شهر «میلان» قتلگاه مرد مریخی

وی در جام جهانی ۲۰۰۲ قهرمان جهان شد و در جام جهانی ۲۰۰۶ لقب برترین گلزن ادوار جام جهانی را به خود اختصاص داد با این همه کاپلو از دست تنبلی ها و وزن زیاد, مشکلات خانوادگی و حاشیه ای او به ستوه آمد و عذرش را خواست

آن قدر هنر فوتبال بازی کردنش ناب و تماشایی بود که برای نخستین بار در تاریخ فوتبال دنیا، کارشناسان لقب مرد مریخی را به او اطلاق کردند چرا که واقعاً از نظر حفظ توپ، قدرت دریبلینگ، استارت های انفجاری و زدن گل های زیبا و منحصربه فرد در میان بازیکنان همدوره اش بی نظیر بود. آری صحبت از رونالدو برزیلی است که از آیندهوون هلند در اروپا مطرح شد و گل هایش هیچ گاه از یادها نمی رود. وی در بارسلونا اوج هنر فوتبالش را به نمایش گذاشت و پس از آن راهی اینتر شد تا در جمع آبی ومشکی ها مقام اسکودتو یعنی همان گمشده موراتی از زمان ریاستش بر عرصه مدیریتی این باشگاه را برای این مدیر ثروتمند و هواداران به ارمغان آورد اما گویی شهر میلان برایش خوش یمن نبود چرا که ۲ دوره مصدومیت طولانی و سخت را تحمل کرد و پس از آن با کوچکترین اشاره از سوی رئال مادرید حضور در جمع کهکشانی های پرز را انتخاب کرد و راهی سانتیاگوبرنابئو شد که در این بین هم با مصدومیت های پی درپی دست و پنجه نرم کرد اما چندین جام قهرمانی را به همراه سایر ستاره ها بالای سر برد.

وی در جام جهانی ۲۰۰۲ قهرمان جهان شد و در جام جهانی ۲۰۰۶ لقب برترین گلزن ادوار جام جهانی را به خود اختصاص داد. با این همه کاپلو از دست تنبلی ها و وزن زیاد، مشکلات خانوادگی و حاشیه ای او به ستوه آمد و عذرش را خواست. میلان که با رفتن شوچنکو در خط حمله خلأ بزرگی را احساس می کرد، در نیم فصل دوم بازی های فصل گذشته، او را به خدمت گرفت که برخلاف پیش داوری ها، گل های حساسی از جمله در بازی برگشت مقابل اینتر را به نام خود ثبت کرد تا نوید تولدی دیگر را بدهد اما متأسفانه باز هم آسیب دیدگی امانش را برید و قریب به ۶ ماه دوری از میادین رسمی را برایش در پی داشت تا اینکه در اواخر نیم فصل اول مقابل ناپولی به میدان بازگشت و کنار پاتو و کاکا مثلثی را ترتیب داد که با ۲ بار گلزنی، میلانی ها را روی نوار پیروزی قرار داد.

انتظارها برای بازگشت مریخی به پایان رسیده بود و او در میادین رؤیت شد اما بدن ناآماده اش باز هم او را دچار آسیب دیدگی کرد تا اخباری مبنی بر عدم تمدید قرارداد یا رفتن به فلامینگو برزیل و MLS آمریکا، رونالدو را از نظر روانی تحت فشار قرار دهد. همین مسأله باعث شد بر فشار تمریناتش بیفزاید و با مشکلات فراوان روحی مقابل لیورنو و مسابقه عقب افتاده چهارشنبه هفته قبل، پس از آنکه میلان از حریف در خانه اش عقب افتاده بود، راهی میلان شود. تنها ۲ دقیقه از حضورش در میدان نگذشته بود که در یک درگیری داخل محوطه جریمه حریف نتوانست خود را کنترل کند و رباط صلیبی پای او پاره شد. درد عجیبی که تمام وجودش را فرا گرفته بود، تصویر او را درهم فرو برد و برانکارد و کادرپزشکی وارد زمین شدند اما کار از کار گذشته بود و رونالدو آسیب سخت و طولانی مدتی را متحمل شد و خبر رسید بلافاصله عازم پاریس شده تا پای مصدوم خود را به تیغ جراحان بسپارد. این یعنی اتمام فصل جاری برای رونالدو در اروپا اما آیا مرد مریخی به میادین بازخواهد گشت؟

این سؤال روز فوتبال دنیا است که نگران سلامتی این برزیلی پرتوان هستند چرا که در جهان فوتبال باید سال ها صبر کرد تا پدیده ای از این دست ظهور کند. رونالدو امروز که این مطلب را می نویسیم روی تخت بیمارستان در پاریس نگران و مشوش نشسته و گوش به زنگ فرمان پزشک حاذقی است که قرار شده پایش را عمل کرده و سلامتی را به وی ارزانی دارد. در رؤیاهای او حضور مقابل آرسنال و کسب مقام قهرمانی اروپا به همراه حضور در فینال مسکو کاملاً موج می زد اما دست تقدیر دوباره او را از میادین دور کرد. شهر میلان برای او خوش یمن نبوده و نیست و سلامتی اش را از او گرفته، هرچند که این مرتبه اوضاع کاملاً متفاوت است.

او تحت حمایت کامل مدیر، سرمربی و همبازیانش تلاش وصف ناپذیری برای بازگشت به میادین داشت اما نصیبی جز آسیب دیدگی نبرد و به اجبار باید روی تخت بیمارستان روزها را سپری کند. معلوم نیست با این وضعیت قراردادش تمدید شود چرا که احتمالاً کادر فنی میلان در تابستان آینده تغییر خواهد کرد و بعید است مربی بعدی تنها به دلیل نام بزرگی که دارد از این برزیلی در ترکیب خود استفاده کند؛ ضمن اینکه سابقه نشان داده تن پروری و روی آوردن به حاشیه ها و اختلافات خانوادگی جزو لاینفک زندگی رونی شده و به آسانی نمی تواند ذهن خود را به فوتبال متمرکز کند.

فوتبال دنیا چهارشنبه قبل به احتمال فراوان با یکی از برترین های تاریخ خود وداع کرد چراکه این برزیلی پرتوان در سال های اخیر به اندازه کافی رنج و درد کشیده و شاید دیگر انگیزه ای برای بازگشت نداشته باشد و اگر هم روزی قصد برگشتن به چمن سبز را داشته باشد، ترجیح بدهد در لیگی با فشردگی کمتر و استراحت بیشتر بازی کند که به این ترتیب از سطح اول فوتبال فاصله گرفته و کم کم از یادها خواهد رفت. شهر میلان روزی به عنوان شهر آرزوهای رونی قلمداد می شد اما سن سیرو حالا به قتلگاه او شهرت یافته که قطعاً هیچ گاه آن لحظات تلخ را فراموش نخواهد کرد.