چرا افشین قطبی مصاحبه نمی کند

پاسخ سرمربی تیم ملی فوتبال به یک سوال

افشین قطبی به ورزشگاه راه‌آهن آمده بود تا بازی نفت تهران و فولاد خوزستان را از نزدیک ببیند. در این بین فرصت را مغتنم شمردیم تا گفتگویی کوتاه با سرمربی تیم‌ملی درخصوص بازی تیم ملی مقابل ارمنستان داشته باشیم، ولی وقتی این مساله را با قطبی در میان گذاشتم او از مصاحبه کردن طفره رفت. وقتی به او اطمینان دادیم که این گفتگوی کوتاه فقط با محوریت بازی ارمنستان خواهد بود، او باز هم زیر بار نرفت و مدعی شد که در حین دیدن بازی‌های لیگ مصاحبه نمی‌کند. به او گفتیم که در بین دو نیمه زمانی که بازی در جریان نیست، اما باز هم سر حرف خود ایستاد و گفت: «من وقتی به استادیوم می‌آیم صحبت نمی‌کنم چون حواسم به بازی است. اگر سوالی دارید بگذارید برای کنفرانس مطبوعاتی!».

این نقل قولی است از یکی از دوستان مطبوعاتی، پیرامون آخرین برخوردش با سرمربی تیم ملی فوتبال؛ البته چنین رفتاری از افشین قطبی تازگی ندارد چون او ماه‌هاست که به ورزشگاه می‌رود، اما با کسی حرف نمی‌زند. به واقع چه کسی فکر می‌کرد افشین قطبی، همان مردی که زمانی با انرژی مثبت خود همه مطبوعاتی‌ها را شیفته کرده بود، حالا دیواری بلند میان خود و رسانه‌ها کشیده باشد؟

این که چرا سرمربی تیم ملی، دیگر با خبرنگاران خوب نیست، مصاحبه نمی‌کند و آن گرمی گذشته را ندارد، سوالاتی است که پاسخ آنها بر خیلی‌ها پوشیده است. قطبی اما این سکوت را پیش ما شکست و در گفتگویی که در آکادمی فوتبال با «جام‌جم» داشت به تمام این چراها پاسخ داد.

افشین قطبی قبل از هر چیز به یک مشکل فرهنگی در ایران اشاره کرد، این ‌که اینجا مردم حقوق یکدیگر را رعایت نمی‌کنند و به چارچوب‌های هم احترام نمی‌گذارند: «اینجا هیچ کس روی حرفش نمی‌ایستد. قیافه من ایرانی است و اینجا به دنیا آمده‌ام، اما برایم فهمیدن این فرهنگی که داریم خیلی دشوار است. برای همین است که اطمینانی بین ما نیست. تا روزی که این فرهنگ را داشته باشیم سخت است ساختن کشوری عظیم و موفق. ما در ایران یکدیگر را می‌زنیم، می‌کوبیم و تحقیر می‌کنیم.»

اینها حرف‌های کسی است که روزگاری نه چندان دور به برقراری رابطه مثبت با رسانه‌ها شهره بود و حالا از سایه خبرنگاران هم گریزان است: «اگر چند نفر از پنجره بیرون را نگاه کنند هر کدام براساس تجربه و اهدافی که دارند، چیزی را می‌بینند که می‌خواهند. برخی خبرنگاران ما هم دنبال همان چیزی هستند که می‌خواهند، نه آن چیزی که وجود دارد و این مرا ناراحت می‌کند چون چنین تفکری اجازه نمی‌دهد تیم ملی تقویت شود. من رابطه مثبتی با رسانه‌ها دارم ولی وقتی از صحبت‌های من سوءبرداشت می‌شود بهترین کار این است که مصاحبه نکنم. من احساس می‌کنم به اندازه کافی حرف هست و به اندازه کافی جنگ و جدل هست. اینجا هر لغطی داستانی می‌شود چون برخی خبرنگاران فقط به دنبال این هستند که با اعصاب افراد بازی کنند و تفرقه بیندازند بین کادر فنی و بازیکنان و بین بازیکنان با هم.»

با این وجود به نظر می‌رسد خود قطبی هم نسبت به نوشته روزنامه‌ها حساس شده‌ که این‌گونه علیه آنها جبهه گرفته است؛ البته این نظر منتقدان قطبی است نه خود‌او:«اتفاقا معتقدم اگر کسی نسبت به تمام نظراتی که در اطرافش وجود دارد حساس باشد، از کار اصلی خود باز می‌ماند و موفق نمی‌شود. به همین خاطر من هم نسبت به چیزهایی که روزنامه‌های ایران می‌نویسند حساس نیستم. چیزی که من فهمیدم این است که مردم ایران خیلی کم روزنامه می‌خوانند و تازه همین مخاطبان کم نیز ۷۰ درصد از چیزهایی که در روزنامه‌های ورزشی می‌خوانند را باور نمی‌کنند. چیز دیگری که باعث می‌شود حساسیتی نسبت به این نوشته‌ها نداشته باشم این است که می‌دانم هدف نویسنده‌ای که تخریب می‌کند دلسوزی، پرورش و کمک کردن به تیم ملی نیست، او تنها به منافع شخصی‌ خودش فکر می‌کند. با این وجود نمی‌توان نسبت به این نوشته‌ها بی‌تفاوت بود؛ چون بازیکنان اینها را می‌خوانند، هواداران اینها را می‌خوانند و وقتی مطلبی را ۵ ماه می‌نویسید، بالاخره تبدیل به باور می‌شود.»

حال این سوال مطرح است که چرا سرمربی تیم ملی همه را به یک چوب می‌زند و از گفتگو با دوست و دشمن فراری است؟ قطبی برای این مورد هم استدلال جالبی دارد: «شما ممکن است خیلی صادقانه حرف‌های من را بنویسید، اما اشخاص دیگری هستند که همان حرف‌های من را عوض می‌کنند و یکی از مشکلات من همین است. من بحث‌هایی داشتم با فلان روزنامه‌ها و فردایش دیدم تحریف شده آن مطالب در سایت‌های دیگر آمده است. باید به من حق بدهید. من همیشه با انرژی مثبت در مصاحبه‌ها شرکت می‌کنم، اما آن طرف میز این گونه نبوده است. کسانی آمده‌اند با لبخند سوالی کردند و من جواب را صادقانه داده‌ام، اما صحبت‌های من طور دیگری منعکس شده است. برخی خبرنگاران هم هستند که از روابطشان با مسوولان فدراسیون فوتبال استفاده می‌کنند و از من وقت می‌گیرند برای صحبت در مورد تیم ملی، اما به محض شروع مصاحبه از هر موضوع حاشیه‌ای سوال می‌شود الا بحث تیم ملی. در واقع سوال‌های رسانه‌های فوتبال ایران تخصصی نیست، همه‌اش حاشیه است.

شما نگاه کنید در رسانه‌های فوتبال ایران چقدر مطالب انتقادی وجود دارد، چقدر تشویق هست و چقدر تخریب؟ تشویق درصد کوچکی دارد، انتقادهای فنی هم درصد کمی را شامل می‌شود، اما تا دلتان بخواهد تخریب وجود دارد.»

اما این‌که چه عاملی سبب شده سرمربی تیم ملی این انتقادها را تخریب شخصیت بداند، باید از زبان خودش شنید: «همین که من در کنفرانس مطبوعاتی می‌گویم هدفم قهرمانی در جام ملت‌هاست و فردا خیلی‌ از روزنامه‌ها می‌نویسند قطبی قول قهرمانی داد، اینها همه‌اش برای تخریب شخصیت من است. وقتی ما یک بازی زودتر به جام‌ملت‌ها صعود می‌کنیم و در ایران این بحث وجود دارد که چرا قطبی از بردن سنگاپور خوشحال شده و به هوا پریده، این یعنی تخریب. اگر همه این بازی‌ها را برده بودیم باز هم انتقادها و تخریب‌ها ادامه داشت. این نشان می‌دهد در پشت پرده، جریانی هست برای تخریب این فدراسیون و تیم‌ملی. برخی وقتی می‌بینند تیم دارد پیشرفت می‌کند، واکنش نشان می‌دهند و ما در چنین فضایی چه کار می‌توانیم بکنیم، جز این ‌که اطرافمان را خلوت کنیم و با کسی مصاحبه نکنیم؛ البته هر کسی هم که جای من بنشیند این تخریب را تجربه خواهد کرد چون پایه‌های صندلی مربیگری تیم‌ملی در شن است.»

قطبی که حالا ارتباطش با دیگر مربیان لیگ برتری هم کمرنگ شده است، بابت انتقادهایی که از سوی هم صنفانش می‌شود هم دلگیر است: «ما ایرانی‌ها دوست داریم آن کسی که در کنارمان هست زیاد موفق نشود، چون اگر موفق شود ما خودمان را کوچک می‌بینیم. پس بهتر که من شما را بکشم پائین که خودم بروم بالا. این فضا به فوتبال به مربیان صدمه می‌زند و مانع پیشرفت خانواده فوتبال می‌شود. من خیلی تلاش کردم با همه با همان صداقت صحبت کنم تا بتوانیم یک چارچوبی بسازیم. اگر صندلی مربیگری را با پایه‌های قوی بسازیم، حرفه مربیگری تقویت شده و فوتبال پیشرفت خواهد کرد.»

آنچه در بالا آمد گفته‌های سرمربی تیم ملی بود، با کمترین دخل و تصرف در ادبیات گفتاری او، که امیدواریم فدراسیون فوتبال بابت این حرف‌ها به قطبی خرده نگیرد چون او زمانی اینها را به ما گفت که هنوز ممنوع‌المصاحبه نشده بود.

الان یکی دو هفته است که قطبی و دستیارانش اجازه ندارند با رسانه‌ها مصاحبه کنند، مگر به شرطی که به قول مدیر امور رسانه‌ای تیم ملی، لزومش را فدراسیون فوتبال تشخیص دهد! تصمیمی که به گفته خسرو والی‌زاده، به دلیل حفظ‌ شأن و احترام نمایندگان رسانه‌های گروهی گرفته شده است، اما ماهیت آن چیزی نیست جز بی‌حرمتی به جامعه رسانه‌ای فوتبال.

رضا پورعالی