محبت به کودکان‌

انسان، تشنه‌ی محبت است و در این میان، کودکان، بیشتر از بزرگ‌ترها به محبت نیاز دارند. کودک همان طور که به آب، غذا و هوا احتیاج دارد، به محبت و نوازش نیز نیازمند است. با محبت می‌توان …

انسان، تشنه‌ی محبت است و در این میان، کودکان، بیشتر از بزرگ‌ترها به محبت نیاز دارند. کودک همان طور که به آب، غذا و هوا احتیاج دارد، به محبت و نوازش نیز نیازمند است. با محبت می‌توان کودک را به درستی پرورش داد و از او انسانی شایسته ساخت؛ البته محبت نیز اندازه دارد و نباید در آن زیاده روی کرد.‌

کودکی که در محیط پر از مهر و محبت تربیت شده است، بهتر می‌تواند مشکلات زندگی خود را حل کند. کودکی که از والدین خود محبت دیده است در نوجوانی و جوانی احساس بی‌پناهی نمی‌کند؛ اما بچه‌ای که با محبت بزرگ نشده احساس کوچکی و کمبود می‌کند و ممکن است به فساد و اعتیاد کشیده شود.

محبت به فرزند، غریزی و طبیعی است. کمتر پدرومادری دیده می‌شوند که فرزند خود را دوست نداشته باشند و به او محبت نکنند؛ اما باید بدانیم که محبت قلبی، تنها کافی نیست. کودک نیاز دارد که با بوسیدن، نوازش، در آغوش گرفتن و شنیدن سخنان پرمهر پدر و مادر، محبت را لمس و احساس کند.

کودک، حتی دوست دارد گاهی با والدین خود بازی کند. بعضی از پدرها و مادرها هنگامی که فرزندشان کوچک است به او محبت می‌‌کنند؛ اما وقتی کمی بزرگ‌تر شد کمتر محبت خود را نشان می‌دهند. آنان می‌گویند، فرزند ما بزرگ شده و ممکن است لوس بار آید. این پدرها و مادرها فکر می‌کنند، شخصی که بزرگ شد به محبت و نوازش نیازی ندارد؛ اما باید بدانیم که این عقیده و نظر، درست نیست.

از طرف دیگر، محبت باید وسیله‌ای برای تربیت باشد. بعضی از والدین، از روی محبت زیاد، به بدی‌های کودکان خود توجه نمی‌کنند و آنها را نمی‌بینند. محبت نباید ما را از تربیت فرزندانمان غافل کند و نباید اجازه دهیم آنان هر کاری را می‌خواهند انجام دهند. در واقع، محبت وسیله‌ای برای تربیت است، نه مانعی برای آن.