برگ برگ اما نه پاییز

برای بیرون آوردن روشنایی باید به درون تاریکی رفت .
هر آنچه که نمی توانید باشید مانع از بودن شما می شود.
هنگامیکه بتوانیم خود را بپذیریم و ببخشیم خود بخود می توانیم دیگران را نیز …

برای بیرون آوردن روشنایی باید به درون تاریکی رفت .

هر آنچه که نمی توانید باشید مانع از بودن شما می شود.

هنگامیکه بتوانیم خود را بپذیریم و ببخشیم خود بخود می توانیم دیگران را نیز بپذیریم و ببخشیم.

آنچه را که مالک نشوی مالک تو می شود.

در برابر هرچه مقاومت کنی تداوم می یابد.

راه حل یک سری مشکلات آن نیست که ویژگیهایی را دوست نداریم طرد نمائیم، بلکه باید نکات مثبت این ویژگیها را کشف نموده و آنها را به زندگیمان وارد کنیم.

ما با فرافکنی خصوصیات مهمی را در خود نفی کرده به دیگران نسبت می دهیم اما اگر نمونه کل گرایانه هستی را به عنوان الگوی جدیدی برای درک زندگی درونی و بیرونی در نظر بگیریم می توانیم وارد عمل شده با بکار بستن وانسته هایمان جنبه های پنهان سایه خود را آشکار کنیم، آنگاه به تدریج مالک جنبه هایی که در سایه پنهان شده اند می شویم و مسئولیت آنها را می پذیریم.

شخص با تجسم اشکال نورانی به روشنایی دست نمی یابد، بلکه با آگاه شدن به تاریکی به روشنایی میرسد.

سایه چهره های گوناگونی دارد:‌ترسو،‌زیاده خواه، خشمگین، کینه توز، پلید، خودخواه، فریبکار، تنبل، سلطه جو،متخاصم، زشت، نالایق، بی ارزش، ناتوان،‌عیبجو، موشکاف...

نیمه تاریک وجود ما مخزنی برای همه جنبه های ناپذیرفتنی مان است. همه آنچه موجب شرمندگی ماست و وانمود می کنیم نیستیم، چهره هایی که نمی خواهیم به خودمان و دیگران نشان دهیم.

نمی توان بدون شناخت تاریکی ، روشنایی را به گونه ای کامل حس و تجربه کرد.

یونگ :طلا در تاریکی نهفته است.

دیباک چوپرا:در بطن هر انسانی فرشتگانی وجود دارند که تنها آرزویشان آن است که زاده شوند.

هر بذری برای رشد و نموّ نیاز به خاک حاصلخیز دارد. آن خاک حاصلخیز و مکان مناسب درون ما و در سایه ما قرار دارد.

دیدگاه کلّ نگرانه کیهان به ما می آموزد که هر یک از ما نمونه کوچکی از کل عالم هستیم که و هر یک از ما تمامی کل عالم را دارد می باشیم.

با مطالعه یک انسان تصویر کل هستی را در خواهید یافت. نقش هستی در دی . ان .ای ما قرار دارد.

به محض اینکه با خود به صلح برسیم با جهان به صلح خواهیم رسید.

در هر قطره اقیانوسی نهفته است و در هر سلول شعور کل بدن جا دارد.

هنگامیکه عظمت این گفته را درک کنیم می توانیم به بی کرانگی خود پی ببریم

دستتان را دراز کنید و با انگشت به کسی اشاره کنید می بینید که یک انگشت شما متوجّه آن شخص است اما سه انگشت دیگر خودتان را نشانه رفته اند.

فرافکنی نسبت دادن غیر ارادی رفتار ناآگاهانه خود به دیگران است چنان که به ما القا می شود این ویژگیها واقعاً در دیگری وجود دارد، نه ما!

این تجربه زندگی مرا دگرگون کرد و بی تردید ثابت نمود که با پذیرش هر ویژگی در خود دیگر با افراد دارای آن ویژگی اتصالی نخواهیم کرد. در این حالت آنها آزاد می شوند تا ما را حس و تجربه کنند و ما نیز آزاد می شویم تا آنها را حس و تجربه کنیم.

هر چیزی که ناراحتتان میکند عاملی برای رشد و فرصتی برای شماست تا جنبه پنهان خود را باز پس گیرید.

معمولاً رنجش ما از دیگران به دلیل حل نشده ای در درون خود ماست.

احمد فرخ