شب های این حرم روشن تر از روز است

با پای دل, راه گنبد طلایی را در پیش می گیریم همان گنبدی که می گویند صاحبش دست رد به سینه کسی نمی زند و سالانه میلیون ها زائر بدون اینکه تعدادشان در جایی ثبت شود, در آرزوی استجابت به دامانش دست توسل می جویند

با پای دل، راه گنبد طلایی را در پیش می‌گیریم؛ همان گنبدی که می‌گویند صاحبش دست رد به سینه کسی نمی‌زند و سالانه میلیون‌ها زائر بدون اینکه تعدادشان در جایی ثبت شود، در آرزوی استجابت به دامانش دست توسل می‌جویند. اگر پای صحبت‌های پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها بنشینیم، با خاطرات غبار گرفته از سفرهایی روبه‌رو می‌شویم که نه با اتوبوس و قطار و خودروی شخصی که با پای پیاده صورت می‌گرفتند، کاروان‌هایی که روزها و گاه هفته‌ها در مسیر «حج فقرا» قدم بر می‌داشتند، بدون اینکه غبار خستگی، ردی بر ردای پاکشان بگذارد و ملال راه، آزارشان دهد.

سال‌های سال است زائران ضامن آهو زمانی که عزم سفر به دیار خراسان می‌کنند برای انتخاب وسیله سفر پیش از هر چیز به یاد قطاری می‌افتند که هم ایمن‌تر از سایر روش‌هاست و هم خستگی رانندگی در ساعت‌های طولانی را در پی ندارد. البته برای خرید بلیت‌های قطار مشهد باید هفته‌ها پیش از آغاز سفر اقدام کرد تا به ناگاه روز مقرر پیش‌فروش بلیت‌ها نگذرد.

● سرزنش خار و شوق کعبه

اینکه چرا سفر طولانی مشهد، دشواری‌های سفرهای مشابه را ندارد، شاید بیش از هر چیز به دلیل شوقی باشد که قلب‌های زائران بارگاه طلا را در خود غوطه‌ور می‌کند، شوقی که سبب می‌شود دشواری‌های سفر در خاطر مسافران خاطره خوشی باشد که تا مدت‌ها لبخند را به مهمانی لب‌هایشان می‌آورد و میل بازگشت به دیار یار را افزون‌تر می‌کند.

● شهر شب‌های روشن

شب‌های روشن یکی از اولین مشخصه‌هایی است که توجه مسافرانی را که برای اولین بار قدم در سرزمین طلایی گذارده‌اند، به خود جلب می‌کند. شب‌هایی که با نور تمام نشدنی‌اش تفاوتی با روز ندارد و لحظه به لحظه‌اش پر شده از عاشقانی که بدون توجه به عقربه‌های ساعت مچی‌شان، راه حرم نور را در پیش می‌گیرند.

● زمانی برای توقف زمان

نمی‌دانم این معجزه حضور اوست یا جذبه‌ای که مردم در روزهای اقامت در این شهر طلایی دارند که باعث می‌شود زمان در این شهر، تعریفی تازه به خود بگیرد و روزهای مقیم شدن در مشهد، نه صبح‌هایش معلوم باشد و نه غروب‌هایش مشخص، انگار همه آدم‌ها به دنبال یافتن آرامشی تمام‌نشدنی زمان را به مکان پیوند زده‌اند و در این بین به دنبال دستی می‌گردند که نوید بخش پایان غم‌هایشان است.

● دلی که در هتل آرام نمی‌ماند

یکی دیگر از خصوصیات سفر به مشهد این است که حتی اگر یک شبانه‌روز را هم در حرم گذرانده باشی باز به محض بازگشت به هتل، انگار جذبه‌ای وصف‌ناشدنی بار دیگر تمام اجزای وجود تو را به سمت آن گنبد طلایی می‌کشاند و تمام لحظات حضور در هتل را به عذابی جانکاه بدل می‌کند. جذبه‌ای که سبب می‌شود که خواب به روزهای بازگشت از سفر محول شود و پاها بی‌اراده، راه حرمی را در پیش گیرد که دست رد به سینه زائرانش نمی‌زند.

● لحظه تلخ وداع با گنبد طلا

سفر به مشهد اما در کنار تمام زیبایی‌ها و لحظات تکرار نشدنی‌اش، تراژدی ناراحت‌کننده‌اش را هم به همراه دارد. روز آخر، ساعتی مانده به زمان حرکت که به حرم می‌روی تا برای آخرین بار از آقا خداحافظی کنی، لحظاتی که دوست داری زمان از حرکت بایستد و این گفت‌وگوی آخری تمام نشود، اما انگار لحظه وداع نزدیک شده و تو مجبوری قدم‌هایت را به اجبار به سمت دالانهای خروجی پیش ببری و امان از نمای آخری گنبد طلا که در مردمک نمناک می‌افتد و تا مدت‌ها با موجی از غم در آرشیو خاطره باقی می‌ماند.

● انتظار روز برگشت

شاید روزهای انگشت شماری از زندگی، غم روز بازگشت از سفر شهر نور داشته باشد. هر چقدر عقربه‌های ساعت در طول رفتن سریع می‌چرخیدند، اما انگار قدم‌های عقربه‌ها هم مشمول سنگینی غم بازگشت شده است و دیگر نایی برای حرکت ندارد. تنها فکری که ساعت‌های بازگشت می‌تواند آبی بر آتش حزن ملال‌آور قلب‌ها باشد امید سفری دوباره است که از همان لحظه خداحافظی تا سلامی دوباره قلب‌ها را زنده نگه می‌دارد و از دشواری نفس کشیدن می‌کاهد.

● امام همه

نمی‌دانم چه دلیلی باعث شده که امام رضا (ع)، امامی برای همه آدم‌ها باشد، چه آنهایی که روزانه ساعت‌ها سر بر مهر می‌گذارند و چه کسانی که شاید بیشتر نمازهای صبحشان قضا می‌شود و در نهایت همه و همه، زمانی که روزگار گره بر زندگی‌شان می‌اندازد، راه آن گنبد طلایی را در پیش می‌گیرند، همان گنبدی که می‌گویند صاحبش دست رد به سینه کسی نمی‌زند و سالانه میلیون‌ها زائر بدون اینکه تعدادشان در جایی ثبت شود در آرزوی استجابت به دامانش دست توسل می‌جویند.

سپیده آماده