمامی مدیران و مسئولان تئاتری در دوره مدیریت خود به این معضل اذعان داشته‌اند. در سال‌های گذشته حتی به تعداد انگشتان دست هم سالن‌های تئاتر در تهران ساخته نشده و در شهرستان‌ها نیز سالن‌های ایجاد شده تنها مختص تئاتر نیستند و سالن‌هایی چند منظوره‌اند.

شهرداری تهران که سال‌های سال است وعده ساخت و راه‌اندازی سالن‌های تئاتری را داده تنها موفق به ساخت و راه‌اندازی تماشاخانه ایرانشهر شد. از سوی دیگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم به عنوان متولی تئاتر در کار ساخت و ساز سالن‌های تئاتری عملکرد قابل قبولی نداشته است. ساخت تالار حافظ به عنوان تنها سالن جدید احداث شده توسط بنیاد فرهنگی هنری رودکی نیز بدون برنامه و پشتکار بخش خصوصی میسر نبود.در سال ۹۱ معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اقدام به ساخت و راه‌اندازی خانه‌های نمایش در مناطق مختلف شهر تهران کرده است که البته تاکنون یک خانه نمایش راه‌اندازی شده و مشخص نیست این حرکت تداوم خواهد داشت یا نه.

اما اگر خانواده تئاتر این بار بخواهند امیدی به وعده داده شده داشته باشند باید دید که عملکرد این خانه‌های نمایش چگونه خواهد بود.خانه نمایش ۲ در خیابان لارستان احداث و مورد بهره‌برداری قرار گرفت. این سال که حدود دو هفته از افتتاح و بهره‌برداری آن می‌گذرد از مدیریت مشخصی برخوردار نیست. مهمترین نکته‌ای که باید در بهره‌برداری از یک سالن نمایش در نظر گرفت وجود مدیریتی منسجم و متخصص است که بتواند با یک برنامه ریزی مناسب چشم‌انداز قابل قبولی را در سالن مذکور برای اهالی تئاتر ایجاد کند.متأسفانه طی سال‌های گذشته بخش مدیریت سالن‌های نمایشی شهر تهران به طور کلی کارنامه قابل قبولی نداشته و تنها گه گاه مدیرانی بوده‌اند که عملکرد نسبتا خوبی در سالن‌های نمایشی تحت اداره خود داشته‌اند.

مجموعه تئاتر شهر به عنوان یکی از مهمترین مجموعه‌های تئاتری ایران طی سال‌های گذشته مدام با تغییر مدیریت‌ها همراه بوده و در سال‌های اخیر نتوانسته با یک برنامه ریزی منسجم مواجه شود.این اتفاق برای دیگر سالن‌های معدود تئاتر ایران نیز رخ داده و حال که قرار است خانه‌های نمایش یا چند سالن تئاتر به امکانات محدود تئاتر ایران اضافه شود، نباید این سالن‌های محدود را نیز به گردونه‌ سالن‌های بی‌برنامه ایران اضافه کرد. خانه نمایش دو با توجه به ظرفیت محدود تماشاگر و کوچک بودن سالن به عنوان یک سالن تئاتر شناخته شده و باید مدیریتی مناسب برای آن در نظر گرفت.اینکه سالنی ساخته شود و برنامه ریزی و مدیریت مشخصی نداشته باشد، باید خانه نمایش ۲ را نیز در حاشیه قرار داد زیرا نبود برنامه ریزی و چشم‌اندازی مشخص و تخصصی باعث کمرنگ شدن یک سالن نمایشی می‌شود.

شاید نظیر این اتفاق را بتوان در تالار محراب شاهد بود که با وجود بازسازی و تعمیرات انجام شده در آن نتوانست در چرخه تئاتر جایگاهی معتبر را به خود اختصاص دهد و گروه‌های تئاتری مایل به اجرا در آن سالن باشند.البته تعریف فعالیت و عملکرد سالن‌ها می‌تواند متفاوت باشد اما یک مدیریت منسجم و متخصص می‌تواند بهترین برنامه‌ریزی را برای سالن تئاتر و حضور هنرمندان در آن داشته باشد.