تازه های پزشکی امروز

طی کارآزمایی تصادفی شده ی اخیر, استفاده از سالی یک بار اسید زولدرونیک داخل وریدی سبب افزایش تراکم استخوانی هیپ و مهره های کمر و کاهش احتمال شکستگی آنها شده است

‌● بیسفوسفونیت و فیبریلاسیون

طی کارآزمایی تصادفی شده‌ی اخیر، استفاده از سالی یک بار اسید زولدرونیک داخل وریدی سبب افزایش تراکم استخوانی هیپ و مهره های کمر و کاهش احتمال شکستگی آنها شده است. اما، مصرف اسیدزولدونیک داخل وریدی سبب افزایش احتمال بروز فیبریلاسیون وخیم دهلیزی هم می‌شود (و نیز استئونکروز آرواره). به این جهت، این سوال مطرح می‌شود که آیا مصرف بیسفوسفونیت‌های خوراکی هم احتمال بروز فیبریلاسیون و فلوتر دهلیزی را می‌افزایند؟

برای پاسخ به این پرسش، محققان دانمارکی یک بررسی شاهد مورد براساس جمعیت انجام داده‌اند که شامل ۱۲۵۸۶ مورد بیمار دچار AF و ۶۸۰۵۴ بیمار شاهد بدون AF بوده که از نظر سن، جنس و محل اقامت تطبیق داده شده بودند. در مجموع، تعداد ۴۳۵ مورد بیمار (۲/۳%) و ۱۹۵۸ بیمار شاهد (۹/۲%) مصرف‌کنندگان فعلی بیسفوسفونیت‌های خوراکی بودند (بیشتر اتیدرونیت و آلندرونیت). در آنالیزهایی که از نظر عوامل متعدد (مثل بیماری عروق قلب، بی‌کفایتی کلیه، دیابت، بیماری ریه، سرطان، هیپرتیروئیدیسم، الکلیسم) تطبیق داده شده بودند، احتمال بروز AF به طور قابل توجه میان مصرف‌کنندگان فعلی یا قبلی و یا آنها که هرگز از این داروها استفاده نکرده بودند اختلافی وجود نداشت. به همین ترتیب، دراحتمال بروز AF میان مصرف‌کنندگان فعلی اتیدرونیت و آلندرونیت اختلافی دیده نمی‌شد. سرانجام، احتمال بروز AF با تعداد موارد ثبت شده‌ی تجویز بیسفوسفونیت خوراکی همراه نبود. لازم به یادآوری است که این کارآزمایی درباره‌ی دو دارو انجام شده و در مورد داروهای دیگر این مساله هنوز روشن نیست.

● رویکرد درمانی جدید چاقی

جستجو برای راهکارهای موثر درمان چاقی کودکان چالش‌برانگیز است. طی دو بررسی، محققان با استفاده از مداخلات هدایت شده تکنولوژیک، موقعیت متوسطی به دست آورده‌اند.

پژوهشگران به صورت تصادفی شده خانواده‌ی ۷۰ کودک (۴ تا ۷ سال) را با شاخص توده‌ی بدنی بیش از ۷۵ درصد به دو گروه تقسیم کردند: یک گروه از دستگاه‌های مستقر در منزل استفاده کردند که پس از مقدار اختصاصی شده‌ی زمانی سبب خاموش شدن تلویزیون و کامپیوتر می‌شد که هدف کاهش مشاهده تا ۵۰% بود. گروه دیگر روزنامه‌های هفتگی داشتند که در آن توصیه‌هایی در مورد کاهش زمان استفاده‌ی کودک از تلویزیون و کامپیوتر شده بود ولی میزان مشاهده بدون محدودیت بود. در پایان دو سال بررسی، متوسط زمان مشاهده در گروه مداخله به ۱۷ ساعت و در گروه شاهد به ۵ ساعت کاهش یافته بود. اختلاف قابل توجهی نسبت به ابتدا در متوسط BMI به نفع گروه مداخله در ماه ۶ و ۱۲ وجود داشت ولی بعد از ۲۴ ماه این اختلاف دیده نمی‌شد. در خانواده‌هایی که در سطح اجتماعی اقتصادی پائین بودند، اختلاف قابل توجهی در BMI در ماه ۶، ۱۲ و ۲۴ گروه مداخله وجود داشت.

طی یک کارآزمایی دیگر، پژوهشگران به صورت تصادفی ۸۷ نوجوان دبیرستانی (متوسط ۱۵ سال) که BMI بیشتر از ۸۵ صدک (متوسط ۵/۳۰ کیلوگرم به ازای مترمربع) داشته و گزارش رفتار پرخوری داشتند برای اداره‌ی وزن از مداخله‌ی آنلاین روانی آموزشی و رفتاری استفاده کردند یا افراد شاهد لیست انتظار بودند. بعد از ۹ ماه، تفاوت در متوسط BMI قابل توجه بود و اختلاف در درصد کودکانی که BMI کمتر از ۸۵% داشتند به نقطه‌ی باارزش آماری نزدیک می‌شد.

● درمان نامناسب بازگیری الکل

رهنمودهای عملی برپایه‌ی مدرک بر این نکته اشاره دارد که بیماران در معرض خطر بازگیری الکل باید پایش شده و در صورتی که احتمال خطر بالا یا نشانه‌ها اساسی باشند با بنزودیازپین‌ها تحت درمان قرار گیرند. طی بازبینی گذشته‌نگر پرونده‌ها، پژوهشگران به ارزیابی این مساله پرداختند که آیا استفاده از یک پروتکل برای این نوع رویکرد (درمان نشانه‌های تحریک شده) در دو بیمارستان بزرگ عمومی که دارای بیش از ۴۰ سرویس تخصصی است به درستی انجام می‌شود. در پروتکل انستیتوی بالینی بازبینی شده‌ی سنجش بازگیری الکل (CIWA-Ar) از سنجش نشانه استفاده می‌شود که لازم است بیمار بتواند ارتباط برقرار کند.

از ۱۲۴ بیمار بستری که تحت درمان تحریک نشانه قرار گرفتند، بیش از نیمی به صورت نامناسب تحت درمان قرار گرفته بودند (۵%) ۵۳۲ نفر از این افراد اخیرا از الکل استفاده ننموده بودند و در نتیجه احتمال بروز بازگیری در آنان وجود نداشت، ۹ نفر نمی‌توانستند به خوبی ارتباط برقرار کنند، و ۲۰ نفر اخیراً شرب سنگین نداشتند و نمی‌توانستند ارتباط برقرار کنند. در مجموع در ۱۱ بیمار عواقب خطرناک (یعنی تشنج، هذیان و مرگ) دیده شد و ·نفر تحت درمان نامناسب قرار گرفته بودند.

● سنجش احتمال سقوط

حدود ثلث بزرگسالان بالای ۶۵ سال ساکن اجتماع، هر سال دچار سقوط می‌شوند. در بالغان سالمند، سقوط به بروز عواقب خطرناک‌تر از جمله صدمه، بی‌حرکتی، بستری شدن در بیمارستان، موسسات و مرگ می‌انجامد. بسیاری از بیماری‌های نورولوژیک با احتمال بالای سقوط همراه می‌باشند. مصنفان روی ۸۶ بررسی یک بازبینی برپایه‌ی اسناد انجام داده‌اند تا پارامترهایی برای غربالگری احتمال سقوط در بیمارانی بیابند که به مطب‌های نورولوژی مراجعه می‌کنند.

این مصنفان مدارکی با کیفیت خوب یافته‌اند که حاکی از آن است که احتمال سقوط در افراد دارای تشخیص حمله یا دمانس، سابقه‌ی سقوط قبلی یا نابسامانی‌های راه رفتن و تعادل بیشتر است. ایشان اسناد ضعیف‌تری از افزایش احتمال سقوط در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون، نوروپاتی محیطی، ضعف یا از بین رفتن حس در اندام‌های تحتانی و از بین رفتن اساسی قدرت دید یافته‌اند. باوجودی که بسیاری از ابزار غربالگری برای سنجش احتمال سقوط پیشنهاد شده است ولی مصنفان مدارک موجود برای انجام هر نوع غربالگری را ناکافی دانسته و منوط به انجام معاینه‌ی استاندارد نورولوژیک دانسته‌اند. ایشان توصیه کرده‌اند که طبیبان بالینی از تمامی بیماران نورولوژی دارای احتمال سقوط در مورد سقوط سالهای گذشته سوال نموده و معاینه‌ی خارج نورولوژیک انجام دهند که متمرکز بر شناخت تعادل، راه رفتن و نیز قدرت، حس و هماهنگی اندام‌های تحتانی باشد.

● استاتین و بیماری کلیه

بیماری قلب و عروق علت اصلی مرگ در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه (CKD) است. در جمعیت معمولی و در بیماران مبتلا به بیماری مستقر قلب و عروق، استاتین‌ها از احتمال بروز حوادث غیر مهلک قلب و عروق، مرگهای قلب و عروق و مرگ و میر به هر علت می‌کاهند. آیا استفاده از استاتین‌ها در بیماران مبتلا به CKD هم نافع است؟ یک گروه بین‌المللی از محققان، متاآنالیز ۵۰ ‌‌کارآزمایی تصادفی شده را انجام دادند که طی آن یک استاتین با دارونما، بدون درمان یا سایر استاتین‌ها مورد مقایسه قرار گرفته بود. کارآزمایی‌ها روی بیش از ۳۰.۰۰۰ بزرگسال مبتلا به CKD (بنا به تعریف بیمارانی که دارای تراز کرآتینین سرم بالا یا سرعت فیلتراسیون گلومرولی بالا داشته، دیالیز می‌شدند یا پیوند کلیه شده‌اند) انجام شده بود. بسیاری از بیماران دچار بیماری مستقر قلب و عروق بودند. در مقایسه با دارونما، استاتین‌ها به طور قابل توجه سبب کاهش کلسترل توتال و LDL و پروتئینوری شد ولی میزان کلیرانس کرآتینین را بهبود نداد. همچنین استفاده از استاتین‌ها سبب کاهش احتمال حوادث غیرمهلک قلب و عروق (تا ۲۲%) و مرگ قلب و عروق شد (تا ۱۹%) ولی بر میزان مرگ و میر به هر علت تاثیری نداشت. نتایج درمان با مرحله‌ی CKD تغییر نمی‌کرد. قابل ذکر آن که پروفایل عوارض جانبی استاتین شبیه دارونما بود،