ایدز بیدار است, خودمان را به خواب نزنیم

وقتی در اجتماع سخن از ایدز به میان می آید نوعی استرس و نگرانی در چهره افراد ظاهر می شود اما بدون استثنا همه مردم به ویژه جوانان تشنه جمع آوری اطلاعات كلی و جزیی در ارتباط با این بیماری بوده و هر روز در پی آگاهی بیشتر و جستجوی دانسته های علمی جدید هستند

در یك جامعه مردم با بیماری‌های مختلفی دست و پنجه نرم می‌كنند اما باید توجه داشت كه تمام بیماری‌ها قابل درمان نیستند تا بتوان علاجی برای آنها یافت، پس تنها راهی كه عقل حكم می‌كند تا درباره آن تصمیمی جدی گرفته شود، افزایش سطح آگاهی فردی و گروهی در جامعه به منظور پیشگیری از بیماری است.

در میان بیماری‌های غیرقابل درمان، بیماری ایدز نه‌تنها به اطلاع‌رسانی و شفاف‌سازی درجامعه نیاز دارد بلكه نیازمند استراتژی‌های مشخص پیشگیری و برنامه‌ریزی در سطح كلان است. بر خلاف تصور عمومی كه ایدز را یك بیماری مختص به كشورهای پیشرفته می‌دانند،‌ ‌گفته می‌شود كه بیش از ۹۰ درصد موارد آلودگی مربوط به كشورهای جهان سوم و در حال توسعه است. همچنین طبق آمارهای اعلام شده، ایدز در حال حاضر چهارمین علت مرگ‌و‌میر بشر بوده و تا سال ۲۰۱۰ مقام اول را از آن خود می‌كند.

برای پیشگیری ازبیماری ایدز،آگاهی مردم از راه‌های انتقال و پیشگیری، امری مهم محسوب می‌شود و لازمه جامعه‌ای سالم است.

وقتی در اجتماع سخن از ایدز به میان می‌آید نوعی استرس و نگرانی در چهره افراد ظاهر می‌شود اما بدون استثنا همه مردم به‌ویژه جوانان تشنه جمع‌آوری اطلاعات كلی و جزیی در ارتباط با این بیماری بوده و هر روز در پی آگاهی بیشتر و جستجوی دانسته‌های علمی جدید هستند.

این حق مسلم نوجوان و جوان امروزی است تا از تمام خطرهای بیماری غیرقابل درمانی مانند ایدز و اطلاعات پیشگیرانه آن، بدون هیچ كم و كاستی و به دور از هر ابهامی با خبر باشد. پرهیز از رفتارهای پرخطر و ارتقای دانش افراد بهترین راهكار كنترل بیماری ایدزاست.

از برگزاری كلاس‌ها و كارگاه‌های آموزشی ویژه بیماری ایدز در مدارس گرفته تا ساخت فیلم و سریال در صدا و سیما و اطلاع‌رسانی حول محور این بیماری از طریق رسانه ملی، همه نقش اساسی و مهمی در افزایش سطح آگاهی مردم وآموزش همگانی دارند. اگر بخواهیم در این مورد قضاوتی در كشور داشته باشیم، باید گفت كه تا به امروز فعالیت‌های چشمگیری انجام پذیرفته اما هنوز جا برای كار زیاد است و نباید این امر مهم به دست فراموشی سپرده شود.

به طور مثال اجرای پروژه‌ <ترویج خدمات نوجوان‌پسند>، با هدف پیشگیری از گسترش اچ.‌آی.‌وی/ ایدز‌ ‌ كاری قابل تحسین است اما چرا طرح آموزش ایدز در كتاب‌های درسی كه می‌توانست اطلاعات لازم در مورد این بیماری و راه‌های پیشگیری از آن را به نوجوانان در مدارس آموزش دهد، باید متوقف بما ند!؟ ویا اینكه وقتی آگاه هستیم كه در حال حاضر، تماس جنسی یكی از مهم‌ترین راه‌های انتقال ویروس <اچ.آی.‌وی> است چرا آموزش‌های جنسی به‌طور صحیح از سوی والدین به جوانان ارایه نمی‌شود و تعریف كامل و درستی از آن برای خود و خانواده نداریم؟ مگر آموزش‌های جنسی چیزی غیر از مجموعه‌ای ازاطلاعات برای شكل دادن به طرز برخورد، روش‌های رفتاری و باورهای فرزندان درباره روابط جنسی است؟

آیا اگر نوجوان خود را از ازهویت جنسی‌اش آگاه سازیم و به اوآموزش دهیم كه روابط جنسی صحیح چیست وچه روابطی نادرست است، كار ناشایستی انجام داده‌ایم؟ یا بر خلاف عرف، سنت پیشینیان عمل كرده‌ایم؟

در هر صورت اشاعه بی‌وقفه بیماری ایدز در جهان و كشورمان ایران، واقعیتی است كه دارد اتفاق می‌افتد و نمی‌توان نگرشی سطحی به آن داشت.‌ نكته دیگری كه باید به آن توجه داشت طرز رفتار و حمایت اقتصادی، اجتماعی و روانی از افرادی است كه به ویروس اچ.‌آی.‌وی آلوده شده‌اند. بیماران مبتلا به اچ.آی.وی/‌ ایدز به لحاظ قرارداشتن در وضعیت خاص چه به لحاظ شغلی و اجتماعی و چه به لحاظ درمانی باید بیشتر از دیگران تحت حمایت قانون قرار گیرند.

فعالا‌ن عرصه پیشگیری و كنترل ایدز و‌ ‌حامیان بیماران آلوده به اچ.‌آی.‌وی با علامت مشخصه‌ای كه به شكل روبانی قرمزرنگ است، حمایت همه‌جانبه خود را اعلام داشته و از هیچ تلاشی برای ارتقای جایگاه واقعی آنان در جامعه دریغ نخواهند كرد.

جامعه باید بداند كه افراد <اچ.‌آی.‌وی مثبت> همچون دیگر افراد حق زندگی دارند، حق معیشت و حضور در اماكن عمومی دارند و باید با آنان همچون شهروندی معمولی رفتار شود. درست است كه این گروه از افراد مبتلا‌ به اچ.آی.‌وی هستند. اما اگر مردم از راه‌های انتقال بیماری ایدز مطلع باشند، پی‌خواهند برد كه این افراد نباید از جامعه ترد شوند بلكه باید مورد حمایت قرار گیرند.

یكی از مشكلات این افراد، درگیری‌های روحی روانی است كه پس از اطلاع از مبتلا شدن به اچ.‌آی.‌وی به سراغشان می‌آید. در این مقطع زمانی، وظیفه افراد سالم است تا با مشاوره،گفتگو و حمایت از این بیماران امید به زندگی را در آنان افزایش دهند.

اینكه انسان‌ها برای خود و سلامت وجودی خویش اهمیت قایل هستند، سخنی غیرقابل انكار است اما آنان به اطلاع‌رسانی صحیح، آگاهی كامل وشفاف‌سازی درباره راه‌های انتقال و پیشگیری بیماری نیاز دارند. اكنون باید از خود پرسید در جامعه ما چه كسی و یا چه سازمان و ارگانی مسوِولیت امر مهم اطلاع‌رسانی صحیح در این خصوص را بر عهده دارد؟ و آیا تاكنون رسالت خود را به نحو احسن انجام داده‌است؟‌

سید عیسی عماد